Δυο αδέρφια, ο ένας με εξέχουσα κοινωνική θέση, με μια ζωή άνετη, με μια οικογενειακή ζωή φαινομενικά ήρεμη, ο άλλος καλλιτέχνης, ακόλαστος, με πολλές ερωτικές περιπέτειες, που βλέπει τη ζωή με έναν τρόπο πιο “επικούρειο”. Ο πρώτος ζητάει να συναντήσει τον δεύτερο σε ένα μπαρ για να του εκμυστηρευθεί ένα πρόβλημά του. Η συνάντηση γίνεται αφορμή να αποκαλυφθούν-μέσα από πολλές ανατροπές- όλες οι μνησικακίες, όλα τα κρυμμένα μυστικά και ψέματα, όλες οι ανομολόγητες εσωτερικές συγκρούσεις και των δυο τους, οι ζήλειες τους, τα φαντάσματά τους. Ο συγγραφέας Marco Antonio de la Parra, ψυχίατρος στην επαγγελματική του ζωή, ανατέμνει με μαεστρία την ψυχή των ηρώων του, με νυστέρι το χιούμορ, για να τους οδηγήσει τελικά στη λύτρωση και την αμοιβαία αποδοχή.
Η “Μονογαμία”, στο όνομα της οποίας γίνονται τα πάντα, είναι τελικά εφικτή ή μήπως αποτελεί μια ακόμα από τις πολλές ανθρώπινες ουτοπίες;
Απόσπασμα του έργου
ΧΟΥΑΝ: Φελίπε, πιστεύεις πως ο μπαμπάς τής τα φόραγε της μαμάς;
ΦΕΛΙΠΕ: Η μαμά είναι πια αρκετά μεγάλη. Ας αφήσουμε τις αναμνήσεις στη θέση τους…
ΧΟΥΑΝ: Όχι, αλήθεια το λέω, λες να την κεράτωνε τη μαμά;
ΦΕΛΙΠΕ: Πριν απ’ την ιστορία με τη Λουθία εννοείς;
ΧΟΥΑΝ: Τη γνώριζε από πριν;
ΦΕΛΙΠΕ: Δεν ξέρω…
ΧΟΥΑΝ: Του έμοιασες, έτσι;
ΦΕΛΙΠΕ: Χουάν, πολλοί τα φοράνε σε πολλούς. Άλλες φορές για χαζομάρες, άλλες φορές γιατί ερωτεύνται στ’ αλήθεια. Δεν έχω ιδέα για τη σεξουαλική ζωή του γέρου. Μπορεί να το’ κανε. Ήταν ωραίος, γύριζε αργά στο σπίτι… μπορεί, γιατί όχι; Δεν έχει σημασία.
ΧΟΥΑΝ: Πώς δεν έχει σημασία;
ΦΕΛΙΠΕ: Τώρα πια δεν έχει.
ΧΟΥΑΝ: Όχι… Εσύ έζησες μαζί του… Ναι ή όχι;
ΦΕΛΙΠΕ: Δεν του έκανα έλεγχο…
ΧΟΥΑΝ: Και η μαμά;
ΦΕΛΙΠΕ: Είχε κι αυτή τους εραστές της.
ΧΟΥΑΝ: Με-τά… Είναι πολύ διαφορετικό.
ΦΕΛΙΠΕ: Μπορεί και πριν… Πού το ξέρουμε; Ήταν μια γυναίκα…
ΧΟΥΑΝ: Ακόμα είναι. Εγώ τη βλέπω κάθε σαββατοκύριακο.
ΦΕΛΙΠΕ: Υπομονή που την έχεις…. Χουάν, δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάμε.
ΧΟΥΑΝ: Μιλάμε για αρχές. Για αρχές στις οποίες πίστευα πάντα. Όπως, για παράδειγμα, η μονογαμία.
ΦΕΛΙΠΕ: Μιλάς για τη μονογαμία λες και είναι καμιά θρησκεία, κανένα είδος λέσχης.
ΧΟΥΑΝ: Είναι ο σεβασμός για τη σχέση σου.
ΦΕΛΙΠΕ: Συμφωνώ απόλυτα… Ό,τι πεις… Η μονογαμία είναι υπέροχη… αλλά είναι πολύ δύσκολη… ή μάλλον κάτι χειρότερο, είναι σχεδόν ενάντια στη φύση.
ΧΟΥΑΝ: Δηλαδή, θεωρείς πως οι μονογαμικοί είναι γελοίοι.
ΦΕΛΙΠΕ: Όχι, ακριβώς το αντίθετο. Είναι τυχεροί. Αγωνιστές. Διάλεξαν τον πιο δύσκολο δρόμο, κι αν περνάνε καλά, τους αξίζει διπλό βραβείο. Είναι θαύμα να βλέπεις ένα ζευγάρι πιστό, ευτυχισμένο, δραστήριο και χωρίς προβλήματα.
ΧΟΥΑΝ: Το ήξερα πως θα με κορόιδευες!
ΦΕΛΙΠΕ: Χουάν;
ΧΟΥΑΝ: Νομίζεις πως η Ελίζα κι εγώ είμαστε μόνο βιτρίνα.
ΦΕΛΙΠΕ: Είσαι τρελός, μου αρέσετε πολύ. Καλείτε τη μαμά για φαγητό… Κάνετε ρεβεγιόν την παραμονή των Χριστουγέννων…Την Ελίζα τη… συμπαθώ.
ΧΟΥΑΝ: Δεν είναι αλήθεια.
ΦΕΛΙΠΕ: Εγώ τη συμπαθώ… Εκείνη δεν με συμπαθεί.
ΧΟΥΑΝ: Τη βρίσκεις συντηρητική, ντεμοντέ…
ΦΕΛΙΠΕ: Εκείνη βρίσκει εμένα πολύ μοντέρνο… Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί παραπονιέσαι… Τα παιδιά σου είναι υπέροχα… Η Ελίζα φαίνεται τριαντάρα…
ΧΟΥΑΝ: Δεν θέλει να κοιμόμαστε μαζί.
ΦΕΛΙΠΕ: Τι;
ΧΟΥΑΝ: Δεν θέλει να κοιμόμαστε μαζί.
ΦΕΛΙΠΕ: Γιατί;
ΧΟΥΑΝ: Δηλαδή κοιμόμαστε, αλλά… να σου πω… στην αρχή πήγαιναν όλα καλά… Όχι, ψέματα, στην αρχή πήγαιναν όλα κακά… μου το είπε μετά… νόμιζε πως πηγαίναμε καλά, εγώ όμως…
ΦΕΛΙΠΕ: Εσύ τι;
ΧΟΥΑΝ: Δεν θα με κοροϊδέψεις, έτσι;
ΦΕΛΙΠΕ: Δεν σε κοροϊδεύω.
ΧΟΥΑΝ: Τη Νόρα όμως την πήδηξες στη Μιραμάρ.
ΦΕΛΙΠΕ: Ήταν πιτσιρίκα, Χουάν. Όλοι ήμασταν πιτσιρίκια.
ΧΟΥΑΝ: Και τι σημαίνει αυτό; Πως έχεις δικαίωμα να κάνεις ό,τι γουστάρεις;
ΦΕΛΙΠΕ: Άκου, στην εφηβεία κανείς δεν είναι απολύτως σίγουρος για τίποτα. Κάνει ό,τι μπορεί. Νομίζει πως κάνει ό,τι θέλει αλλά κάνει ό,τι μπορεί.
ΧΟΥΑΝ: Και όταν πήδηξες την Αντρέα πάλι πιτσιρικάς ήσουνα;
ΦΕΛΙΠΕ: Ήμουνα παντρεμένος, Χουάν. Μπερδεύτηκα. Αγαπούσα τη Ντανιέλα. Τι να κάνω τώρα; Πάει τόσος καιρός…
ΧΟΥΑΝ: Δεν ήσουν πια πιτσιρικάς. Μη μου πεις πως έφταιγε η χούντα.
ΦΕΛΙΠΕ: Μάλλον. Ξέρω ‘γώ; Πέθανε ο γέρος… δεν ξέρω.
ΧΟΥΑΝ: Μερικοί ωριμάσαμε…
ΦΕΛΙΠΕ: Όχι, δεν ήμουνα πιτσιρικάς. Εντάξει. Φέρθηκα σαν πιτσιρικάς. Μπορεί ακόμα να ήμουν… Πίστεψα πως ερωτευόμουν την Αντρέα… και τέλος πάντων, τι να κάνω τώρα με όλα αυτά;
ΧΟΥΑΝ: Η Κάρλα σε συγχώρεσε;
ΦΕΛΙΠΕ: Χουάν, δεν είμαστε στο σχολείο… Τι είναι αυτό τώρα, διαγώνισμα συνείδησης; Την Κάρλα τη γνώρισα μετά, χωρισμένη…
ΧΟΥΑΝ: To ήξερες από πριν… Την είχε μαθήτρια η Ντανιέλα.
ΦΕΛΙΠΕ: Πού το πας;
ΧΟΥΑΝ: Ήταν πολύ μικρότερη από σένα.
ΦΕΛΙΠΕ: Και τι θες να κάνω; Ακόμα είναι…
ΧΟΥΑΝ: Δε φοβήθηκες ποτέ… μήπως σε παρατήσει;
ΦΕΛΙΠΕ: Χουάν, όλους μπορούν να μας εγκαταλείψουν. Κανείς δεν μπορεί να έχει ιδιοκτησία του κανέναν.
ΧΟΥΑΝ: Δηλαδή, εγκρίνεις την απιστία.
ΦΕΛΙΠΕ: Κουράστηκα, Χουανίτο. Όλα σου φταίνε… Κάτι έπαθες… Δεν βλέπω τη μύτη μου εδώ μέσα… Ωραίο το κλαμπάκι σου…
ΧΟΥΑΝ: Φελίπε, με το χέρι στην καρδιά… Δε φοβάσαι μήπως νιώσεις έλξη για ένα νεαρό κορίτσι… πανέμορφο… φρέσκο… πληθωρικό…;
ΦΕΛΙΠΕ: Πες το έτσι. Μιλάς για Πόθο…
ΧΟΥΑΝ: Δεν καταλαβαίνω.
ΦΕΛΙΠΕ: Για ποια μου μιλάς; Ποια ταρακούνησε τις ορμόνες σου; Ποια ξύπνησε τον πόθο σου;
ΧΟΥΑΝ: Δεν έχει σημασία… Ή μάλλον έχει. Δεν είναι ακριβώς πόθος… Δεν ξέρω… μπορεί να νιώθω…πόθο… Αισθάνομαι γελοίος. Διαβάζω αισθηματικά μυθιστορήματα, ακούω χέβι μέταλ… Μου χάρισε ένα ποίημα… Της έστειλα… Φελίπε, μην το πεις σε κανέναν… της έστειλα λουλούδια… Ποτέ δεν έκανα κάτι… παρόμοιο.