Κριτική για Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος από τον Γιώργο Παπαγιαννάκη στο culturenow.gr

Τυπική περίπτωση μονοδράματος, στο βαθμό που όλα τα πρόσωπα συμπυκνώνονται σε ένα, το έργο του Ζουζέπ Μαρία Μιρό συνεχίζει την παράδοση των σύγχρονων καταλανών συγγραφέων (βλ. Μπελμπέλ, Ντεσόλα, Μπουτσάκα κ.α.) για μια δραματουργία που παίρνει θέση (engagée) επάνω σε ζέοντα κοινωνικά προβλήματα των καιρών μας.

Γραμμένο κατά την ευαίσθητη περίοδο της πανδημίας, και στον απόηχο του θανάτου του Ζουζέπ Μαρία Μπένετ ι Ζουρνέτ, φίλου του Μιρό, το έργο «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» αναδίδει μια έντονη αίσθηση συγκινησιακής φόρτισης, και ίσως ακόμα, μιας εναγώνιας προσπάθειας να εκφραστούν, με τις περισσότερες δυνατές αποχρώσεις, όχι μόνο δεδομένα συναισθήματα και σκέψεις, αλλά και οι μηχανισμοί που τα υποκινούν· και όλα αυτά με έναν λόγο του χαρακτηρίζεται από ανακλαστικότητα, ρυθμική επαναληπτικότητα και άλματα χρόνου, χώρου και συλλογισμών.

Με κεντρικό λαϊτμοτίφ το στοιχείο της συμβολικής ανάστασης ενός νεκρού εφήβου, θύματος εγκληματικής ενέργειας σε μια κλειστή κοινότητα, που επιχειρείται μέσα από μαρτυρίες και αφηγήσεις τρίτων, ο Μιρό αντιστρέφει τις κλίμακες μεγεθών, φωτογραφίζοντας μέσα στο μικρό κάδρο μιας επαρχίας τη μεγάλη εικόνα των κοινωνιών με την έξαρση τη βίας, την έλλειψη ανεκτικότητας, τις διακρίσεις, τα αναχρονιστικά στερεότυπα και τον ατομικισμό. Προχωρά όμως και πιο πέρα, καθώς προσδίδει στον νεαρό Αλμπέρτ αλληγορική χροιά και οικουμενική διάσταση, παρουσιάζοντάς τον ως μια μορφή-έκφραση του κάλλους, της ελευθερίας, της χαράς της ζωής και της προσφοράς που πρέπει να θυσιαστεί για να αναγεννηθεί, στη συνέχεια, ως φωτεινό σύμβολο της αδέσμευτης ατομικότητας.

Το έργο του Μιρό ευτύχησε στην παράσταση στο θέατρο Θησείον. Η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ πραγματεύεται γλωσσικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη σκληρότητα των περιγραφών, την ευθραυστότητα των συναισθημάτων αλλά και την υπόγεια ποίηση που διαποτίζει το έργο του Μιρό. Η σκηνοθεσία της Ζωής Ξανθοπούλου μετατρέπει το κείμενο σε αλλεπάλληλες εικόνες ανάγλυφες, πάλλουσες, ομιλητικές, με θυελλώδεις κλιμακώσεις, υποβλητικές αποσυμπιέσεις και πανέμορφα sotto voce. Η σκηνογραφία του Βασίλη Αποστολάτου και η μουσική του Φώτη Σιώτα διαμορφώνουν ένα ιδανικό μυσταγωγικό περιβάλλον, όπου λαμβάνει χώρα η εξελισσόμενη ιδιότυπη τελετουργία. Η δε ερμηνεία του Αργύρη Ξάφη, με τις μεταμορφωτικές του δυναμικές, τις λεπταίσθητες ερμηνευτικές πτυχώσεις, το ψυχικό σθένος, την ακατάβλητη ενέργεια και τη δονούσα εσωτερικότητα, αποκρυσταλλώνεται ως ένα δείγμα υψηλής τέχνης και εκλεπτυσμένης αντίληψης της σκηνής.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική ΕΔΩ