Η αποφορά των ανίερων εγκλημάτων – Κριτική “ΚΙΕΒΟ” – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΤΣΟΥΛΗ

Σέρχιο Μπλάνκο, «Κίεβο»
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη Ομάδα Νάμα – Θέατρο «Επί Κολωνώ»

Στη στιβαρή και απόλυτα θεατρική μετάφραση των Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και Δημήτρη Ψαρρά, δύο μεταφραστών που έχουν αφοσιωθεί στη μετάφραση και προβολή στην Ελλάδα της ευρύτερης ισπανόφωνης δραματουργίας, ανεβάστηκε στο Θέατρο «Επί Κολωνώ» και σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη το έργο «Κίεβο» (2007) του Ουρουγουανού, πολιτογραφημένου Γάλλου, Σέρχιο Μπλάνκο. Πρόκειται για ένα πολιτικό έργο με ποικίλες στρωματώσεις αφού ο μεν μύθος και η δομή του αναδιατυπώνουν, υπό μία έννοια, εκείνους του τσεχοφικού «Βυσσινόκηπου», ενώ οι αναφορές του αφορούν σε παλαιά σύμβολα και σύγχρονες πολιτικές καταστάσεις των οποίων οι οικονομικές δομές συνδέονται άμεσα με δικτατορικά καθεστώτα.

Το θέρετρο όπου διαδραματίζεται η υπόθεση ταυτίζεται με τον τόπο του «Βυσσινόκηπου» του Τσέχοφ. Εκατό χρόνια μετά, εκεί όπου οι βυσσινιές κόπηκαν για να αφήσουν χώρο στις βίλες που ονειρεύτηκε ο νέος ιδιοκτήτης Λοπάχιν, υπακούοντας στα κελεύσματα του ανερχόμενου καπιταλισμού, τώρα εισβάλλουν μπουλντόζες που γκρεμίζουν τις βίλες με τις πισίνες για να δώσουν χώρο σε νέες κατασκευαστικές δραστηριότητες. Μόνο που η βίλα των Μπαντενβάιλερ (επίθετο που οφείλεται στην ομώνυμη γερμανική πόλη όπου ο Τσέχοφ έγραψε τον «Βυσσινόκηπο») κρύβει τα δικά της αποτρόπαια μυστικά, καθώς τα χρόνια που η νέα του ιδιοκτήτρια Εϊρεν έλειπε -μετά τον πνιγμό του μικρού της γιου στην πισίνα (σε αντιστοιχία με την τσεχοφική Λιουμπόφ)-, μετατράπηκε από τον αδελφό της Εσβαλντ σε τόπο βασανιστηρίων: στη μεγαλοαστική πισίνα σαπίζει, πλέον, η ιστορική μνήμη…

Διαβάστε τη συνέχεια στο enet.gr