Κριτική για τη Σιωπηλή λίμνη στο texnes-plus.gr
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Το έργο του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα «Η Σιωπηλή Λίμνη» επέλεξε να παρουσιάσει για τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο η Ομάδα Νάμα, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου. Τους τρεις αινιγματικούς ρόλους του έργου ερμηνεύουν οι Παναγιώτα Βλαντή, Θανάσης Κουρλαμπάς και Χάρης Τσιτσάκης.
Το συγκεκριμένο βραβευμένο έργο (Lope de Vega 2007), είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Καταλανού συγγραφέα που μεταφράστηκε σ’ άλλη γλώσσα και είχαμε την τύχη, αυτή να είναι η ελληνική και να την υπογράφει η Μαρία Χατζηεμμανουήλ. Πρόκειται για ένα κείμενο που πάλλεται και ρέει τόσο φυσικά, χωρίς να χάνει την ποιητικότητά του.
Η υπόθεση θέλει έναν καθηγητή, τον Όσκαρ (Θανάσης Κουρλαμπάς), να έχει σταματήσει τη διδασκαλία εξαιτίας του ξυλοδαρμού του από έναν δεκατριάχρονο έφηβο. Μετά από παρότρυνση ενός αγαπημένου του δασκάλου, κ. Ιεροφάντη (Χάρης Τσιτσάκης), πηγαίνει στο σπίτι της Ιρένε (Παναγιώτα Βλαντή), για να αναλάβει να κάνει ιδιαίτερα στον γιο της. Τα πράγματα όμως δεν θα εξελιχθούν όπως τα περίμενε, καθώς το παιδί, ο Ντιέγκο, είναι νεκρός εδώ και πέντε χρόνια, θύμα τρομοκρατικής επίθεσης.
Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε από δύο πραγματικά γεγονότα: Την επίθεση που δέχθηκε ένας καθηγητής από τον μαθητή του, υπό τα βλέμματα των συμμαθητών του, γεγονός που βιντεοσκοπήθηκε και πουλήθηκε σ’ όλα τα κανάλια της χώρας, καθώς επίσης και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στα τρένα της 11ης Μαρτίου (2004) από Τζιχαντιστές.
Ο ίδιος ο Ντεσόλα εξομολογείται: «Στα δύο τελευταία έργα μου προσπάθησα να γράψω κωμωδίες, τελικά όμως μου βγήκαν δράματα. Με τη Σιωπηλή λίμνη προσπάθησα να γράψω ένα δράμα, μήπως τελικά μου έβγαινε κωμωδία. Δεν μου βγήκε όμως, είναι ένα δράμα στο τετράγωνο. Ένα δράμα για την τρέλα, όχι ως παθολογία, αλλά ως οδό διαφυγής, ως καταφύγιο σε μια αφόρητη ύπαρξη».
Αυτό ακριβώς ήταν και το μεγάλο στοίχημα για την Ελένη Σκότη. Η παράστασή της κατάφερε, όχι απλά να αγγίξει αλλά και να εμβαθύνει ουσιαστικά στα ποικίλα θέματα που συγκεράζονται μέσα στο έργο, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τον κεντρικό του προβληματισμό, που δεν είναι άλλος από τη φράση που λέει ο καθηγητής Ιεροφάντης: «Όλοι είμαστε τρελοί και λογικοί μαζί σε μια προσπάθεια επιβίωσης».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική ΕΔΩ