Κριτική για Το χελιδόνι στο onlytheater.gr από τη Ντίνα Καρρά

Η Αμέλια είναι καθηγήτρια μουσικής αλλά διδάσκει μόνο σε προχωρημένους μαθητές. Ο νεαρός Ραμόν, ξενοδοχοϋπάλληλος στο επάγγελμα, την επισκέπτεται και της ζητάει να τον προετοιμάσει φωνητικά για ένα τραγούδι -«Το χελιδόνι»- που θα τραγουδήσει στο μνημόσυνο της μητέρας του. Εκείνη, αρχικά, αρνείται να τον αναλάβει γιατί είναι ερασιτέχνης. Εκείνος, δεν πτοείται και επιμένει. Τα τείχη, τελικά, πέφτουν και ξεκινούν το πρώτο τους μάθημα με αλλεπάλληλες, όμως, εκπλήξεις. Το μάθημα μουσικής εξελίσσεται σταδιακά σε μάθημα ζωής. Πολλά ψέματα και πολλά μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια. Ξεσπά μια θύελλα αποκαλύψεων και εξομολογήσεων, του παρελθόντος, με έντονη αντιπαράθεση. Μα, στο τέλος, οι ξεγυμνωμένες, πλέον, ψυχές γαληνεύουν με ένα λυτρωτικό φινάλε.
Ο Καταλανός συγγραφέας Γκιλιέμ Κλούα, φανερά επηρεασμένος από την τρομοκρατική επίθεση, με 50 νεκρούς, στις 12 Ιουνίου του 2016, σε γκέι μπαρ του Ορλάντο της Φλόριντα, έγραψε «ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ», ένα έργο σύγχρονο με ρεαλισμό και ευαισθησία. Υμνεί την αγάπη και τη ζωή. Μιλάει για την προσωπική ελευθερία, το ατομικό δικαίωμα στην ευτυχία, την αλήθεια και την αυτογνωσία.
Πρόκειται για ένα βαθιά υπαρξιακό και συγκινητικό κείμενο που αναφέρεται στον επαναπροσδιορισμό των ανθρώπινων σχέσεων και στον σεβασμό της διαφορετικότητας, κάτω από το πρίσμα της ειλικρινούς αγάπης. Αποτελεί κόλαφο για κάθε μορφή καταπίεσης, αγκυλώσεων και κοινωνικού αποκλεισμού. Στηλιτεύει τη βία, τον φανατισμό, την ομοφοβία και την εθελοτυφλία των γονέων. Δίνει το πράσινο φως στην κατανόηση, στην ανάληψη ευθυνών, στη διαχείριση του τραύματος και της απώλειας.
Η παράσταση, του Αντώνη Γαλέου, είναι λεπτά ισορροπημένη με σωστό ρυθμό, σωστές ανάσες και απαράμιλλη λιτότητα. Η πολύ καλή μετάφραση, της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, φωτίζει τους καλογραμμένους διαλόγους του κειμένου, οι οποίοι είναι εμπλουτισμένοι με ισόποσες δόσεις συγκίνησης, ανθρωπιάς και χιούμορ. Έτσι, καθιστά την θέαση πιο ουσιαστική και πιο βαθιά, χωρίς μελοδραματισμούς, σκηνικούς εντυπωσιασμούς και ερμηνευτικά τερτίπια.
Το καλά φωτισμένο, από τη Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου, ενδεικτικό σκηνικό, της Ματίνας Μέγκλα, και τα αρμόζοντα κοστούμια της, εξυπηρετούν τη ροή της παράστασης.
Η μουσική του, Alex Sid, φορτίζει την ατμόσφαιρα με τη δέουσα ευαισθησία.
Αδιαμφισβήτητα, το αποτέλεσμα του θεατρικού οικοδομήματος οφείλεται στους δύο ηθοποιούς. Ευτυχές, αποδεικνύεται, το συναπάντημα στο σανίδι, της Κατερίνας Διδασκάλου και του Δημήτρη Τσίκλη. Οι δύο ήρωες ανταλλάσσουν τα επιχειρήματά τους πειστικά, απλά και όμορφα. Και κάθε φορά, αναδεικνύεται ένας διαφορετικός «νικητής» στη μεταξύ τους αψιμαχία.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική ΕΔΩ