New Order

Πρώτη ελληνική παρουσίαση του καταλανικού πολιτικού δράματος, που αφηγείται μία ιστορία απαγωγής με αίτημα την παύση των εξώσεων. Το ανεβάζει με δυναμισμό ο Δημήτρης Καρατζιάς σε μια παράσταση ωραίων ερμηνειών.

Το έργο του Σέρτζι Πομπερμάγιερ που βλέπουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα είναι ένα από τα πολλά δείγμα της σύγχρονης ισπανικής δραματουργίας που γεννήθηκε μέσα στην κρίση και σχολιάζει τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης και των σκληρών δημοσιονομικών πολιτικών, ειδικά όπως τις βίωσαν οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Εδώ ο Καταλανός συγγραφέας υπέγραψε (το 2014) ένα πολιτικό δράμα, που εξετάζει τα θολά όρια μεταξύ δικαιοσύνης και αυτοδικίας και καταδεικνύει τα αδιέξοδα του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στο “New Order” βλέπουμε την ιστορία μίας απαγωγής, όπου θύτες είναι τρεις άνθρωποι-θύματα αυτής της κρίσης, που έχουν βρεθεί άνεργοι ή/και άστεγοι, και θύμα η πρώην υπουργός Εργασίας και νυν διευθύντρια τράπεζας. Αίτημά τους είναι να παρέμβει στο συμβούλιο της τράπεζας, προκειμένου να σταματήσουν οι κατασχέσεις σπιτιών και οι εξώσεις, διαφορετικά σκοπεύουν να σκοτώσουν την κόρη της, η οποία επίσης έχει απαχθεί από κάποιον συνεργό τους.

Μέσα στην κλειστοφοβική συνθήκη όπου εξελίσσεται το έργο, δημιουργείται μια δυναμική ατμόσφαιρα που κρατάει από νωρίς το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς ο συγγραφέας έχει τροφοδοτήσει με συνεχείς εντάσεις και μικροσυγκρούσεις τις σχέσεις των τριών απαγωγέων. Αν και ο καθένας από αυτούς (η 1, ο 2 και ο 3) πρεσβεύουν μια διαφορετική θέση όσον αφορά την πράξη τους, ο Πομπερμάγιερ δημιουργεί τρεις ζωντανούς, αληθοφανείς χαρακτήρες και όχι τρεις φορείς μηνύματος/κηρύγματος. Έτσι, το έργο έχει θεατρικότητα και η ιστορία χτίζεται κλιμακωτά, τόσο τροφοδοτώντας το ενδιαφέρον του θεατή σχετικά με την εξέλιξη της υπόθεσης όσο και θέτοντας του συνεχή ηθικά διλήμματα, ενώ δεν απουσιάζει και το κωμικό στοιχείο, που συντελεί στις εναλλαγές της σκηνικής ατμόσφαιρας. Οι ιδεολογικοί προβληματισμοί ολοκληρώνονται στο πρόσωπο της διευθύντριας της τράπεζας, που σκιαγραφείται με ψυχρό ρεαλισμό αλλά και ψυχραιμία: στο πρόσωπό της συγκεντρώνεται η παντοδυναμία του συστήματος και το αίσθημα αδιέξοδου κάθε είδους αντίστασης, αλλά ως θεατρικός χαρακτήρας δεν συνιστά καρικατούρα. Το φινάλε του έργου είναι έξυπνο: από θεατρικής άποψης κορυφώνει απότομα την όλη συνθήκη και προκαλεί το ξάφνιασμα του θεατή. Από ιδεολογικής άποψης δείχνει οριστικό και σαν να προκρίνει την τυφλή βία ως λύση, όμως στην πραγματικότητα αφήνει το πραγματικό τέλος της ιστορίας και την κατάληξη των ηρώων σε εκκρεμότητα.

Η παράσταση του Δημήτρη Καρατζιά αντιμετωπίζει με δυναμισμό τις εντάσεις του έργου, χτίζει επιτυχημένα την ανάλογη ατμόσφαιρα από την αρχή και πετυχαίνει πολύ ωραίες ερμηνείες. Οι ηθοποιοί έχουν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους και υποστηρίζουν πειστικά τους ρόλους τους: η Ράνια Σχίζα επωμίζεται το ρόλο της 1, της πιο απόλυτης από τους τρεις, της προσηλωμένης στη λύση της βίας ως της μόνης δυνατής να επιφέρει ανατροπή στις ισορροπίες του συστήματος κι έτσι κάποια αλλαγή· ο Σήφης Πολυζωίδης στο ρόλο του 2 είναι ο άνθρωπος που, έχοντας εργαστεί ως φωτογράφος σε εμπόλεμες περιοχές, προσπαθεί να μη χάσει την πίστη του στον άνθρωπο και στην πιθανότητα μιας μη βίαιης αλλαγής, ενώ ο Φώτης Λαζάρου είναι απολαυστικός στο ρόλο του πιο αφελή από τους απαγωγείς και φορέα του κωμικού στοιχείου, το οποίο προκύπτει, παρ’ όλ’ αυτά, από τη δραματική συνθήκη που βιώνει στην προσωπική του ζωή. Η Έλενα Τυρέα στο ρόλο της Διευθύντριας πραγματοποιεί μια εξαιρετική εμφάνιση καθώς, αν και από την αδύναμη πλευρά του θύματος, με την πρώτη ευκαιρία υποστηρίζει με ακρίβεια το αλαζονικό πρόσωπο ενός συστήματος που ξέρει ότι πάντοτε θα επιβιώνει. Σημαντική η συμβολή στη δημιουργία απειλητικής ατμόσφαιρας της μουσικής σύνθεσης (Μάνος Αντωνιάδης) και των απότομων φωτισμών (Βαγγέλης Μούντριχας), σωστό το υγρό και ανήλιαγο σκηνικό του Μιχάλη Παπαδόπουλου.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική ΕΔΩ