Κριτική για το New Order του Σέρτζι Πομπερμάγιερ στο debop.gr

Αχ αυτό το… New Order όλης μας της ζωής… Ποια είναι η νέα τάξη και τι θα φέρει; Είναι απλά μια αλλαγή στις θέσεις εξουσίας; Θα ηγείται όποιος ελέγχει το χρήμα, τη βία, τα ΜΜΕ; Είδαμε κάτι διαφορετικό το 2015 ή το διαφορετικό πέρασε και δεν ακούμπησε; Μπορώ να συνεχίσω τα ερωτήματα.

Στο όμορφο θέατρο «Εν Αθήναις» παρακολούθησα ένα κοινωνικό έργο, με δυναμισμό, χιούμορ και ένταση. Η παράσταση “New Order” του Καταλανού Σέρτζι Πομπερμάγιερ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά, δεν προσφέρει απλόχερα απαντήσεις αλλά μάλλον προκαλεί το μυαλό μας να αναρωτηθεί.

Θεωρώ ότι η παράσταση αποτελεί μια δυνατή θεατρική εμπειρία της φετινής σεζόν. Το έργο, γραμμένο το 2014, είναι βασισμένο στην κοινωνική αδικία και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, στους πλειστηριασμούς, στη φτωχοποίηση, τις ανισότητες, θέματα που παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα και σήμερα.

Τρεις καθημερινοί άνθρωποι, έχοντας χάσει τα πάντα, μα κυρίως την ελπίδα τους λόγω της οικονομικής κρίσης, αποφασίζουν να απαγάγουν την πρώην υπουργό εργασίας της χώρας και νυν διευθύντρια τράπεζας, που θεωρούν υπεύθυνη για απολύσεις και κατασχέσεις. Οι απαγωγείς, απαιτούν από αυτήν να μεσολαβήσει ώστε να σταματήσουν οι κατασχέσεις και να επιστραφούν τα χρήματα στους συνταξιούχους, απειλώντας τη ζωή της δεκατετράχρονης κόρης της.

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Δημήτρη Καρατζιά είναι εξαιρετική, δημιουργώντας μια παράσταση με έντονους ρυθμούς, κινησιολογικές απαιτήσεις,  παρέχοντας  θεατρικό «χρόνο» στους τέσσερις πρωταγωνιστές. Καταφέρνει να συνδυάσει το κοινωνικό με το πολιτικό. Προσφέρει αρχικά χιούμορ το οποίο μειώνεται όσο το «μάγμα» του δράματος κοχλάζει.

Με τον τρόπο που μεταφέρει το κείμενο στη σκηνή, κρατά τον θεατή σε αγωνία καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Συνοδοιπόροι του σε αυτό οι ηθοποιοί. Οι ερμηνείες τους είναι δυνατές, με τον ανταγωνισμό των δύο γυναικών που -τυπικά- πρωταγωνιστούν να έχει μια ιδιαίτερη ένταση.

Η Ράνια Σχίζα, στον ρόλο της απελπισμένης απαγωγέως, αποδίδει το θυμό της, παίζει με νεύρο και οργή μέσα στην απόγνωση του χαρακτήρα της. Ο Ιωσήφ Πολυζωΐδης με το φουλάρι του και την Γκεβαρική μορφή του, ενσαρκώνει τον ιδεολόγο φωτογράφο που έχουν δει πολλά τα μάτια του και σιχαίνεται τη βία. Η στιβαρότητα του στη σκηνή έρχεται σε ωραία αντίθεση με τον Φώτη Λαζάρου που κρατάει τον «κωμικό» χαρακτήρα της παράστασης. Βέβαια, όταν χρειαστεί, έχει κάθε λόγο να θυμώσει με τη φτώχεια του και την άρρωστη μάνα του. Τέλος, η Έλενα Τυρέα, domina στα μαύρα, διευθύντρια τράπεζας και η «κακιά» της υπόθεσης, παίζει με άνεση την απόλυτη εκπρόσωπο του συστήματος και κατορθώνει να μπερδέψει τα πράγματα όταν χρειαστεί.

Η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων αναπτύσσεται μέσα στο έργο καθώς, όπως προανέφερα, ο καθένας έχει το χρόνο του με τις λεπτομέρειες να είναι καλά δουλεμένες στο κείμενο.

Η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ είναι εξαιρετική, διατηρώντας τον κυνισμό και το μαύρο χιούμορ του πρωτότυπου κειμένου, ενώ η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη συμβάλλει στην ένταση και την ατμόσφαιρα της παράστασης. Παρoμοίως, τα φώτα του Βαγγέλη Μούντριχα που ρύθμισε άψογα την «αναθεματισμένη γεννήτρια». Δείτε το και θα καταλάβετε…

Τελικά, η παράσταση “New Order” δεν είναι απλά ένα θεατρικό έργο. Είναι έντονα πολιτικοποιημένο, αρνείται το ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) αλλά δεν φοβάται να υπενθυμίσει ότι η κάθε είδους εξουσία διαφθείρει, ότι όλοι έχουμε κρυφές ατζέντες με όχι και τόσο αλτρουιστικούς σκοπούς. Όσο για τη βία, μπορεί να είναι η μαμή της ιστορίας ή μια ξεπερασμένη πρακτική στις δημοκρατικές κοινωνίες;

Για μένα, είναι σημαντικό ότι ένα έργο μπορεί να βοηθήσει στο διάλογο και σε κοινωνικούς προβληματισμούς. Η επιλογή του έργου αυτού από τον Δημήτρη Καρατζιά και η εξαιρετική του απόδοση στη σκηνή αποτελούν σημαντική συμβολή στον σύγχρονο θεατρικό διάλογο για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Κάτι που έγινε και επιτόπου αφού είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε το έργο, παρουσία του συγγραφέα Σέρτζι Πομπερμάγιερ, ο οποίος μετά την παράσταση απάντησε σε ερωτήματα θεατών που επηρεασμένοι από το έργο, εξέφρασαν συγκινητικά την αγωνία τους για κοινωνική δικαιοσύνη και ισοτιμία.

Να το δω; Να το δεις, ειδικά αν η κοινωνική κατάσταση σε προβληματίζει.

Tip: Το Εν Αθήναις έχει έναν ωραίο χώρο για ποτό. Μείνε λίγο ακόμη! Μισό ποτό ρε!

Διαβάστε όλη την κριτική και δείτε τις φωτογραφίες ΕΔΩ