Οι συνθήκες κράτησης όπου κρατούνται είναι κάκιστες, από τον σφοδρό χειμώνα, την στέρηση φαγητού, την βια, την κακομεταχείριση, τις αρρώστιες, τον θάνατο. Η Ηγουμένη, μια μετριοπαθής γυναίκα που συμβιβάζεται διακριτικά με το Σύστημα δεν διεκδικεί δυναμικά την οικονομική ενίσχυση των φυλακών με αποτέλεσμα να μην παίρνουν μια από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Οι εννέα νέες γυναίκες που κρατούνται εκεί περνούν τα πάνδεινα. Η κομουνίστρια, η αναρχική, η δολοφόνος που σκότωσε τον άνδρα της , η μικροκλέφτρα, η «πριγκίπισσα» που κατηγορείται ως συνεργός σε μεγάλη ληστεία μετά φόνου, η πόρνη, η μοιχός, η τρελή, είναι πρόσωπα βασανισμένα που το μόνο που λαχταρούν είναι η ελευθερία τους για μια καινούργια ζωή.
Όλες τους ελπίζουν στη χάρη που κάθε δέκα χρόνια δίνει ο επίσκοπος σε μια από αυτές. Κάθε μία ελπίζει και διεκδικεί αυτήν την ευλογία, που θα δοθεί μετά από δυο εβδομάδες. Διάστημα επαρκές για να δούμε τις άθλιες ζωές τους.
Το έργο γράφτηκε κατ’ ανάθεση για να παρουσιαστεί από τους τελειόφοιτους της Βασιλικής Ακαδημίας της Μαδρίτης το 2007. Λόγω της μεγάλης του όμως επιτυχίας ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου της Μαδρίτης το 2008 σε σκηνοθεσία Ερνέστο Καμπαγέρο.
Ο Δημήτρης Καρατζιάς σκηνοθετεί με βλέμμα στραμμένο στο αρχαίο δράμα, μια σύγχρονη πολυπρόσωπη πολιτική τραγωδία. Οι φυλακισμένες ηρωίδες είναι πρόσωπα σύγχρονα, τόσο επίκαιρα καθώς βιώνουν τον κοινωνικό και ιδεολογικό τους κατατρεγμό. Καταγγέλλοντας με φωνές που δεν ακούγονται στον έξω κόσμο, στον απάνθρωπο εγκλεισμό τους.
Την πολιτική μισαλλοδοξία και την εκκλησιαστική εξουσία που συνεργάζεται και στηρίζει τον φασισμό του Φράνκο, σκληρή κι’ απάνθρωπη, εκμεταλλευόμενη ακόμα και χρηματιζόμενη για στοιχειώδεις εξυπηρετήσεις. Την ποταπότητά τού επισκόπου που εκβιαζόμενος για προσωπικές του αμαρτίες, υποκύπτει κάνοντας την «χάρι» του, ανταλλάξιμο μέσον σιωπής. Με το έξυπνο και πολυχρηστικό σκηνικό του Γιώργου Λεντζέρη, τέσσερις μικροί ξύλινοι πάγκοι διαμορφώνουν τα κελιά και τους εσωτερικούς χώρους των φυλακών.
Οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα εντείνουν την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ενώ η χειροποίητη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη δίνει ρυθμό στον χορό των γυναικών που εκτίουν την ποινή τους. Με ψυχωμένες εσωτερικά και κινητικά ερμηνείες εκφράζουν τον διαφορετικό κόσμο τους. Τις χωρίζουν πολλά μα τις ενώνει ο κοινός αγώνας της επιβίωσης.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η προσδοκία της λύτρωσης. Απέναντί τους θα βρουν την απογοήτευση, την υποκρισία της εξομολόγησης, την στυγνή εκμετάλλευση , την ανυποληψία, την σεξουαλική κακοποίηση αλλά και την στοργή, την κατανόηση μιας στοργικής μοναχής. Με μικρούς απολογητικούς μονολόγους, μιλούν για προσωπικά τραύματα, την καταπίεση, την εξαθλίωση, τον ψυχικό βιασμό στο γάμο και στη φτώχεια . Είναι ψυχές πονεμένες, πάσχουσες κάτι που εκδηλώνεται ερμηνευτικά στις όψεις τους και αναζητούν στοργή, παρηγοριά, συμπόνοια, κατανόηση. Τις βλέπουμε να θυμώνουν , να εναντιώνονται και να αφήνουν υπαινιγμούς η μια για την άλλη!
Παράλληλα όμως γίνονται τρυφερές, συγκαταβατικές, φίλες και δένονται μεταξύ τους, διεκδικώντας προνόμια και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Φυσικά δεν λείπει ο τύπος της καταδότριας, οι εξάρσεις, οι αγωνίες και η αναμεταξύ τους επιθετικότητα. Θαυμάζεις την ηθική ακεραιότητα και το υψηλό ιδεολογικό φρόνημα, συμπάσχεις με την στέρηση των παιδιών τους, την ανελευθερία και την ανυποληψία τους, ενώ εξεγείρεσαι για την εκμετάλλευση της αδυναμίας τους, για το ανύπαρκτο έλεος των δεσμοφυλάκων και της πολιτείας.
Η επιτυχής διανομή των ρόλων στους δεκαέξι συνολικά ηθοποιούς της παράστασης, η γρήγορη ροή, η εμφάνιση του μαχαιριού που προεξοφλούσε από την αρχή σχεδόν την έκβαση της δραματουργίας, οι συνεχείς ψυχολογικές και συναισθηματικές μεταπτώσεις έδωσαν μια συγκλονιστική παράσταση.
Σε μια εποχή που ο κόσμος μετατρέπεται σε μια απέραντη φυλακή φυλετικών, θρησκευτικών και κοινωνικών προκαταλήψεων, η παράσταση στάθηκε απέναντί μας ευαισθητοποιώντας τις θέσεις μας για επανένταξη στον ανθρωπισμό.
Συντελεστές
Συγγραφείς: Ignacio del Moral & Verónica Fernández
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά /Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Κατασκευαστής σκηνικών: Κώστας Μπακάλης
Κατασκευή Κουστουμιών: Μάρθα Χριστοφορίδου
Σχεδιασμοί Φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας
Βοηθός Φωτιστή: Άκης Σαμόλης
Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος
Α’ βοηθοί Σκηνοθέτη: Γιέλενα Γκάγκιτς, Δανάη Μπαρούχου
Β’ βοηθός Σκηνοθέτη: Daniela Strati
Παραγωγή: Vault
Παίζουν: Ελένη Αλεξανδροπούλου, Ντέμη Αντωνοπούλου, Δέσποινα Αποστολίδου, Δώρα Γιαννακοπούλου, Βάσω Γρέντζελου, Χρήστος Καλμαντής, Γιάννης Καραμπέκιος, Μαρία Κατσαρού, Μυριέλλα Κουρεντή, Στέλλα Μουκαζή, Μαργαρίτα Παπαντώνη, Νίκη Πολύζου, Σοφία Ρούσου, Ευθύμης Τζώρας, Μαρία Φραγκάτου και η κυρία Γιάννα Σταυράκη
*Μετά την έναρξη της παράστασης δεν επιτρέπεται η είσοδος στην αίθουσα
Ημέρες Παραστάσεων:
Τετάρτη και Πέμπτη : 21:15
Διάρκεια: 100′ (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ
Ατέλειες: 5 ευρώ