Ο Χουάν Μαγιόργκα στη Θεσσαλονίκη για το Himmelweg (18-20 Μαρτίου)
Ο μεγάλος Ισπανός συγγραφέας θα παρακολουθήσει την παράσταση του έργου του Himmelweg σε σκηνοθεσία Χριστίνας Γυφτάκη στο Θέατρο Αυλαία στις 19 και 20 Μαρτίου, ενώ στις 18 Μαρτίου θα γίνει μια ειδική βραδιά αφιερωμένη στη δραματουργία του στο πλαίσιο του Φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης “Ανοιχτή σκηνή” με τη συμμετοχή πολλών φορέων (Δήμος Θεσσαλονίκης, ΚΘΒΕ, Εβραϊκή Κοινότητα Θεσσαλονίκης, Τμήμα Θεάτρου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ.ά.)
Στα μέσα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων στην Τσεχοσλοβακία, το Theresienstadt Concentration Camp, μεταμορφώθηκε σε θέατρο, προορισμένο να υποδεχτεί την πιο φιλόδοξη θεατρική παράσταση της σύγχρονης ιστορίας. Η σύλληψη της ιδέας ανήκε στη ναζιστική κυβέρνηση του Βερολίνου και στόχευε στη διασκέδαση των ανησυχιών της παγκόσμιας κοινής γνώμης σχετικά με τις φήμες που κυκλοφορούσαν για τις συνθήκες διαβίωσης και την τύχη των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το φιλόδοξο αυτό σχέδιο ονομάστηκε «Επιχείρηση Ωραιοποίηση-Operation Embellishment» και για την υλοποίηση του απαιτήθηκε πάνω από ένας χρόνος προετοιμασίας. Η «πρεμιέρα» ορίστηκε για τις 23 Ιουνίου του 1944, οι «προβολείς άναψαν» και η παράσταση ξεκίνησε: στη σκηνή επιλεγμένοι Εβραίοι κρατούμενοι του στρατοπέδου και στις θέσεις των θεατών διακεκριμένα μέλη της παγκόσμιας κοινότητας.
Το «Himmelweg, ο δρόμος για τον ουρανό» δεν είναι ακόμα ένα συγκινητικό έργο μνήμης για το Ολοκαύτωμα που όλοι γνωρίζουμε. Δεν είναι απλώς μια ιστορική αναπαράσταση ενός ιστορικού γεγονότος. Είναι ένα έργο σύγχρονο, που μιλάει για τη σημερινή πραγματικότητα και τον σύγχρονο άνθρωπο που αρνείται να δει με τα μάτια του αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Το έργο μας καλωσορίζει, τότε και τώρα, σε έναν κόσμο όπου κάποιοι πρέπει να χειραγωγηθούν, άλλοι να εξαπατηθούν και άλλοι απλά να εξοντωθούν ώστε κάποιοι, λίγοι, να κυβερνήσουν τότε, όπως τώρα.
«Ο άνθρωπος που συνεχώς απενοχοποιείται για τον πόνο του άλλου και δικαιολογεί τον εαυτό του για την παθητική στάση που υιοθετεί απέναντι στις κραυγαλέες αδικίες, όταν δεν τον αφορούν άμεσα. Ο άνθρωπος εξουσιαστής. Βλέπει τον εαυτό του ως δημιουργό, σχεδόν αυτό-θεοποιείται. Εξουσιομανής μα κατά βάθος εξουσιοφρενής. Ο άνθρωπος που βρίσκεται στη μέση. Γνωρίζει τόσα πολλά μα μιλάει τόσο λίγο. Τόσο ώστε να προστατέψει, παρατείνει τη ζωή; Ένα ένστικτο που του δίνει το κουράγιο να υπομείνει και να παραμείνει;» (σημείωμα σκηνοθέτη)