Κριτική της Τόνιας Τσιαμούρη στο culturenow.gr για Τα κατασκευασμένα συμφέροντα του Χαθίντο Μπεναβέντε, που ανεβαίνουν στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου)
Ο Χαθίντο Μπεναβέντε (1866-1954) ανήκει στη θεατρική γενιά της Ισπανίας, η οποία πρωταγωνίστησε στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, λίγο πριν η χώρα βιώσει τον απολυταρχισμό της δικτατορίας του Φρανθίσκο Φράνκο. Έχοντας τιμηθεί με Νόμπελ Λογοτεχνίας (1922), ο Μπεναβέντε έμεινε γνωστός κυρίως για τις, αρκετά, κοινότοπες κωμωδίες του. Τα έργα του βασίστηκαν στη δραματουργική παράδοση του ελισαβετιανού και δη του σαιξπηρικού θεάτρου. (…)
Κατά την ταραγμένη περίοδο της Α’ Ισπανικής δημοκρατίας, η οποία στιγματίστηκε από την κατάλυση του δημοκρατικού καθεστώτος, μετά τη συνέργεια του Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα και του Βασιλιά Αλφόνσο ΙΓ’ και πριν την έλευση του απολυταρχικού καθεστώτος του Φράνκο, στο ισπανικό θέατρο ευδοκίμησε το μιούζικ χωλ και άλλα είδη, τα οποία απέφευγαν τον κοινωνικό σχολιασμό και προβληματισμό. Ο Μπεναβέντε ακολούθησε το ρεύμα της εποχής του και επιδόθηκε σε έργα τα οποία είναι γνωστά ως «κωμωδίες δωματίου» και οι οποίες ήταν, ως επί το πλείστον, κενές ουσιωδώς περιεχομένου. Το έργο Κατασκευασμένα Συμφέροντα που ανεβαίνει αυτή την περίοδο σε σκηνοθεσία Γ. Καλαβριανού πάτησε επίσης, ως όψη, στην Κομμέντια ντελ άρτε, αλλά παρέμεινε, δομικά, πιστό στην ελισαβετιανή παράδοση. Έτσι, το έργο είναι πολυπρόσωπο, με μία βασική ιστορία και πολλές επιμέρους πλοκές.
Η παράσταση
Ο Γιάννης Καλαβριανός έστησε μια παράσταση, η οποία είναι ευχάριστη και απολαυστική. Αρχικά, επειδή κινήθηκε στα χνάρια της αυτοσχεδιαστικής κομμέντια ντελ’ άρτε και πειραματίστηκε με τις συνθήκες πρόβας. Η αμεσότητα των ηθοποιών και η αποδόμηση της θεατρικής ψευδαίσθησης επιτείνουν την αίσθηση αυτή συμβάλλοντας στο κωμικό στοιχείο. (…)
Οι Ηθοποιοί
Όλες οι ηθοποιοί της παράστασης αποτελούν ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της. Γρήγορες, άμεσες, πολυτάλαντες, κέρδισαν το κοινό αμά τη εμφανίσει. Όλες κλήθηκαν να ερμηνεύσουν περισσότερους από έναν ρόλους και ανταποκρίθηκαν με εξαιρετική ικανότητα. Η Μαρία Κωνσταντά (Παιδί, Κολομπίνα, Κυρία Πουλτσινέλα, Πανταλόνε) ξεχώρισε για την γνήσια κωμική της φλέβα. Η Κατερίνα Πατσιάνη (Κρισπίν, Ρισέλα) ανέδειξε την κωμικότητα των ρόλων της κάνοντάς τους απολύτως συμπαθείς και τους δύο. Η Μαρία Κοσκινά (Αρλεκίνος, Πουλτσινέλα) ισορρόπησε με μοναδική μαεστρία ανάμεσα στην γνήσια κωμική υπόκριση και στο υπέροχο τραγούδι. Τόσο η ίδια, όσο και η Όλγα Σκιαδαρέση (Πανδοχέας, Σίλβια, Λάουρα) έπαιξαν κιθάρα και τραγούδησαν υπέροχα, ενώ παράλληλα απέδωσαν απολαυστικά και με γνήσιο κωμικό τρόπο τους ρόλους τους. Πολύ καλή επίσης η Λήδα Κουτσοδασκάλου (Λέανδρο, Γραμματέας), η οποία ενώ βρέθηκε σε λιγότερο κωμικούς ρόλους, ωστόσο κατάφερε, ιδιαίτερα προς το τέλος, να προσθέσει την δική της κωμική πινελιά. Τέλος, η Τζένη Διαγούπη (Καπιτάνο, Δόνια Σιρένα, Ντοτόρε), η οποία έπαιξε την κωμωδία με τον δικό της προσωπικό τρόπο. Και οι έξι κυρίες αποδείχθηκαν αποτελούν έναν βασικό ρόλο για να παρακολουθήσει κάποιος την παράσταση.
Οι Συντελεστές
Η κίνηση των ηθοποιών (Μαριάννα Καβαλλιεράτου) ήταν εξαιρετική και έπαιξε έναν από τους πιο σημαντικούς ρόλους. Ενδεικτική η κινησιολογία του Αρλεκίνου-Πουλτσινέλα που όχι μόνον συνέβαλε στην κωμωδία, αλλά διαχώρισε τους ρόλους της ηθοποιού. Τα απολύτως λειτουργικά και έντονα σημασιολογικά φορτισμένα κοστούμια (Βάνα Γιαννούλα), αλλά και σκηνικά (Χριστίνα Κάλμπαρη) έδωσαν σκηνική ταυτότητα στην παράσταση. Η μετάφραση (Μαρία Χατζηεμμανουήλ) έφερε τους θεατές πιο κοντά στο έργο το οποίο έχει περισσότερο από έναν αιώνα ζωής. Τέλος, βοηθητικοί υπήρξαν οι φωτισμοί (Ελίνα Γιουνανλή). (…)