Κριτική για το Βρέχει στη Βαρκελώνη από τη Λουκία Μητσάκου στο https://theaterproject365.gr/

Είναι τα όνειρά μας για μια καλύτερη ζωή πηγή ελπίδας ή αιτία για μεγαλύτερη απογοήτευση; Μπορεί κανείς να ξεφύγει από μια καθημερινότητα που τον εγκλωβίζει; Εξαρτάται πάντα από εμάς η εκπλήρωση του ονείρου για ένα καλύτερο αύριο; Μπορεί ένας άνθρωπος να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του και να επανεφεύρει τον εαυτό του όταν ζει στο περιθώριο της κοινωνίας; Μπορεί μια γυναίκα να το καταφέρει αυτό εύκολα σε μια πατριαρχική κοινωνία; Αυτά και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα ερωτήματα θέτει η υπέροχα τρυφερή παράσταση «Βρέχει στη Βαρκελώνη» του Πάου Μιρό στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Η Λάλι είναι μια σεξεργάτρια που ζει σε ένα ημιυπόγειο στην Βαρκελώνη μαζί με τον Κάρλος, τον εραστή και προαγωγό της. Έχει έναν τακτικό πελάτη, τον Νταβίντ, με τον οποίο αρχίζει να αποκτά μια ιδιαίτερη σχέση. Η Λάλι αρχίζει να διαβάζει και αυτό την κάνει να αρχίσει να ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή. Θα τα καταφέρει να αλλάξει τη ζωή της; Εξαρτάται, άραγε από εκείνη;

Η Λάλι διαβάζει αποφθέγματα από τα περιτυλίγματα σοκολάτας που της δίνει ο πελάτης της, ο Νταβίντ και προσπαθεί να μάθει τον συγγραφέα που κρύβεται κάθε φορά πίσω από τα λόγια που τόσο την συναρπάζουν. Στην αρχή του έργου ακούμε τη φράση του Ρεμπώ: «Μια νύχτα κάθισα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή» (“Un soir, j’ai assis la Beauté sur mes genoux. — Et je l’ai trouvée amère”), μια φράση που προέρχεται από το έργο του «Μια Εποχή στην Κόλαση» (“Une Saison en Enfer”, 1873). Τα λόγια αυτά μας προδιαθέτουν για τα θέματα που θα θίξει το έργο και μας κάνουν να σκεφτούμε πως η εξιδανικευμένη ομορφιά οδηγεί συχνά σε απογοήτευση, καθώς φέρει μέσα της ψευδαισθήσεις και, επίσης, μας υπενθυμίζει πως η ομορφιά αυτή δεν μπορεί να λύσει τα υπαρξιακά μας προβλήματα. Αν ο συγγραφέας συνέχιζε τα διάσημα λόγια του Ρεμπώ θα ακούγαμε: «Μια νύχτα κάθισα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και την προσέβαλα». Μήπως με τον ίδιο τρόπο δεν προσβάλλει και η ίδια η κοινωνία την ομορφιά αλλά και την ίδια τη γυναίκα που δεν μπορεί να ορίσει μόνη της τη ζωή της όπως αυτή το επιθυμεί σε μία πατριαρχική κοινωνία;

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική και δείτε τις φωτογραφίες από την παράσταση ΕΔΩ