Οι άνθρωποι είναι αδυσώπητοι απέναντι στο διαφορετικό. Είδαμε το Μικρό πόνι.

Κριτική από τη Βάσω Σπυροπούλου στο Duduka theater

Το 2014 δύο παιδιά, ο Μάικλ Μορόνες και ο Γκρέισον Μπρους, στις Η.Π.Α., έπεσαν θύματα ενδοσχολικής βίας, χωρίς κανένας να τα προστατέψει. Ο Μάικλ Μορόνες αυτή τη στιγμή ζει με νεκρωμένο το νευρικό του σύστημα, μετά από την προσπάθειά του να αυτοκτονήσει, και  ο Γκρέισον Μπρους κουβαλάει τα δικά του τραύματα.  Ένα χρόνο αργότερα, όχι πολύ μακριά μας, στα Γιάννενα, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δίνει τέλος στη ζωή του υπό την ασφυκτική πίεση που του ασκείται από τους συμφοιτητές του. Και πόσα άλλα ακόμα παιδιά και έφηβοι, ανώνυμοι και επώνυμοι, γνωστοί και άγνωστοι, υφίστανται σχολικό εκφοβισμό, το γνωστό bullying; Κανείς δεν είναι σίγουρος ότι πρόκειται για καινοφανή περιστατικά. Οι άνθρωποι πάντα είναι αδυσώπητοι απέναντι στο διαφορετικό, πόσο μάλλον τα παιδιά…

Ο Λουίσμι είναι ένα άλλο παιδί, διαφορετικό και αυτό, που επιλέγει να πάει στο σχολείο του με μια σάκα που το κάνει ακόμα πιο «ιδιόρρυθμο» και δίνει την αφορμή στους «κανονικούς» συμμαθητές του να ξεκινήσουν μια κανονική εκστρατεία εξόντωσής του, χρησιμοποιώντας λεκτική αλλά και σωματική βία. Το σχολείο επιλέγει να απαγορεύσει στον Λουίσμι την είσοδο με τη συγκεκριμένη τσάντα και, όταν το παιδί επιμένει, να το αποπέμψει.

Οι γονείς του νοιάζονται για τον Λουίσμι, τον αγαπούν, αγωνιούν γι` αυτόν και, όταν τα πρώτα μηνύματα από το σχολείο έρχονται, θορυβούνται και συζητούν το θέμα, προσπαθούν να βρουν μια λύση στο πρόβλημα του γιου τους. Όμως, τελικά, το πρόβλημα είναι του Λουίσμι ή του κοινωνικού συστήματος που δυσκολεύεται να αποδεχτεί μια σχολική σάκα με κοριτσίστικες παραστάσεις στους ώμους ενός αγοριού;

«Το φυσιολογικό είναι το συνηθισμένο, αυτό που κάνει η πλειονότητα», διαμαρτύρεται, με απόλυτη φυσικότητα, η μητέρα του Λουίσμι.  «Αν φυσιολογικός είναι  αυτός που μισεί τον διαφορετικό, δεν ξέρω εσύ τι κάνεις, εγώ πάντως δεν θέλω το παιδί μου να είναι φυσιολογικό!», βροντοφωνάζει ο πατέρας του.  Οι δυο αυτές απόψεις είναι και η πεμπτουσία του έργου. Τι είναι τελικά φυσιολογικό και τι μη φυσιολογικό;

Οι άνθρωποι είναι αδυσώπητοι απέναντι στο διαφορετικό. Είδαμε το Μικρό Πόνι.