Η γενναία διαχείριση της πιο δύσκολης απώλειας

Κριτική της Όλγας Σελλά στο artplay.gr για Το χελιδόνι του Γκιλιέμ Κλούα στο Θέατρο Γκλόρια Μικρό.

Για όσους παρακολουθούμε συστηματικά τις παραστάσεις κάθε χρονιάς, η φετινή χρονιά μοιάζει, μέχρι στιγμής, να σκέφτεται αμήχανα την απάντηση στο ερώτημα: «Πες μου μια καλή παράσταση να δω». Εχω δυσκολευτεί πολλές φορές να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα, που συχνότατα τίθεται, (ίσως γιατί κάθε φορά σκέφτομαι τα ενδιαφέροντα του ερωτώντος), αλλά στην προκειμένη περίπτωση, θα πρότεινα την παράσταση που σήμερα θα παρουσιάσουμε σε πολλές κατηγορίες κοινού, ακριβώς γιατί πρόκειται για ένα εξαιρετικό νέο κείμενο, που έρχεται από την Ισπανία, που ακούει και εντάσσει στην πλοκή του πολλά από τα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα που απασχολούν ή διχάζουν τις σύγχρονες κοινωνίες, γιατί έχει τρυφερότητα, χιούμορ και συγκίνηση σε σωστές δόσεις, γιατί έχει δύο θαυμάσιες ερμηνείες.

Πρόκειται για την τρίτη φετινή παράσταση του θεάτρου «Μικρό Γκλόρια», και για το έργο του Καταλανού Γκιλιέμ Κλούα «Το χελιδόνι», σε μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ (ενός ανθρώπου που επειδή γνωρίζει την γύρω της πραγματικότητα ξέρει να προτείνει και ενδιαφέροντα κείμενα από τον ισπανόφωνο κόσμο), το οποίο σκηνοθέτησε (με διακριτική ευαισθησία, όσο και με άποψη) η Ελένη Γκασούκα.

Στο μοντέρνο και κλασικό (μαζί) σαλονάκι, με το πιάνο, τους καναπέδες, τις βιβλιοθήκες και το σύνθετο με τις φωτογραφίες (σκηνικά, κοστούμια Μαίρη Τσαγκάρη) ζει η Αμέλια, μια σφιγμένη ώριμη γυναίκα, δασκάλα πιάνου (Σοφία Σεϊρλή). Εχει δεχθεί την επίσκεψη ενός νέου μαθητή, του Ραμόν (Βασίλης Μαυρογεωργίου), ο οποίος παρακαλεί σχεδόν για ταχύρρυθμα μαθήματα ορθοφωνίας, προκειμένου να… τραγουδήσει στο ετήσιο μνημόσυνο από το θάνατο της μητέρας του -όπως λέει.

Ετσι ξεκινάει αυτή η ιστορία, που γράφτηκε με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 στο gay bar του Ορλάντο. Ομως στην πορεία μόνο μαθήματα πιάνου και ορθοφωνίας δεν παρακολουθούμε. Βλέπουμε όμως την αξιοπρεπή και γενναία διαχείριση της πιο δύσκολης απώλειας (εκείνης του γονιού για το παιδί του), τις εμπλοκές και τα πρέπει της κοινωνίας και της θρησκείας στις συμπεριφορές των ανθρώπων (και της Αμέλιας), νιώθουμε το σοκ όσων έχουν βρεθεί στις τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων χρόνων στην Ευρώπη, σε χώρους διασκέδασης, ψυχαγωγίας και χαλάρωσης, αντιλαμβανόμαστε τις παρωπίδες που βάζει η ομοφοβία και η άρνηση της κάθε διαφορετικότητας, και παρακολουθούμε το πάθος όσων επιθυμούν να γίνουν σεβαστές οι επιλογές τους και οι διαδρομές τους.

Η Σοφία Σεϊρλή (που παίζει με κάθε μυ του προσώπου της και του σώματός της, σε μια σπουδαία ερμηνεία, που είναι σπουδαία ακριβώς επειδή δεν πασχίζει να το αποδείξει) και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου (ο νέος άντρας που τελικά την ενώνει με τις μνήμες της και τις απώλειές και την συμφιλιώνει με τις φοβίες της και τις αναστολές της) δημιουργούν ένα θαυμάσιο δίδυμο, χωρίς να φεύγουν λεπτό από τη μικρή σκηνή του «Μικρού Γκλόρια». Γελάνε, γίνονται καχύπτοπτοι και επιθετικοί, τραγουδούν (μουσική Θέμης Καραμουρατίδης, στίχοι Γεράσιμος Ευαγγελάτος, μουσική διδασκαλία Ιώβη Φραγκάτου), θυμώνουν και τελικά επικοινωνούν και συμφιλιώνονται.

Η Ελένη Γκασούκα καθοδήγησε αριστοτεχνικά τις πολλές και λεπτές αποχρώσεις της σχέσης αυτών των δύο ανθρώπων, και μας χάρισε, χάρη στους δύο ηθοποιούς, μια από τις πιο άρτιες, σύγχρονες και συγκινητικές παραστάσεις της φετινής χρονιάς. Τη μικρή ανατροπή της παράστασης δεν θα σας την πούμε. Θα την ανακαλύψετε όταν τη δείτε.

ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ