Το Χελιδόνι στο Μικρό Γκλόρια. Κριτική του Νίκου Ρουμπή στο monopoli.gr
“Το χελιδόνι” του Καταλανού Γκιλιέμ Κλούα, έχει ως βάση την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 σε ένα gay bar του Ορλάντο και διαπραγματεύεται τον αντίκτυπο του γεγονότος στους οικείους των θυμάτων. Μια αληθινή, σκληρή ιστορία, ένα κείμενο-μανιφέστο κατά την ομοφοβίας που σε ένα δεύτερο επίπεδο είναι εμφανείς οι προεκτάσεις και το γενικότερο σχόλιο του στις ανθρώπινες σχέσεις.
Η υπόθεση
Ο Ραμόν, ένας νεαρός ξενοδοχοϋπάλληλος, θέλει να παρακολουθήσει μαθήματα ωδικής προκειμένου να μπορέσει να τραγουδήσει στο μνημόσυνο της μητέρας του. Έτσι, απευθύνεται στην Αμέλια, μια δασκάλα μουσικής. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα: η Αμέλια δεν αναλαμβάνει αρχάριους. Ο Ραμόν δεν πτοείται και με τις επίμονες προσπάθειές του κάμπτει τους ενδοιασμούς της Αμέλιας και ξεκινούν το πρώτο μάθημα. Τίποτα όμως δεν εξελίσσεται όπως θα ταίριαζε στην αναμενόμενη ροή. Το μάθημα της μουσικής μετατρέπεται σταδιακά σε μια ψυχαναλυτική κουβέντα εξομολογήσεων και μυστικών, ένα μάθημα ζωής και για τους δύο ήρωες.
Η παράσταση
Η Ελένη Γκασούκα στήνει μια παράσταση που αναδεικνύει τόσο το γλυκόπικρο κείμενο, όσο και τους ήρωες του. Αν και με θεματικό πυρήνα βαρύ, η παράσταση δεν ξεφεύγει σε μελοδραματισμούς αλλά στέκεται με ανθρώπινη ματιά και ευαισθησία στα συναισθήματα της αγάπης και της αποδοχής, χωρίς τάσεις κριτικής ή διδακτισμού.
Η απώλεια των αγαπημένων προσώπων από την τρομοκρατική επίθεση είναι η επιφανειακή αφορμή για μια βαθύτερη διερεύνηση του μίσους, του τρόμου, των αγκυλώσεων, της άρνησης της κάθε διαφορετικότητας από τις κοινωνικές νόρμες.
Η συγκίνηση προκύπτει αβίαστα, πηγαία, μέσα από τη συνεχή ροή που οδηγούν οι σταδιακές αποκαλύψεις, η σύνδεση γεγονότων, προσώπων και εν τέλει η συμφιλίωση και η συμπόρευση των δύο διαφορετικών κόσμων -γλυκύτατη η τελευταία εικόνα στο πιάνο-.
Η Σοφία Σεϊρλή και ο Βασίλης Μαυρογεωργίου στάθηκαν ισόρροπα και ολοκληρωμένα στους ρόλους και κατάφεραν να μιλήσουν απευθείας και πειστικά, ως άνθρωποι της διπλανής πόρτας, στην καρδιά των θεατών. Η Αμέλια της Σεϊρλή, είχε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός γονιού που αρνείται να δεχτεί την “ιδανική” πραγματικότητα για το παιδί του: με συναισθήματα ανάμεικτα και αντικρουόμενα αναδύεται μια εσωτερική σύγκρουση που αποδόθηκε περίτεχνα και υποδειγματικά χωρίς εξάρσεις και υπερβολές. Από την άλλη και ο Μαυρογεωργίου, ως Ραμόν, με μια φαινομενικά απλή αλλά ελεγχόμενη ερμηνεία, ήταν ταυτόσημος με τον ρόλο, χωρίς τη γραφικότητα που πολλές φορές έχουν συνδεθεί στη θεατρική τους απόδοση παρόμοιοι ανθρώπινοι τύποι.
Απλό, ωστόσο ζεστό και λειτουργικό το σκηνικό (Μαίρη Τσαγκάρη) εξυπηρέτησε την παράσταση, όπως και τα κοστούμια που ακολουθούν τη λογική των σύγχρονων καθημερινών ατόμων. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στη μουσική επένδυση των Καραμουτίδη-Ευαγγελάτου με το τραγούδι του τέλους να ηχεί κατευθείαν στη ψυχή.
Τα συν (+)
- Σύγχρονο έργο, ιδωμένο με ρεαλισμό και ευαισθησία
- Οι φυσικές ερμηνείες, με την Σοφία Σειρλή να κεντά επί σκηνής. Μέσα από την καλή χημεία των δύο οι χαρακτήρες αλληλοσυμπληρώνονται για να καταλήξουν συνοδοιπόροι.
- Η μουσική
Τα πλην (-)
- Δύσκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς κάποια ουσιαστική αδυναμία
Το σύνολο (=)
- Παράσταση συγκινητική, ρεαλιστική, με μέτρο και ευαισθησία στη σκηνοθετική και ερμηνευτική απόδοσή της, κερδίζει επάξια το θερμό χειροκρότημα καθώς το “χελιδόνι” αυτό είναι από εκείνα που φέρνουν τη θεατρική άνοιξη.