Κριτική για το Himmelweg του Χουάν Μαγιόργκα στο Θεαθήναι από τη Λίλα Παπαπάσχου

Μνήμες ξεθωριασμένες σαν παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Κορμιά αποστεωμένα, ξυρισμένα κεφάλια και πρόσωπα χωρίς μάτια που κοιτούν χωρίς να κοιτάζουν το φακό φορώντας τη χαρακτηριστική ριγέ στολή με το αστέρι καρφιτσωμένο στο μέρος της καρδιάς. Στρατόπεδα συγκέντρωσης – επίγεια κολαστήρια με τον καπνό να βγαίνει από τα κρεματόρια, κάνοντας στάχτη κάθε έννοια ανθρωπισμού. Δεκάδες ταινίες, τραγούδια, βιβλία, ντοκιμαντέρ με προσωπικές μαρτυρίες για το Ολοκαύτωμα κι όμως ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν τα ιστορικά γεγονότα μιλώντας για παγκόσμιες συνωμοσίες και σκοτεινά συμφέροντα των Εβραίων. Άνθρωποι που αρνούνται να πιστέψουν αυτό που τα μάτια τους δεν μπορούν να αρνηθούν.

Η γνωστή δραματολόγος και σκηνοθέτις Έλενα Καρακούλη μοιάζει να επέλεξε πολύ συνειδητά και κατόπιν διεξοδικής έρευνας το έργο του Ισπανού Χουάν Μαγιόργκα, μεταφρασμένο υποδειγματικά από την μετρ του είδους Μαρία Χατζηεμμανουήλ, δημιουργώντας μία συν-κινητική παράσταση για την ευκολόπιστη ανθρώπινη φύση, την πολιτική προπαγάνδα, την επιλεκτική μας μνήμη και την διαχρονική τάση του ανθρώπου να εθελοτυφλεί, φέρνοντας τον καθένα από εμάς αντιμέτωπο με τη δική του πλάνη,μέσα από μια λεπτοδουλεμένη, πολυμεσική σκηνική σύνθεση, στην οποία υπάρχει ουσιαστική συνδιαλλαγή της θεατρικής πράξης με την βίντεο–προβολή που δημιούργησε αριστοτεχνικά ο Άγγελος Παπαδόπουλος και στην προκειμένη περίπτωση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δραματουργικής πλοκής και όχι σκηνοθετικό τρικ εντυπωσιασμού.

Για να διαβάσετε όλη την κριτική πατήστε ΕΔΩ