Είδα: το «Κόντρα στην ελευθερία» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου. Κριτική της Τόνιας Τσιαμούρη στο tospirtonet.gr

Το «Κόντρα στην ελευθερία» του Ισπανού Εστέβα Σολέρ είναι ένα έργο κυριολεκτικά γροθιά στο στομάχι. Ανήκοντας στην σύγχρονη παράδοση που θέλει τους Ισπανούς θεατρικούς συγγραφείς να εμφανίζουν κοινωνικο-πολιτικά αντανακλαστικά, το έργο του Ε. Σολέρ με έκανε να νιώσω μουδιασμένη, αηδιασμένη, προβληματισμένη. Ο συγγραφέας θέτει με πολύ ωμό τρόπο, αλλά και με πάρα πολύ έξυπνο χιούμορ την κατάντια της Γηραιάς Ηπείρου.

Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθέτησε μια παράσταση που θύμιζε «θέατρο του παραλόγου», αφού εκτός από το βομβαρδισμένο/στοιβαγμένο/παρατημένο μπεκετικό σκηνικό του, μιλούσε για τα πιο σοβαρά και σημαντικά θέματα της σημερινής κοινωνίας μέσα από σάτιρα και έντονη ειρωνεία. Ο σκηνοθέτης πέτυχε να σκοινοβατήσει ανάμεσα στην ξεκαρδιστική κωμωδία και την απελπιστική τραγωδία παραδίδοντας στο κοινό μια άρτια παράσταση. Η αρχή πατάει σε έναν αρκετά φλύαρο πρόλογο, ο οποίος όμως προϊδεάζει τον θεατή για τις σκληρές αλήθειες που πρόκειται να ειπωθούν επί σκηνής. Το επόμενο μονόπρακτο δεν κλείνει απλώς το μάτι στον θεατή, αλλά τον ενσωματώνει στη δράση, κάτι που θα συνεχιστεί και στα επόμενα μονόπρακτα καθιστώντας όλους εμάς κοινωνούς και συμμέτοχους-συνεργούς των όσων διαδραματίζονται επί σκηνής. Ο συγγραφέας σκοπίμως οδηγεί το κοινό σε ένα γαϊτανάκι γέλιου, προκειμένου να τον αιφνιδιάσει, αλλά και να τον φέρει αντιμέτωπο με τις ευθύνες του, απέναντι σε ένα εξαιρετικά σοβαρό και, δυστυχώς, διαδεδομένο θέμα όπως είναι η παιδική κακοποίηση. Το μονόπρακτο με αυτό το θέμα οδηγεί το θερμόμετρο της παράστασης στο ζενίθ της.

Ο Β. Μαυρογεωργίου έστησε μια παράσταση που πατάει γερά στα ποδιά της. Τόσο από άποψη δραματουργικής συνέπειας, όσο και από άποψη υποκριτικής διδασκαλίας. Εξαιρετική η Σύρμω Κεκέ, αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ιδιαίτερα στα δύο μονόπρακτα, στα οποία συνυπάρχουν είναι απολαυστικοί μέσα από έναν άκρατο κυνισμό. Πάρα πολύ καλός επίσης ο Σεραφείμ Ράδης, ειδικά στο μονόπρακτο όπου υποδύεται τον απλό «οικογενειάρχη» που κατεβαίνει με τη ρόμπα στο δρόμο. Ο Νίκος Νίκαςαπολαυστικός, ήδη από το μονόπρακτο στο οποίο εμφανίζεται υποδυόμενος τον παπά, αποδεικνύει ότι η κωμωδία του πηγαίνει πολύ. Εξαιρετικός επίσης στο ρόλο του σύγχρονου ιεροεξεταστή που με υφέρπουσα ειρωνεία παρουσιάζει τα δεινά της φιλαναγνωσίας. Η Κάτια Γέρου τέλος, υποδύθηκε μια σειρά διαφορετικών ρόλων στην παράσταση αυτή, επιβεβαιώνοντας ότι, εκτός των άλλων, διαθέτει και γνήσιο κωμικό ταλέντο. Ειδικά στο μονόπρακτο με τον αριθμό 6, αλλά και σε αυτό με «τον άντρα που τον χτύπησε το τραμ» αποδεικνύεται το απίστευτο υποκριτικό της βάρος. Μολονότι ήταν ατυχής η επιλογή της για το μονόπρακτο με την γυναίκα που ακκίζεται για τα ρούχα της, η Κ. Γέρου έδειξε ότι είναι μια ηθοποιός ικανή για πολύ μεγάλη γκάμα ρόλων.

Στα θετικά της παράστασης πρέπει να σημειωθεί το σημειολογικά φορτισμένο σκηνικό (Θάλεια Μέλισσα), που θύμιζε το «Περιμένοντας τον Γκοντό» ή ακόμα και το «Τέλος του παιχνιδιού». Πολύ καλά ήταν επίσης τα κοστούμια (Ιφιγένεια Νταουντάκη).
Η σκηνοθεσία του Β. Μαυρογεωργίου ήταν έξυπνη, στόχευε στο κέντρο και παρέδωσε με σαφήνεια το μήνυμά της. Μίλησε με καθαρότητα και ειλικρίνεια για όλες τις ανελευθερίες που έχουν ενσκήψει στην Ήπειρο, η οποία στο παρελθόν εφηύρε την έννοια της ανθρώπινης ελευθερίας και την υπερασπίστηκε με πάθος. Ωστόσο, αναρωτιέμαι κατά πόσο ήταν χρήσιμη η τόση ωμότητα σε ένα λεπτό θέμα, όπως η παιδοφιλία, στο οποίο ήδη από τον υπαινιγμό και μόνον ξεδιπλώνεται όλη η φρικαλεότητα που κρύβεται εκεί.
Μια εξαιρετική παράσταση, συλλήβδην, με μοναδική παραφωνία την at your face αφήγηση στο μονόπρακτο με θέμα την παιδοφιλία.