Κριτική για το Κόντρα στην ελευθερία από τη Λίλα Παπαπάσχου στο theathinai.com
Φεστιβάλ Αθηνών συνέχεια, με την Πειραιώς 260 να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του αθηναϊκού κοινού, παρουσιάζοντας μία σειρά από ετερόκλητες παραστάσεις, οι οποίες απευθύνονται στους θεατές μέσα από το διερευνητικό πρίσμα της ίδιας της αφηγηματικής φόρμας του θεάτρου, που στην εποχή μας καλείται να επιτελέσει περισσότερο από ποτέ τον κοινωνικό του ρόλο.
Στο πλαίσιο της στρατευμένης τέχνης – με ένα πολύ σύγχρονο, σουρεαλιστικό twist – το «Κόντρα στην ελευθερία» του καταλανού Εστέβα Σολέρ σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, έρχεται να μας μιλήσει έξω από τα δόντια, χρησιμοποιώντας μεν τη γλώσσα του θεάτρου του παραλόγου, αλλά μέσα από το φίλτρο ενός νέου σκηνικού λόγου που θυμίζει έντονα in-yer-face-theatre στην πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του, για όλες τις παθογένειες των κοινωνιών του ανεπτυγμένου κόσμου, που έχοντας υποταχθεί στον άκρατο υλισμό, κρύβουν τις διαστροφές τους κάτω από το χαλάκι μίας κατ’ επίφαση κοινωνικοπολιτικής ομαλότητας, με τις ανισότητες, τη φτώχεια, την παιδική κακοποίηση/εκμετάλλευση, τον ρατσισμό και τη βία να σιγοβράζουν κάτω από την comme il faut επιφάνεια μίας επίπλαστης, διαδικτυακής ευδαιμονίας.
Το Κόντρα στην ελευθερία είναι το πρώτο έργο της νέας τριλογίας του συγγραφέα με τίτλο Τριλογία της επανάστασης (έχει προηγηθεί η πρώτη τριλογία των Κόντρα του Σολέρ, Κόντρα στην πρόοδο, Κόντρα στον έρωτα, Κόντρα στη δημοκρατία που αποτελούν την Τριλογία της αγανάκτησης και έχει μεταφραστεί σε 16 γλώσσες, διαγράφοντας ήδη μια επιτυχημένη διεθνή πορεία) που περιλαμβάνει επίσης τα έργα Κόντρα στην ισότητα και Κόντρα στην αδελφοσύνη (τις τρεις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης του 1789),συμπερασματικά λοιπόν αποτελεί τον κρίκο μιας δραματουργικής αλυσίδας που δεν εξαντλείται στα εννιά μονόπρακτα που παρακολουθήσαμε στον Χώρο Ε της Πειραιώς 260, αλλά αποτελεί μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση, που συνδιαλέγεται με το «εδώ και τώρα» της Ευρώπης – και του Κόσμου – με τον συγγραφέα να αντιπαραβάλει το ένδοξο παρελθόν της ως ειρωνική υπενθύμιση και ταυτόχρονα καυστικό σχόλιο στην παρούσα decadence της.
Για να διαβάσετε ολόκληρη την κριτική πατήστε ΕΔΩ