Κριτική για την Αρχή του Αρχιμήδη από την Αγγελική Λυμπεροπούλου για το musicity.gr

Βρισκόμαστε στα αποδυτήρια ενός κολυμβητηρίου με πλήρη εποπτεία, όχι από κάποιου είδους μεγάλο αδελφό, αλλά από σένα κι από μένα. Ό,τι κι αν συμβεί το μαθαίνουμε κατευθείαν, από όποια οπτική γωνία κι αν το βλέπουμε. Ο τρόπος με τον οποίο θα το ερμηνεύσουμε όμως δεν έχει να κάνει με το πού καθόμαστε, αλλά με το ποιοι είμαστε.

Έτσι λοιπόν, η «Η Αρχή του Αρχιμήδη» όπως ανεβαίνει και φέτος στο θέατρο Skrow μας προτείνει να παρατηρήσουμε λίγο καλύτερα το γύρω μας, αλλά μάλλον κάπως περισσότερο το μέσα μας.

Η ιστορία του συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό, με μια δομή παρμένη σαν από αμερικάνικη ταινία που συνοψίζεται χωρίς ίχνος φλυαρίας στην περιγραφή του έργου, πραγματεύεται σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα (αν όχι και τον στοχασμό του “τι σημαίνει γεγονός”).

Ένα – τη γρήγορη, εύκολη μα προπαντός αυθαίρετη και αναπόδεικτη αυτοδικία και τις προεκτάσεις της.

Δυο – την ισοπέδωση κάθε είδους κριτικής σκέψης, της όποιας ανθρωπιάς και εμπιστοσύνης, όταν τίθεται δυνητικό θέμα ασφάλειας εδώ, σε εμένα, απλά επειδή συνέβη κάπου, σε κάποιον.

Τρια – το πόσο πιο επιρρεπής γίνεται η στοχοποίηση όταν συζητείται ίχνος ομοφυλοφιλίας.

Τέσσερα – τον ρόλο των social media αλλά και την ηθική της διαχείρισής τους. Πέντε – τελευταίο μα σημαντικότερο – την ευπαθή, μιμητική και εύπλαστη παιδική συμπεριφορά, άρα την ευθύνη (δικαίωμα και υποχρέωση του κηδεμόνα τουλάχιστον) για μεταλαμπάδευση παιδείας και αξιοπρέπειας αντί μικρότητας, ιδιαίτερα σε καταστάσεις οριακές.

Η αλήθεια είναι ότι μερικοί από τους προβληματισμούς αυτούς έχουν συναντηθεί αρκετά στη θεατρική (και όχι μόνο) σκηνή. Ενδιαφέρον ωστόσο εδώ αποτελεί η προσωπική άποψη που θέλει τη σταδιακή εξέλιξη της δραματουργίας να θέτει την εκάστοτε συμπεριφορά ως λογικό επακόλουθο της προηγούμενης – ακόμα κι αν η προηγούμενη δεν έχει καν φτάσει (!).

Η αφηγηματική επιλογή υποστηρίζει εξαιρετικά αυτό το δελεαστικό παράλογο, καθώς δεν εξελίσσεται με τη συμβατική γραμμικότητα του χρόνου, αλλά σε χρονικά «καρέ», των οποίων η σειρά έχει σε καίρια σημεία μπερδευτεί.

Παρά την ευφάνταστη δομή, το έργο θα μπορούσε ίσως να στηρίξει μια παράσταση απλά τυπική χωρίς τη σκηνοθετική ευστροφία του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Μοιάζει όχι απλά να ενστερνίζεται το κείμενο, αλλά να συνεργάζεται με αυτό για να το αποδώσει με εύστοχα σκηνοθετικά τεχνάσματα – χωρίς περαιτέρω περιγραφές που θα μπορούσαν να προϊδεάσουν ένα κάποιο στιγμιαίο «σκάλωμα» του εγκεφάλου. Διατηρεί με συνέπεια και χωρίς λογοκρισία τον ρεαλισμό του κειμένου στον λόγο και στην κίνηση, καθώς και στην διαχείριση του σκηνικού χώρου που υπογράφει η Θάλεια Μέλισσα.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική και δείτε περισσότερες φωτογραφίες ΕΔΩ