μου γι’ αυτό το έργο), διαπιστώνουμε ότι ούτε η “πέτρα του σκανδάλου”, ο μικρός Άλεξ, ούτε οι γονείς του εμφανίζονται ως dramatis personae στην ιστορία, ούτε διαδραματίζουν κανέναν ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξή της. Η εκκωφαντική απουσία τους δεν είναι βέβαια τυχαία. Είναι τα μόνα άτομα που διακρίνονται από τον όχλο που σχηματίζουν οι υπόλοιποι γονείς. Το παιδί τους, ο Άλεξ, το φερόμενο ως “θύμα” παρενόχλησης, δεν είναι ανάμεσα στα παιδιά που πετάνε πέτρες στον πρώην αγαπημένο τους προπονητή, δεν έχουμε καμιά πληροφορία για κάτι τέτοιο. Τα άτομα που καταφέρνουν να διατηρήσουν την ατομικότητά τους, όταν μια ανάρτηση στο Facebook μετατρέπει όλους τους υπόλοιπους σε μάζα, έχουν θέση στον κόσμο αυτό; Ή μήπως η μάζα δρα εκ μέρους τους και για λογαριασμό τους χωρίς καν να τους ρωτήσει; Φτάσαμε στην εποχή που ο όχλος, στο όνομα της οποιοσδήποτε “ασφάλειας”, πραγματικής ή φανταστικής, εκτοπίζει και αντικαθιστά το σκεπτόμενο άτομο; Φτάσαμε στην εποχή του εκφασισμού των δημοκρατικών κοινωνιών μας. (Απόσπασμα από το σημείωμα της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ)
