Κριτική για Το δωμάτιο του παιδιού από τη Λουκία Μητσάκου στο theaterproject365.gr

Πώς διαχειριζόμαστε το τραύμα; Πώς μας αλλάζει ως ανθρώπους ένα τραυματικό γεγονός; Πώς αλλάζει τη σχέση μας με τους άλλους; Πόσο αντικειμενική έννοια είναι τελικά η «πραγματικότητα»;

Διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον βιβλία που μας εξιστορούν ιστορίες για στοιχειωμένα σπίτια αλλά πολύ σπάνια αναρωτιόμαστε: Μήπως και εμείς οι άνθρωποι είμαστε συχνά στοιχειωμένοι; Τι μπορεί να μας στοιχειώσει; Ποια είναι τα δικά μας φαντάσματα που μας ακολουθούν όπου πάμε; Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτά; Και ένα ερώτημα πολύ πιο σημαντικό: Θέλουμε να απαλλαγούμε από αυτά;

Ένα νεαρό ζευγάρι ζει μια υπέροχη ημέρα με τον μικρό τους γιο, που έχει τα γενέθλιά του. Όλα βαίνουν καλώς, μέχρι που το αγόρι βρίσκεται στην άκρη του μπαλκονιού κυνηγώντας το καινούριο του παιχνίδι. Το θεατρικό έργο του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτι Ζουρνέτ (Josep Maria Benet i Jornet) «Το δωμάτιο του παιδιού» (“La habitación del niño/ En la otra habitación’’ στα ισπανικά castellano ή “L’habitació del nen’’ στα καταλανικά) είναι, μεταξύ άλλων μια ιστορία μυστηρίου σχετικά με την έκβαση ενός τραυματικού γεγονότος. Ο κίνδυνος προκάλεσε τον τρόμο σε όλους τους εμπλεκομένους. Τι συνέβη, όμως, στ’ αλήθεια; Πόσο «αντικειμενική» είναι η πραγματικότητα; Αν σε ένα παράλληλο σύμπαν τα πράγματα έχουν εξελιχθεί διαφορετικά, αυτό δεν το καθιστά αυτόματα αληθινό;

Τραγικά συμβάντα που δεν μπορεί να τα συλλάβει ούτε να τα διαχειριστεί ο ανθρώπινος νους συμβαίνουν καθημερινά- είναι, όμως, η εξαίρεση. Δεν είναι ο κανόνας. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας σε ποια κατηγορία ανήκουν; Είναι η εξαίρεση ή είναι ο κανόνας;

Η παράσταση «Το δωμάτιο του παιδιού» του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτι Ζουρνέτ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου φλερτάρει με την αβεβαιότητα μέχρι το τελευταίο λεπτό κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή και βυθίζοντάς τον στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης με μία πρωτοφανή αμεσότητα, με μία αδυσώπητη σκληρότητα και ταυτόχρονα με μια απόλυτη και λυτρωτική τρυφερότητα: όπως ακριβώς λειτουργεί και η ίδια η ζωή.

Η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ μας χαρίζει ένα κείμενο με ροή και καθαρό λόγο γεμάτο συναισθήματα που παρασύρουν τον θεατή και κρατάνε το ενδιαφέρον του μέχρι τέλους.

Την σκηνοθεσία και την δραματουργική επεξεργασία αναλαμβάνουν η Βαλέρια Δημητριάδου και ο Γιώργος Χριστοδούλου με συνεργάτες σκηνοθέτες τον Παναγιώτη Γαβρέλα και την Μαρία Προϊστάκη. Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι ένα δύσκολο στοίχημα που κερδήθηκε με απόλυτη επιτυχία. Η Βαλέρια Δημητριάδου και ο Γιώργος Χριστοδούλου εστιάζουν στην επίπονη ψυχολογική διαδρομή που έχουν να διανύσουν οι ήρωες και δημιουργούν έντονα συναισθήματα χωρίς να χρησιμοποιήσουν κανένα κλισέ. Κατορθώνουν αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο: Να μιλήσουν για ένα από τα δυσκολότερα θέματα που μπορεί να μιλήσει κανείς στην τέχνη και στη ζωή και να το κάνουν να μοιάζει σχεδόν σαν όνειρο. Η σκηνοθετική τους ματιά δίνει μια ονειρική ελαφρότητα και με αυτό τον τρόπο ο θεατής μπορεί να πάρει μια συναισθηματική απόσταση και να αντικρίσει κατάματα ένα σκληρό θέμα που δύσκολα θα τολμούσε να αντικρίσει διαφορετικά. Η Βαλέρια Δημητριάδου και ο Γιώργος Χριστοδούλου σκηνοθετούν με ρεαλισμό και σουρεαλισμό και μιλούν για το τραύμα με τρυφερότητα και ευαισθησία. Η υψηλής αισθητικής σκηνοθεσία καταφέρνει να αναδείξει πολλά θέματα: το τραύμα, την διαχείριση του πένθους, τους οικογενειακούς δεσμούς και τις δυσλειτουργίες που μπορεί να κρύβουν, την μοναξιά, την μνήμη, την αγάπη, την απώλεια. Η χρήση βίντεο είναι μία ευφάνταστη σκηνοθετική επιλογή που δίνει πολλά στην παράσταση. Πρόκειται για μία αξιέπαινη σκηνοθεσία σε ένα αντικειμενικά δύσκολο εγχείρημα.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική ΕΔΩ