Η παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν: Κριτική από τον Μανόλη Βαμβούνη (Gkoultoura)

Η αλήθεια είναι, η συγκεκριμένη (παράσταση) ήταν πολύ καλά κρυμμένη, εντός και εκτός του θεάτρου. Μια φωτογράφιση που δεν προδιαθέτει για, ε, τίποτα, ένα δελτίο τύπου που κρύβει την υπόθεση, μια άγνωστη για μένα σκηνοθέτιδα αλλά και ένα όνομα ηθοποιού (Μιχάλης Πανάδης) που εμπιστεύομαι πλέον τυφλά. Και μέσα στο θέατρο, μια τσαπατσούλικη και θορυβώδης γιουσουρούμ σκηνογραφία (μπορείς με ακόμα λιγότερα λεφτά και κάποια άποψη να κάνεις παπάδες) και ανύπαρκτα φώτα (“ας τα ανάψω όλα, συνέχεια”) δεν προϊδέαζαν θετικά.

Όμως η δύναμη αυτής της παράστασης βρίσκεται αλλού, σε αυτό το κείμενο δυναμίτη, το οποίο γεννήθηκε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, στις συναρπαστικές δυναμικές ανάμεσα σε οποιαδήποτε δυάδα αυτής της ιδιαίτερης οικογένειας και στις μοναδικές ερμηνείες των ηθοποιών, ιδιαίτερα του Πανάδη και της “Μεμέ”-μητέρας Εύρης Σωφρονιάδου, που καταφέρνουν το δυσκολότερο, να χτίσουν με στοιχεία οριακά-γελοία πρωτότυπους χαρακτήρες που δεν θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν πιστευτά στη ζωή εκτός από κρυφή ντροπή μέσα στους τοίχους μιας οικογένειας, και να τους δώσουν τόση ψυχή που να τους κάνουν αδιαμφισβήτητα αληθινούς και υπαρκτούς. Δυο από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς που δεν θα δούμε σε κανένα μεγάλο βραβείο.

Η σκηνοθέτιδα Μαριτίνα Πάσσαρη κάνει θαύματα στην καθοδήγηση και το χτίσιμο αυτών των ερμηνειών, σε χαρακτήρες και σχέσεις που χτίστηκαν οργανικά ανάμεσα στους αρχικούς ηθοποιούς, κλεισμένους σε ένα σπίτι από τον αρχικό σκηνοθέτη με τις οδηγίες και κατευθύνσεις του κάθε χαρακτήρα, να ζουν σαν κανονική δυσλειτουργική οικογένεια. Είναι μια αλήθεια που αποδίδει σε κάθε σελίδα του έργου και βγάζει χειμαρρώδες γέλιο (εξαιρετική και η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ) από τις καταστάσεις που δημιουργεί και ταΐζει απίστευτες γόνιμες δραματικά σιωπές. (…)