Είδαμε την παράσταση “Η θέληση” στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον

Γράφει η Μαριλένα Παππά στο θέατρο.gr

Συγκινητική, λυρική, αφυπνιστική ήταν “Η θέληση” του Σεζάρ Μπρι που παρακολουθήσαμε στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον. Η ζωή κάθε ανθρώπου έχει μία ιστορία να σου πει και πόσο μάλλον αυτή της Γαλλίδας φιλοσόφου και ακτιβίστριας Σιμόν Βέιλ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αλμπέρ Καμύ τη χαρακτήρισε ως “το μοναδικό μεγάλο πνεύμα” της εποχής του.

Βρισκόμαστε στο έτος 1943, τη βλέπουμε σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου στο Άσφορντ, να θυμάται. Την παιδική της ηλικία κατά τη διάρκεια του α’ παγκοσμίου πολέμου. Ήταν πέντε και στη σχολική της τσάντα κουβαλούσε το βάρος του πολέμου. Κι έπειτα η Σιμόν μεγάλωσε με ανησυχίες, με σκέψεις, δοκίμασε τον εαυτό της για να γνωρίσει καλύτερα την ανθρώπινη φύση. Κι ένας δεύτερος πόλεμος ξεσπά. Η Σιμόν μιλάει στον Κάρλο, φίλο και νοσοκόμο της. Και μπροστά μας ζωντανεύουν σκηνές και άνθρωποι.

Η Σιμόν καταθέτει τις απόψεις της για το εργατικό κίνημα, τον Μαρξισμό, τη θρησκεία. Μιλάει για την άσκηση βίας και πώς αυτή επιδρά στην ψυχή ενός ανθρώπου. Πώς η επιβολή αδειάζει το πνεύμα και το μετατρέπει σε ένα περίγραμμα αδειανό. Μας μιλάει με αγάπη, με αλήθεια, μιλάει για ένα όραμα. Το ανήσυχο πνεύμα της στοχάζεται, διαβάζει τις ρίζες των κοινωνικών δομών και σταματά πια να ενδιαφέρεται για το σώμα της. Νιώθει μόνη. Η ευφυΐα της που την κατευθύνει στην αλήθεια, είναι εκείνη που εμποδίζει την αλήθεια να γίνει κατανοητή από τους υπόλοιπους. Σταματά να τρώει. Αρνείται να ζει άλλο μέσα σ’ αυτόν τον παραλογισμό.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική ΕΔΩ