Κριτική της Μαίρης Μαρκογιαννάκη στο zwenadrama.gr: Είδαμε “Το πιο όμορφο σώμα που βρέθηκε ποτέ σε αυτό το μέρος” και σας συνιστούμε να μην το χάσετε!
Υπάρχουν κάποιες παραστάσεις που ξυπνούν μέσα μου την πρωτόγνωρη έξαψη που είχα νιώσει στις πρώτες μου θεατρικές εμπειρίες. Η στιγμή που βλέμμα και μυαλό μαγνητίζεται σε μια εικόνα και αφήνεται, σαν αβοήθητο, σε ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό.
Το συγκεκριμένο ταξίδι δεν είναι όμορφο. Πονάει, θυμώνει, απογοητεύει, ξεβολεύει, δένει κόμπους στομάχια. Προσπαθώ να καταλάβω τι με κάνει να ξεχωρίζω μια παράσταση. Με τον καιρό καταλήγω πως δεν είναι οι παραστάσεις στις οποίες ταυτίζομαι με τον ήρωα, αλλά οι παραστάσεις στις οποίες συνδέομαι με τον ήρωα.
Η ιστορία εδώ έχει ως αφετηρία το παιδί «με το πιο ωραίο σώμα που βρέθηκε ποτέ σε αυτό το μέρος», όμως συνεχίζει με το παιδί να βρίσκεται στο φόντο της ζωής του και όλους, όσοι το στιγμάτισαν, ερχόμενους στο προσκήνιο. Δεν ξανασυναντάμε το παιδί με το όμορφο σώμα, όμως διακρίνουμε τις όψεις του μέσα από την αντανάκλαση του στον καθρέφτη που κρατάει το κάθε μέλος της κλειστής κοινωνίας. Όψεις που συνθέτουν ένα στρεβλό πολυπρόσωπο είδωλο. Και το ανασυνθέτουμε βήμα βήμα όσο ενώνουμε το παζλ των ανθρώπων που τον περιβάλλουν, ανθρώπων που μπορεί να μη γνωρίζει πόσο έχουν καθορίσει τη ζωή του.
Το κείμενο δεν είναι καταγγελτικό, είναι μάλλον περιγραφικό μιας ζοφερής πραγματικότητας. Παρότι γραμμένο από συγγραφέα Καταλανό, το περιβάλλον φέρνει τόσο μα τόσο σε ελληνική επαρχία. Κείμενο που τσιμπάει σε σημεία, που ξετυλίγει την ιστορία με μαεστρία κρατώντας μας σε μια διαρκή αγωνία για το τι αποκαλύπτεται και το τι παραμείνει τεχνηέντως εν κρυπτώ. Εύκολη λύση δεν προσφέρεται. Τη λύση θα τη δώσουμε εμείς φεύγοντας από την παράσταση. Ή και όχι.
Είμαι επιφυλακτική με τους μονολόγους. Στους μονολόγους δεν υπάρχει περιθώριο λάθους, αδυναμίας ή «κοιλιάς». Αν όμως ο μονόλογος είναι δυνατός, τον κρατάς μαζί σου για χρόνια πολλά.
Χωρίς περίτεχνα σκηνικά και φώτα, χωρίς κοστούμια και ιδιαίτερα props, με μόνους συμμάχους τη μουσική του Φώτη Σιώτα και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ζωής Ξανθοπούλου, ο Αργύρης Ξάφης μεταμορφώνεται σε παιδί, σε άντρα, γυναίκα και trans, γίνεται ένας και δύο και πολλοί, είναι κάποιος που ορκίζεσαι πως έχεις συναντήσει κάποτε, φέρνει μια ολόκληρη μικρή κοινωνία στα πόδια σου. Η ερμηνεία του ή μάλλον οι ερμηνείες του είναι τόσο καθηλωτικές, που θες να σταματήσει ο χρόνος.
Υ. Γ. Μετά την παράσταση της Παρασκευής ακολούθησε συζήτηση με τους συντελεστές και τον συγγραφέα του κειμένου Ζουζέπ Μαρία Μιρό. Μεταξύ άλλων, τέθηκε η ερώτηση αν το κείμενο αυτό είναι πολιτικό. Η γνώμη μου είναι, πως κάθε δράση που μετακινεί τη στάση μας ως πολιτών -έστω και λίγο- είναι πολιτική. Και ο αποτελεσματικότερος τρόπος μετακίνησης δεν είναι η υπόδειξη της θέσης στην οποία «πρέπει» να βρεθούμε, είναι ο κραδασμός της δικής μας τωρινής θέσης.