Μια εκδοχή ονείρου για τη «Sofía» από τον Φαίδωνα Καστρή σε ένα φανταστικό αθηναϊκό «παλάτι»
Από την Ειρήνη Αϊβαλιώτου στο catisart.gr
Περιβάλλον αριστοκρατικό, υποβλητικό, ροζ μαρμάρινα πατώματα και σιέλ κουρτίνες, όλα απαλά και κομψά, ευγενικά και φίνα. Ένα λευκό τραπέζι σαλονιού και τριγύρω πίνακες σπουδαίων ζωγράφων. Ένας Τσαρούχης, ένας Σαγκάλ, Βασιλείου, Χατζηκυριάκος – Γκίκας, Γουναρόπουλος, Κράξτον. Οι θεατές μέσα σε μια εύγλωττη συνένοχη σιωπή, περιμένουν. Ένα ξανθό κοριτσάκι με γαλάζιο φόρεμα διακρίνω να κάθεται στις πρώτες σειρές. Μοιάζει πολύ με μικρή πριγκίπισσα. Μια ιερατική φιγούρα ντυμένη με σκουρόχρωμο κοστούμι, γυρισμένη πλάτη στο κοινό, κάθεται σε ένα λευκό τραπέζι. Μια ολιγόλεπτη ησυχία κι ύστερα ένα θρόισμα. Η φιγούρα κυκλοφορεί στο ευρύχωρο δωμάτιο. Εικόνες ιστορίας ξετυλίγονται μέσα σε σπασμένους καθρέφτες. Στιγμές μοναξιάς περιπλανώνται σε δωμάτια της μνήμης.
Αέναες περιπλανήσεις που αναζητούν καταγραφή. Να μη μείνουν στη λήθη.
Ο ταλαντούχος Φαίδων Καστρής στους λαβύρινθους του μυαλού της Σοφίας… Γίνεται το κοριτσάκι με τη σαλοπέτα, η ερωτευμένη πριγκίπισσα, η βασίλισσα μιας ξένης χώρας… Η Σοφία της υπομονής, της εγκαρτέρησης, του καθήκοντος, της θλιμμένης αξιοπρέπειας που χαμογελά αινιγματικά για το τέλος μιας εποχής, για την ηρεμία, για τη δικαίωση.
Όπως σε έναν πίνακα του του Antonio López… Στο πορτρέτο της Familia real española.