Φένια Αποστόλου: «Η τέχνη είναι ο μυστικός μου κήπος»
Συνέντευξη στη “Βραδυνή”
Σπούδασε στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και στο Κέντρο Μελέτης Χορού Ντάνκαν. Συνεργάστηκε με το Χοροθέατρο «Οκτάνα» του Κωνσταντίνου Ρήγου και το Χοροθέατρο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος για 2 χρόνια, αποτέλεσε μέλος της χορογραφικής ομάδας των Τελετών Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, έργα της έχουν παιχτεί σε Φεστιβάλ στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, και έχουν βραβευθεί. Το 2003 βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το βραβείο Project Exchange, για τη χορογραφική της δουλειά στην ταινία χορού «Nightmares». Η ταινία συμμετείχε και σε άλλα διεθνή video dance φεστιβάλ. Το 2005, με το solo «No limits at all» συμμετείχε στο 1ο BALKAN PERFORMING ARTS MARKET. Κοντά μας η ξεχωριστή, μοναδική και ταλαντούχα πρώτη τρανς χορογράφος, σκηνοθέτις, ηθοποιός Φένια Αποστόλου.
Φένια, είστε χορογράφος, ηθοποιός, σκηνοθέτης, performer, ιδρύτρια του χοροθεάτρου «Λυδία Λίθος». Από πότε άρχισε η αγάπη σας για την Τέχνη; Και … μιλήστε μας λίγο για τα παιδικά σας χρόνια.
«Μεγάλωσα στην Κεφαλονιά και από πολύ μικρή ηλικία είχα μια φυσική έλξη προς την Τέχνη, που εκφραζόταν μέσα από αυτοσχέδιες παραστάσεις κουκλοθέατρου που παίζαμε με τον αδερφό μου τα πρώτα χρόνια, και μετέπειτα με παραστάσεις που οργάνωνα με τα παιδιά της γειτονιάς. Χόρευα από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, προσπαθώντας να μιμηθώ κινήσεις από χορογραφίες που έβλεπα σε ταινίες και με αγαπημένη μου κίνηση το “Grand Battement” (πέταγμα του ποδιού ψηλά), την οποία έκανα με μεγάλη ευκολία. Η διαφορετικότητά μου βρήκε καταφύγιο στην Τέχνη, όπου για μένα ήταν ο μυστικός μου κήπος που θα στέγαζε την ευαισθησία και τη δημιουργικότητά μου. Το συνειδητοποίησα από νωρίς αυτό, και από τότε δεν την αποχωρίστηκα ποτέ».
Η οικογένειά σας πώς αντιδρούσε; Σε ένα νησί όλα μεγεθύνονται…
«Δεν με εμπόδισε η οικογένειά μου να ασχοληθώ με αυτό που μου ήταν φυσικό, ούτε ένιωθαν οι δικοί μου να απειλούνται με αυτή μου την ενασχόληση. Με παρότρυναν να το ακολουθήσω και χαίρονταν όταν όλοι τούς έλεγαν “το παιδί έχει ταλέντο”. Εξάλλου, συστηματικά ασχολήθηκα με το χορό, όταν είχαμε πια έρθει Αθήνα, στα εφηβικά μου χρόνια».
Από όλα όσα έχετε ασχοληθεί ποιο σας κάνει πιο ευτυχισμένη;
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Όλα όσα ασχολήθηκα και ασχολούμαι, είναι κομμάτια της δημιουργικής μου ζωής, εκφράζουν διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου, με διαμόρφωσαν καλλιτεχνικά και υπήρξαν τα στάδια της ωρίμανσής μου για να φτάσω στο σήμερα, και να αφήσω το χθες γεμάτη γνώσεις, εμπειρίες και κερδίζοντας “όπλα” για το αύριο. Αν δεν έκανα όλα αυτά που έκανα, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι και δεν θα ένιωθα ολοκληρωμένη και τυχερή».
Έχετε εισπράξει πολύ καλές κριτικές για τις παραστάσεις σας μέχρι τώρα. Εσείς ποια ξεχωρίζετε και με τι γνώμονα επιλέγετε τα θέματα των έργων σας;
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα έργο μου. Τα αγαπάω όλα εξίσου, όπως πρέπει μία μάνα να αγαπάει τα παιδιά της. Έχω τεράστια αδυναμία σε όλες μου τις παραστάσεις, με πονάει κάθε φορά που πρέπει να σταματήσουν, γι’ αυτό και η ομάδα μου είναι ομάδα ρεπερτορίου. Προσπαθώ να κρατάω τα έργα μου “ζωντανά” κλείνοντας όσο το δυνατόν περισσότερες φεστιβαλικές συμμετοχές εντός και εκτός Ελλάδας, καθώς και συχνές επαναλήψεις. Δεν τερματίζω εύκολα εγώ με τα έργα. Έχω χορευτικό μου έργο, το “Chair’s tragedy”, που δημιουργήθηκε το 2005 και συνεχίζει να παίζεται. Οπότε, μαζί με τα καινούρια έργα, πάντα φροντίζω και τα παλιά. Τα θέματα προκύπτουν από την έμπνευση και μόνο, δεν κατευθύνω τίποτα από σκοπού, όλα γεννιούνται πηγαία στη συγκεκριμένη χρονική αφετηρία, που είναι η τυχερή στιγμή για το κάθε έργο».
Με τι μότο αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες;
«Show must go on, never go home!».
Ποια λάθη συγχωρείτε στον εαυτό σας; Και… μαθαίνετε από τα λάθη σας;
«Όλοι οι άνθρωποι οφείλουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, και είμαι σε μια ηλικία που γνωρίζω τι σημαίνει αυτό, και πόσο σημαντική διαπίστωση είναι για να γλιτώσεις πολλές αναποδιές και να προσπεράσεις άλλα τόσα εμπόδια, να κερδίσεις χρόνο και να έχεις ένα μεγάλο ποσοστό επιτυχίας με τα πράγματα που καταπιάνεσαι. Τα λάθη που συγχωρώ στον εαυτό μου είναι αυτά τα οποία θα επαναλάμβανα με κάθε κόστος, γιατί χωρίς αυτά θα με πρόδιδα ή δεν θα μου δινόταν η ευκαιρία να με ανακαλύψω».
Ο άνθρωπος που εμπιστεύεστε περισσότερο;
«Αυτό που εμπιστεύομαι περισσότερο είναι το ένστικτό μου, γιατί σε όποιες καταστάσεις – περιπτώσεις ή περιόδους της ζωής μου δεν το ακολούθησα το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, το πλήρωσα ακριβά, και το μετάνιωσα πικρά. Επίσης, εμπιστεύομαι πάντα τους συνεργάτες μου, γιατί τους αναθέτω τη γένεση ενός “μωρού” που σκοπό έχει να κάνει τον κόσμο να συγκινηθεί και να δει τη ζωή με άλλα μάτια».
Προσεύχεστε;
«Όχι συχνά, αλλά αληθινά».
Παίζει ρόλο σε ένα άτομο και η εξωτερική του εμφάνιση;
«Όλα παίζουν ρόλο. Η εξωτερική εμφάνιση-ομορφιά ήταν και είναι διαβατήριο. Έτσι έχουμε συνηθίσει να ακούμε. Αν, όμως, δεν συνδυάζεται με μια χαρισματική προσωπικότητα, ένα κοφτερό μυαλό, μια υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, πολύ γρήγορα εξαντλείται και εύκολα έρχεται η απομυθοποίηση της αρχικής λαμπερής εντύπωσης».
Η δουλειά σας είναι το σημαντικότερο στη ζωή σας;
«Η δουλειά μου, στην παρούσα φάση της ζωής μου, είναι το πιο σημαντικό κομμάτι, είναι η απόλυτη επιλογή μου, αυτή που με κάνει χαρούμενη και ευτυχισμένη. Eίναι μια πορεία που έχει φτάσει σε ένα “pick” και οφείλω να την προστατέψω και να τη συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις».
Η στιγμή που καθόρισε την επιτυχία σας;
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία στιγμή. Βλέπω μια μεγάλη διαδρομή με πολλές επιτυχημένες στιγμές, όπου το κάθε έργο είχε μια σημαντική πορεία και συνεχίζει να έχει, μια και μιλάμε για μια ομάδα ρεπερτορίου με μεγάλη εργογραφία και στο Χορό και στο Θέατρο».
Σχέδια για το μέλλον;
«Θα συνεχιστούν οι δύο παραστάσεις μου: “Το Κάλεσμα της Λορίν”, της πολυβραβευμένης Ισπανίδας συγγραφέως Παλόμα Πεδρέρο, που παίζεται από τις 21 Οκτωβρίου στο “A Small Argo full of Art” (B’ σκηνή του θεάτρου “Αργώ”) και ύστερα από δύο συνεχόμενες παρατάσεις, συνεχίζεται κάθε Τετάρτη στις 21.00 έως το Πάσχα, και η “Βαλπούργη – Η Ιστορία μιας Μάγισσας” του Φώτιου Θαλασσινού, η οποία, αφού συμπλήρωσε τον πρώτο κύκλο, θα συνεχιστεί κάθε Τετάρτη στις 19.00, στο θέατρο “Olvio”, έως το Πάσχα. Και τα δύο έργα θα κάνουν περιοδείες μετά το Πάσχα. “Το Κάλεσμα της Λορίν” θα ταξιδέψει στην Πάτρα, και η “Βαλπούργη – Η Ιστορία μιας Μάγισσας” στα Γιάννενα, τον Μάρτιο. Είμαστε ήδη σε επαφή και για άλλα μέρη, περιμένουμε απαντήσεις και για φεστιβαλικές μας συμμετοχές για το καλοκαίρι με έργα Xορού και Θεάτρου από το ρεπερτόριο της ομάδας μας “Λυδία Λίθος”».
Συνέπεια, αυτοθυσία και αγάπη για την τέχνη της
Η Φένια αισθάνεται τον καλλιτεχνικό κύκλο σαν οικογένειά της και απολαμβάνει τον πλήρη σεβασμό του, γιατί τα έργα της έχουν αποδείξει την αξία τους, έχουν εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο εξωτερικό, κάνοντάς μας περήφανους. Η συνέπεια, η αυτοθυσία και η αγάπη της για την Τέχνη, λειτουργούν αποστομωτικά σε όποιον θέλει να την κακοχαρακτηρίσει. Το διεθνές επίπεδο της δουλειάς της, η αρτιότητα και η αισθητική των παραστάσεών της, η αγάπη του κόσμου και η θετική αποδοχή των έργων της από τους κριτικούς, δεν αφήνουν περιθώρια για πολλά… γιατί στην Τέχνη μιλάει το έργο και μόνο! Η Φένια είναι και ρεαλίστρια και ονειροπόλα, γιατί για να δημιουργήσει χρειάζεται τη φαντασία, που είναι μέρος του ονειροπόλου εαυτού της, αλλά έχει ανάγκη και την πρακτική πλευρά που σχετίζεται με ένα πιο ρεαλιστικό «είναι». «Για να μπορώ να υπάρξω, έχω ανάγκη και τους δύο κόσμους μου», τονίζει.