Συνέντευξη της σκηνοθέτιδος Ρηνιώς Κυριαζή στο culturenow.gr για το έργο “Ρίτα” της Μάρτα Μπουτσάκα που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα)

Οι ήρωες, δυο αδέρφια, διαφωνούν ριζικά, συγκρούονται, απομακρύνονται αλλά και πάλι ενώνονται, πολύ απλά γιατί αγαπιούνται. Η αγάπη αυτή, ίσως γιατί ως μοναχοπαίδι δεν την έχω γνωρίσει, με έκανε να κλάψω. Από την άλλη, το έργο περιγράφει την αφόρητη μοναξιά και το παράδοξο, ο γονιός σου να βρίσκεται δίπλα σου κι εσύ να θέλεις να τον πάρεις τηλέφωνο καθώς αναπολείς μια εποχή που η επικοινωνία δεν ήταν κομμένη. Πώς μπορείς να επισκέπτεσαι καθημερινά έναν άνθρωπο που απουσιάζει. Πώς γίνεται μια αρρώστια να απομακρύνει τον άνθρωπό σου από τη μνήμη, τις λέξεις, το παιδί του, τον εαυτό του; Από το ξεκίνημα των προβών μιλώντας με φίλους διαπίστωνα πόσο συχνή είναι τελικά η νόσος του Αλτσχάιμερ γύρω μας. Επίσης πόσο συχνό είναι το δίλλημα σχετικά με την ευθανασία. Δεν το είχα φανταστεί κι όμως μάς έχει ακουμπήσει σχεδόν όλους. Δεν τολμώ να έχω απάντηση, έχω μόνο ερωτήσεις. Θα επιθυμούσα η παράσταση να ανοίγει μια μεγάλη αγκαλιά για να τις χωρέσει όλες. Μέσα από το χαμόγελο που σπάει κόκκαλα, το γέλιο που κόβει το αίμα, την ανομολόγητη πίκρα, το χιούμορ του ανθρώπου που θέλει να συνεχίσει να υπάρχει, να βρουν χώρο οι αντιθέσεις. Μια ευχή μου θα ήταν να μπορέσει κανείς να συνομιλήσει με τα ανείπωτα, με τις βαθιές τρύπες χωρίς να είναι απαραίτητο να τον ρουφήξουν.

Η δουλειά με τον Γιώργο και την Ιφιγένεια ξεκίνησε σαν ένα παιδικό παιχνίδι με την κοφτερή του ειλικρίνεια. Η Λίνα έδωσε το απόκοσμο τσέλο των ρωγμών μας, η Νεκταρία γέμιζε με posted τους τοίχους ζητώντας να μην ξεχάσουμε και η Στέβη φώτιζε δωμάτια νοσοκομείου. Τελικά ίσως η Ρίτα είναι για μένα οι αποφάσεις που αναπόφευκτα μας σημαδεύουν και μας περνούν απέναντι. Ένα είδος ανεπιθύμητης ενηλικίωσης.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη ΕΔΩ