Ο Φαίδων Καστρής συναντά μες στο κεφάλι του τη Βασίλισσα Σοφία
…και πρόκειται για μια πολύ ασυνήθιστη και ενδιαφέρουσα συνάντηση, με φόντο την οικία Κατακουζηνού
Στην οικία του Κατακουζηνού, σε αυτό το άκρως επιβλητικό διαμέρισμα με τους μαγευτικούς κλασικούς πίνακες, τα παλιά γεμάτα αναμνήσεις και μυρωδιές του παρελθόντος έπιπλα και την όψη της Βουλής να ξεπροβάλλει από το παράθυρο, αυτές τις ημέρες, μέχρι και τον Νοέμβριο, γίνεται κάτι ιδιαίτερο.
Ο έμπειρος και αγαπητός Φαίδων Καστρής, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, υποδύεται ένα πέπλο του παρελθόντος, ένα φάντασμα, μια φωνή που μιλάει, ακούει , αντιπροσωπεύει την βασίλισσα Σοφία. Ένα αλλόκοτο πλάσμα που στοιχειώνει το μυαλό της και ταξιδεύουν παρέα στο βίο της, στα κατορθώματά της και στα λάθη της.
Προσωπικά, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση μια ημέρα μετά την πρεμιέρα. Στη θέα της υπόθεσής της, κάποιος δύσπιστος θα έλεγε: «μα καλά, πώς θα καταφέρει να υποδυθεί ένας ηθοποιός τις φωνές στο μυαλό μιας γυναίκας, και, στην τελική, τι ακριβώς θέλει να μας πει το σενάριο;»
Από τα πρώτα μόλις λεπτά της παράστασης, όμως, χάνεσαι στον εκπληκτικό μονόλογο και τη μοναδική ερμηνεία του Καστρή. Έχει καταφέρει με τεράστια επιτυχία να μεταμορφωθεί πλήρως, όχι μόνο στο υποσυνείδητο της Σοφίας, αλλά και στην ίδια τη Σοφία, τη μητέρα της και σε όσους βασάνιζαν τη σκέψη της. Και όλα αυτά χωρίς κάποιο σκηνικό ή φανταχτερά κουστούμια. Μονάχα με την φωνή του και τον συναισθηματισμό του που σε κάνει να ανατριχιάζεις και να πλάθεις εικόνες στο μυαλό σου για όλα όσα εξιστορούνται, σα να διαβάζεις κάποιο βιβλίο περιπέτειας.
Πέραν του πρωταγωνιστή , και μόνου ηθοποιού της παράστασης, και το σενάριο του Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι, μεταφρασμένο από τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ, σε πλημμυρίζει από εικόνες ενός κόσμου που σπάει τα όρια το ρεαλισμού. Σε οδηγεί στους κρυφούς λαβυρίνθους της σκέψης, της νιότης και της ζωής της Σοφίας. Το Τατόι, ο Χουάν Κάρλος, η Ελλάδα, η Ισπανία, η μητέρα της, ο αδελφός της, ένα αμαρτωλό παιδί, μερικά από τα ηχηρά σημεία της παράστασης.
Το σημαντικό σε αυτή τη δουλειά είναι το γεγονός ότι δεν βαραίνει το θεατή. Υπάρχουν στιγμές γέλιου, σάτιρας και, άλλες πάλι, περισυλλογής για τον πόνο και την καταπίεση που υπέστη η γυναίκα αυτή. Ποια είναι; Τι έζησε; Τι δεν έζησε; Ένας εξαιρετικός μονόλογος- κατάδυση στα βαθιά νερά της φαντασίας της βασίλισσας Σοφίας: σαν πρόσκληση για μια παράξενη βόλτα στα όνειρα και στους εφιάλτες της…