Κριτική για τη Σιωπηλή λίμνη στο tetragwno.gr

Από τον Αντώνη Χαριστό

Το θεατρικό έργο του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Ελένης Σκότη αποτελεί το ψυχογράφημα των ανθρώπων στην κορύφωση της προσωπικής τους τραγωδίας. Επρόκειτο για συγκλονιστικό έργο, με δομημένες αναφορές πυκνού λόγου, δίχως εξάρσεις αλλά με γραμμική αφήγηση και δαιδαλώδεις ερμηνείες, ως αποτέλεσμα των πολλαπλών νοημάτων τα οποία καλείται να υπηρετήσει.

Η σκηνοθετική κατάθεση της Ελένης Σκότη δεν χρειάζεται συστάσεις. Αποτελεί την θεατρική επαγγελματική απάντηση στην λογοτεχνία του ψυχαναλυτικού ρεαλισμού (δίχως να αρνείται τις τομές του νατουραλιστικού τρόπου αποτίμησης των γεγονότων και των χαρακτήρων). Στην κεντρική σκηνή του Επί Κολωνώ, σε ένα, διαμορφωμένα, συμβολικό θεατρικό χώρο με συγκεκριμένες αναλογίες και χωρικές θεματικές (βλ. κουζίνα, παιδικό γραφείο κι ένα παγκάκι να μαγνητίζει τις όχθες μιας λίμνης) στήνεται επιδέξια η ανθρωπομορφική ανάπτυξη της έννοιας της απώλειας, ως προέκταση της ατομικής αμφισβήτησης. Το έργο ξεδιπλώνει ενώπιον του θεατή τις δυνατότητες της ισορροπίας ανάμεσα στην λογική συνέπεια των πράξεων και την κατασκευή των φαντασιακών ψευδαισθήσεων, ως παράλληλο χώρο αποδέσμευσης από την καταπίεση και τους περιορισμούς στους οποίους το δρων υποκείμενο εισέρχεται.

Διαβάστε όλη την κριτική ΕΔΩ