Από μικρή ήθελε να είναι αναρχική. Δεν ήταν όμως. Φοβόταν να είναι αναρχική. Κάτι φίλους που είχε δεν έκαναν και τίποτα. Πέτρες πετούσαν! Είχαν πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, έπαιρναν ναρκωτικά και στο τέλος ή πέθαναν ή έκαναν οικογένειες με παιδιά, δάνεια κλπ…
Στη συνέχεια, αφού φοβόταν τις πέτρες και τα ναρκωτικά, έγινε αριστερή. Δεν έκανε και τίποτα. Απλά έλεγε πως είναι αριστερή. Η γενιά της δεν πρόλαβε τους κοινωνικούς αγώνες, κοιτούσε αμήχανα το ΠΑΣΟΚ να κυβερνά και περίμενε για ένα καλύτερο αύριο. Μετά ήρθαν η δουλειά, ο γάμος και το παιδί. Σύμφωνα με την ίδια, τίποτα δεν την κάνει πιο ευτυχισμένη όσο το θέατρο.