Συνέντευξη στο ethnos.gr του Θάνου Λέκκα και του Δημήτρη Καπουράνη που πρωταγωνιστούν για δεύτερη χρονιά στο έργο του Σέρχιο Μπλάνκο “Μια άλλη Θήβα” στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Κάθε φορά που ανεβαίνουν στη σκηνή, εκπέμπουν φως και επιβεβαιώνουν το ταλέντο τους. Ο Δημήτρης Καπουράνης, μεγαλωμένος στα Χανιά, αποφάσισε να εγκαταλείψει το Πολυτεχνείο λίγο πριν αποκτήσει το πτυχίο του. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Εθνικό Θέατρο εν μέσω του πρώτου lockdown, και από το 2020 δεν έχει σταματήσει ν’ ασχολείται με την τέχνη του. Αποτελεί ένα από τα πιο δραστήρια άτομα που έχουμε γνωρίσει, δουλεύοντας ασταμάτητα από τότε, ενώ έγινε ευρύτερα γνωστός μέσα από τη συμμετοχή που είχε στην τηλεοπτική σειρά «Τα Καλύτερά μας χρόνια» στην ΕΡΤ1.
Από την άλλη, οι θεατρόφιλοι θυμούνται τον Θάνο Λέκκα από τις συνεργασίες που είχε με την ομάδα των Patari Project στους «Χιονάνους» και στο «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο», αλλά και από τις συνεργασίες του με τον Θωμά Μοσχόπουλο. Ωστόσο, το τηλεοπτικό κοινό τον έμαθε από την «Τούρτα της Μαμάς» στην ΕΡΤ1. Γεννημένος στο Χολαργό και μεγαλωμένος κοντά στο νεκροταφείο της Κηφισιάς, ήταν καλός μαθητής, αλλά όχι από τους καλύτερους, ενώ περιγράφει τον εαυτό του ως κοινωνικό, αν και όχι με πολλές παρέες. Παράλληλα, δε διστάζει να προσφέρει απλόχερα καλά λόγια για ανθρώπους που θαυμάζει. «Ο Δημήτρης Καπουράνης είναι ένας απίστευτα γενναιόδωρος, ταλαντούχος, με ενσυναίσθηση όμορφος ροκ σταρ. Μπορείς να βασιστείς πάνω του. Σε κοιτάει και ξέρεις ότι σε βλέπει. Συγκινείται με τους ανθρώπους και τον αφορούν τα προβλήματά τους. Τους νιώθει όλους. Δεν έχω κάτι παραπάνω να ζητήσω ή να θέλω να αλλάξω» υπογραμμίζει ο ίδιος στο ethnos.gr.
Τη φετινή σεζόν, οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί συμπρωταγωνιστούν στην επιτυχημένη καθημερινή σειρά «Ναυάγιο» στο MEGA, αλλά και στη θεατρική παράσταση «Μια άλλη Θήβα» που επανέρχεται στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Ο Γαλλο-ουρουγουανός, Σέρχιο Μπλάνκο, από τις πιο δυνατές σύγχρονες φωνές του ισπανόφωνου θεάτρου, μας παραδίδει μια σύγχρονη σπουδή για την ανδρική ταυτότητα, την καταπίεση, τη βία και το έγκλημα, την τιμωρία και τις διακρίσεις, αλλά ταυτόχρονα και τις ίδιες τις δημιουργικές διαδικασίες της τέχνης του θεάτρου, με αναφορές στο μύθο του «Οιδίποδα» αλλά και στο «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι.
Θάνος Λέκκας: Χαρά και άγχος. Χαρά που ξαναπάει η παράστασή μας και άγχος να καταφέρουμε να είμαστε καλύτεροι από πέρυσι και φυσικά να τα πάμε και καλά. Εχω αισιοδοξία σε σχέση με αυτό γιατί αυτή η παράσταση μιλάει για μια πολύ τρυφερή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δυο αυτούς άντρες και που όλοι, ανεξαιρέτως φύλου ή ηλικίας, έχουμε αποζητήσει στη ζωή μας. Να έχουμε έναν άνθρωπο που θα εμπιστευτούμε πέρα από οποιονδήποτε. Την ουσία της αγάπης και του σεβασμού που χτίζεται με το χρόνο και το αγκάλιασμα της ψυχής του άλλου… όπως ακριβώς είναι…για αυτό ακριβώς που είναι… σπάνιο και αν μου επιτρέπετε, πολύ όμορφο.
Δημήτρης Καπουράνης: Δεν αισθανόμουν ότι η παράσταση έκανε τον κύκλο της – οπότε χαίρομαι ιδιαίτερα που η παράσταση συνεχίζεται και φέτος και να σας πω την αλήθεια, ούτε και φέτος αισθάνομαι ότι θα είμαι έτοιμος να τελειώσει η «Μια άλλη Θήβα». Όπως επίσης με χαροποιεί το ότι μου δίνεται η ευκαιρία να είμαι τόση ώρα επί σκηνής και να δοκιμάζω τον εαυτό μου μαζί με έναν άνθρωπο που έχω τόσο αγαπήσει. Δεν μπορώ να διευκρινίσω με ακρίβεια το που οφείλεται η «επιτυχία» αυτή, πολλά πράγματα συντέλεσαν στο να βγει αυτό το αποτέλεσμα οπότε θα ήταν δίκαιο αυτό να οφείλεται στο καθένα από αυτά ξεχωριστά. Φτιάξαμε μια ωραία ομάδα – αντιμετωπίσαμε το κείμενο με ειλικρίνεια καθώς και τους συνεργάτες μας και νομίζω ότι αυτό φτάνει στο κοινό που μας στηρίζει με τα γέλια, τα δάκρυα ,τη σιωπή και τέλος με το χειροκρότημα τους κάθε βράδυ.
Τι σας δυσκόλεψε και τι σας γοήτευσε περισσότερο στους ήρωες σας;
Θ.Λ.: Ο ήρωάς μου ο Σ. είναι από θέσης ο αφηγητής και δημιουργός της ιστορίας. Ένας ρόλος πιο απόμακρος και άχρωμος σε σχέση με τον νεαρό πατροκτόνο. Ψάξαμε – και ακόμη ψάχνω – την ισορροπία ανάμεσα στην ένταση του ρόλου μου και του χώρου που πρέπει να δοθεί στον Μαρτίν. Το γεγονός ότι πρέπει να διατηρώ μια στιβαρότητα και ένα στάτους ενώ θέλω ταυτόχρονα να παραμένω ενδιαφέρων για τον θεατή με δυσκόλεψε αρκετά. Τώρα πλέον κάνω αυτό που έκανα και ως Θάνος και ουσιαστικά με γοητεύει σε αυτή την παράσταση, εμπιστεύομαι και παίζω με τον Δημήτρη που έχω απέναντί μου.
Δ.Κ.: Με δυσκόλεψε τρομακτικά ο Φεδερίκο καθώς είναι πάντοτε αλλόκοτο να υποδύεσαι έναν ηθοποιό επί σκηνής χωρίς αυτό να γίνει καρικατούρα. Άργησα αρκετά να βρω τα πατήματα μου σε αυτόν τον ρόλο καθώς και τα αντικρίσματα του – καθώς πάντοτε αντιμετώπιζα ειρωνικά αυτή την συνθήκη. Από την άλλη νομίζω είναι ξεκάθαρο το πόσο με γοητεύει η ζωώδη φύση του Μαρτίν, η ειλικρινά στον λόγο του καθώς και στην φύση του.
Σε πρώτο επίπεδο, η ιστορία θέτει στο επίκεντρο την πατροκτονία. Ωστόσο, ποιες είναι οι επιπλέον αναγνώσεις του; Βλέπουμε στο έργο κομμάτια του εαυτού μας;
Δ.Κ.: Η πατροκτονία είναι το υποκινούμενο γεγονός για την ιστορία μας – επίσης είναι μια αφορμή, ένας τόπος για συζήτηση. Στην πραγματικότητα παρατηρούμε δυο ανθρώπους από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους να συναντιόνται ο ένας για να φτιάξει ένα έργο τέχνης και ο άλλος για να νιώσει λίγο ελεύθερος. Νομίζω ότι η παράσταση έχει αρκετά οικεία στοιχεία όπως και αρκετά ανοίκεια στοιχεία – ακριβώς όπως πρέπει να συμβαίνει σε παραστάσεις. Προτιμώ την αίσθηση του ανοίκειου στο θέατρο.
Θ.Λ.: Η παράσταση σχηματίζεται με αφορμή την πατροκτονία, και αυτό ήταν ίσως ένα επικοινωνιακό λάθος κατά την προώθηση που έγινε. Η παράσταση δεν ασχολείται με το «πότε» και «αν» πρέπει να «σκοτώνουμε τον Πατέρα μας», παρά μόνο φιλολογικά ίσως. Η ουσία της παράστασης βρίσκεται πιο πολύ στην έννοια της φυλακής και στη δύναμη της σχέσης που βλέπουμε να αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας παρά σε οτιδήποτε άλλο.
Πρόκειται για ένα σκληρό έργο;
Δ.Κ.: Πρόκειται για μια βαθιά τρυφερή ιστορία.
Θ.Λ.: Πιάνουμε τους ήρωες στην επούλωση. Όταν περιεργάζεσαι μια πληγή μπορείς να φανταστείς πώς ήταν ανοιχτή, ποιο όπλο την προκάλεσε. Αλλά κυρίως βλέπεις πώς κλείνει σιγά σιγά… βλέπεις τα μάτια του ανθρώπου που σε κοιτάνε με δισταγμό, μετά με εμπιστοσύνη και τέλος με ευγνωμοσύνη. Πολύς κόσμος κλαίει στο τέλος της παράστασης… Δεν ξέρω αν είναι από την σκληρότητα…
Πώς αντιλαμβάνεστε την φράση «Όλοι θέλουμε να σκοτώσουμε τον πατέρα μας» που ακούγεται στην παράσταση;
Θ.Λ.: Ολοι θέλουμε ν’ απαλλαγούμε, σε κάποια φάση, από αυτό που μας καθόρισε, μας όρισε και άρα μας περιορίζει. Αυτό το αντιπροσωπεύουν οι γονείς και ειδικά ο πατέρας. Αυτός εισάγει τους κανόνες, τον νόμο. Και αυτόν πρέπει να «σκοτώσουμε» για να ζήσουμε υπό τους δικούς μας νόμους.
Πώς η ανάλυση του Οιδίποδα από τον Φρόυντ βοηθά στην εμβάθυνση της κατανόησης της πλοκής και των θεμάτων του έργου;
Θ.Λ.: Νομίζω είναι ακόμα μια ψηφίδα που ορίζει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούν οι δύο ήρωες. Σίγουρα δεν αποτελεί στοιχείο για την λύση κάποιου μυστηρίου. Αντίθετα προστίθεται στα πάμπολλα πράγματα που ακούγονται σε αυτό το έργο και που τελικά περιγράφουν τον πλούσιο και πολύπλοκο κόσμο που ζούμε, τον οποίο πρέπει να αποδεχτούμε και να βρούμε τον τρόπο να εμπιστευτούμε και να αγαπήσουμε μέσα σε αυτόν.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη ΕΔΩ