skip to Main Content

Βία και εξουσία στις ανθρώπινες σχέσεις: Το αίμα, στο Θέατρο Altera Pars

Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα Παρακολουθώντας αυτό το άριστο από δραματουργικής πλευράς «καλογραμμένο έργο» του Σέρτζι Μπελμπέλ με πολύ «Αίμα», στα χνάρια των γνωστών αλγολάγνων και αιμοφιλικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών του παγκοσμιοποιημένου αγγλοσαξωνικού σαδομαζοχισμού, διέγνωσα πέρα…

Περισσότερα

Η μαμή της Ιστορίας: κριτική του Κώστα Γεωργουσόπουλου για Το αίμα του Σέρτζι Μπελμπέλ

ΤΑ ΝΕΑ, 16/4/2018 Η μαμή που βοηθάει την Ιστορία να γεννήσει το Νέον είναι για την επιτυχημένη αναλογία η Βία. Και φυσικά η αναρχική θεωρία, του 19ου αιώνα, που μας κληροδότησε αυτή την αναλογία δεν ανακάλυπτε κάτι νέο στον πολιτισμό,…

Περισσότερα

Το Αίμα – Θέατρο Altera Pars, Κριτική της παράστασης από την Κάτια Σωτηρίου. Φωτο αποκλειστικά για το mytheatro: Ελπίδα Μουμουλίδου

Το θέατρο Altera Pars παρουσιάζει το έργο του καταλανού συγγραφέα Sergi Belbel, το Αίμα, σε σκηνοθεσία Πέτρου Νάκου. Το «La Sangre» (το Αίμα) είναι ένα από τα πιο ώριμα έργα του Sergi Belbel , που  πραγματεύεται την ιστορία μιας γυναίκας, καθηγήτριας της φιλοσοφίας, παντρεμένης με έναν πολιτικό…

Περισσότερα

Το Χελιδόνι στο Μικρό Γκλόρια. Κριτική του Νίκου Ρουμπή στο monopoli.gr

“Το χελιδόνι” του Καταλανού Γκιλιέμ Κλούα, έχει ως βάση την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 σε ένα gay bar του Ορλάντο και διαπραγματεύεται τον αντίκτυπο του γεγονότος στους οικείους των θυμάτων. Μια αληθινή, σκληρή ιστορία, ένα κείμενο-μανιφέστο κατά την ομοφοβίας που σε ένα δεύτερο επίπεδο είναι εμφανείς οι προεκτάσεις και το γενικότερο σχόλιο του στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η υπόθεση

Ο Ραμόν, ένας νεαρός ξενοδοχοϋπάλληλος, θέλει να παρακολουθήσει μαθήματα ωδικής προκειμένου να μπορέσει να τραγουδήσει στο μνημόσυνο της μητέρας του. Έτσι, απευθύνεται στην Αμέλια, μια δασκάλα μουσικής. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα: η Αμέλια δεν αναλαμβάνει αρχάριους. Ο Ραμόν δεν πτοείται και με τις επίμονες προσπάθειές του κάμπτει τους ενδοιασμούς της Αμέλιας και ξεκινούν το πρώτο μάθημα. Τίποτα όμως δεν εξελίσσεται όπως θα ταίριαζε στην αναμενόμενη ροή. Το μάθημα της μουσικής μετατρέπεται σταδιακά σε μια ψυχαναλυτική κουβέντα εξομολογήσεων και μυστικών, ένα μάθημα ζωής και για τους δύο ήρωες.

Περισσότερα

Οι φυλακισμένες» στον Πολυχώρο Vault. Κριτική της Χαράς Κιούση στο newsbeast.gr

1950, Ισπανία. Λίγο μετά τον εμφύλιο πόλεμο η Δικτατορία του Φράνκο έχοντας συνεργάτη της την εκκλησία εφαρμόζει την στυγνή της πολιτική. Έξω από μια επαρχιακή πόλη της ενδοχώρας, ένα καθολικό παλιό μοναστήρι μετατρέπεται σε γυναικείες φυλακές.

Οι συνθήκες κράτησης  όπου κρατούνται είναι κάκιστες, από τον σφοδρό χειμώνα, την στέρηση φαγητού, την βια, την κακομεταχείριση, τις αρρώστιες, τον θάνατο. Η Ηγουμένη, μια μετριοπαθής γυναίκα που συμβιβάζεται διακριτικά με το Σύστημα  δεν διεκδικεί δυναμικά την οικονομική ενίσχυση  των φυλακών με αποτέλεσμα να μην παίρνουν μια από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Οι εννέα νέες γυναίκες που κρατούνται εκεί περνούν τα πάνδεινα. Η κομουνίστρια, η αναρχική, η δολοφόνος που σκότωσε τον άνδρα της , η μικροκλέφτρα, η   «πριγκίπισσα» που κατηγορείται ως συνεργός σε μεγάλη ληστεία μετά φόνου, η πόρνη, η μοιχός, η τρελή, είναι πρόσωπα βασανισμένα που το μόνο που λαχταρούν  είναι η ελευθερία τους για μια καινούργια ζωή.

Όλες τους ελπίζουν στη χάρη που κάθε δέκα χρόνια δίνει ο επίσκοπος  σε μια από αυτές. Κάθε μία ελπίζει και διεκδικεί  αυτήν την ευλογία, που θα δοθεί μετά από δυο εβδομάδες. Διάστημα επαρκές για να δούμε τις άθλιες ζωές τους.

Το έργο γράφτηκε κατ’ ανάθεση για να παρουσιαστεί  από τους τελειόφοιτους της Βασιλικής Ακαδημίας της Μαδρίτης το 2007. Λόγω της μεγάλης του όμως επιτυχίας ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου της Μαδρίτης το 2008 σε σκηνοθεσία Ερνέστο Καμπαγέρο.

Ο Δημήτρης Καρατζιάς σκηνοθετεί με βλέμμα  στραμμένο στο αρχαίο δράμα, μια σύγχρονη πολυπρόσωπη πολιτική τραγωδία. Οι φυλακισμένες ηρωίδες είναι πρόσωπα σύγχρονα, τόσο επίκαιρα καθώς βιώνουν τον κοινωνικό και ιδεολογικό τους κατατρεγμό. Καταγγέλλοντας με φωνές που δεν ακούγονται στον έξω κόσμο, στον απάνθρωπο εγκλεισμό τους.

Την πολιτική μισαλλοδοξία και την εκκλησιαστική εξουσία που συνεργάζεται και στηρίζει τον φασισμό του Φράνκο, σκληρή κι’ απάνθρωπη, εκμεταλλευόμενη ακόμα και χρηματιζόμενη για στοιχειώδεις εξυπηρετήσεις. Την ποταπότητά τού επισκόπου που εκβιαζόμενος για  προσωπικές του αμαρτίες, υποκύπτει κάνοντας την «χάρι» του, ανταλλάξιμο μέσον σιωπής. Με το έξυπνο και πολυχρηστικό σκηνικό του Γιώργου Λεντζέρη, τέσσερις μικροί ξύλινοι πάγκοι  διαμορφώνουν τα κελιά και τους εσωτερικούς χώρους των φυλακών.

Οι φωτισμοί του Βαγγέλη Μούντριχα  εντείνουν την κλειστοφοβική  ατμόσφαιρα ενώ η χειροποίητη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη δίνει ρυθμό στον χορό των γυναικών  που εκτίουν την ποινή τους. Με ψυχωμένες   εσωτερικά και κινητικά ερμηνείες εκφράζουν τον διαφορετικό κόσμο τους. Τις χωρίζουν πολλά μα τις ενώνει ο κοινός αγώνας της επιβίωσης.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης  και η προσδοκία της λύτρωσης. Απέναντί τους θα βρουν την απογοήτευση, την υποκρισία της εξομολόγησης, την στυγνή εκμετάλλευση , την ανυποληψία, την σεξουαλική κακοποίηση αλλά και την στοργή, την κατανόηση μιας στοργικής μοναχής. Με μικρούς απολογητικούς μονολόγους, μιλούν για προσωπικά τραύματα, την καταπίεση, την εξαθλίωση, τον ψυχικό βιασμό στο γάμο και στη φτώχεια . Είναι ψυχές πονεμένες, πάσχουσες κάτι που εκδηλώνεται ερμηνευτικά στις όψεις τους και αναζητούν στοργή, παρηγοριά, συμπόνοια, κατανόηση.  Τις βλέπουμε να θυμώνουν , να εναντιώνονται και να αφήνουν υπαινιγμούς η μια για την άλλη!

Παράλληλα όμως γίνονται τρυφερές, συγκαταβατικές, φίλες και δένονται μεταξύ τους, διεκδικώντας προνόμια και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Φυσικά δεν λείπει ο τύπος της καταδότριας, οι εξάρσεις, οι αγωνίες και η αναμεταξύ τους επιθετικότητα. Θαυμάζεις την ηθική ακεραιότητα και το υψηλό ιδεολογικό φρόνημα, συμπάσχεις με την στέρηση των παιδιών  τους, την ανελευθερία και την ανυποληψία τους, ενώ εξεγείρεσαι για την εκμετάλλευση της αδυναμίας τους, για το ανύπαρκτο έλεος των δεσμοφυλάκων και της πολιτείας.

Η επιτυχής  διανομή  των ρόλων στους δεκαέξι συνολικά ηθοποιούς της παράστασης, η γρήγορη ροή, η εμφάνιση του μαχαιριού  που προεξοφλούσε από την αρχή σχεδόν την έκβαση της δραματουργίας, οι συνεχείς ψυχολογικές και συναισθηματικές μεταπτώσεις έδωσαν μια συγκλονιστική παράσταση.

Σε μια εποχή που ο κόσμος μετατρέπεται σε μια απέραντη φυλακή φυλετικών, θρησκευτικών και κοινωνικών  προκαταλήψεων, η παράσταση στάθηκε  απέναντί μας ευαισθητοποιώντας τις θέσεις μας για επανένταξη στον ανθρωπισμό.

Συντελεστές

Συγγραφείς: Ignacio del Moral & Verónica Fernández
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς

Πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης

Σκηνικά /Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Κατασκευαστής σκηνικών: Κώστας Μπακάλης

Κατασκευή Κουστουμιών: Μάρθα Χριστοφορίδου

Σχεδιασμοί Φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας

Βοηθός Φωτιστή: Άκης Σαμόλης

Φωτογραφίες παράστασης: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος

Α’ βοηθοί Σκηνοθέτη: Γιέλενα Γκάγκιτς, Δανάη Μπαρούχου

Β’ βοηθός Σκηνοθέτη: Daniela Strati

Παραγωγή: Vault

Παίζουν: Ελένη Αλεξανδροπούλου, Ντέμη Αντωνοπούλου, Δέσποινα Αποστολίδου, Δώρα Γιαννακοπούλου, Βάσω Γρέντζελου, Χρήστος Καλμαντής, Γιάννης Καραμπέκιος, Μαρία Κατσαρού, Μυριέλλα Κουρεντή, Στέλλα Μουκαζή, Μαργαρίτα Παπαντώνη, Νίκη Πολύζου, Σοφία Ρούσου, Ευθύμης Τζώρας, Μαρία Φραγκάτου και η κυρία Γιάννα Σταυράκη

*Μετά την έναρξη της παράστασης δεν επιτρέπεται η είσοδος στην αίθουσα

Ημέρες Παραστάσεων:

Τετάρτη και Πέμπτη : 21:15

Διάρκεια: 100′ (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική είσοδος: 15 ευρώ

Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ

Ατέλειες: 5 ευρώ

Περισσότερα

Συνδιαλέγεται με τη γλώσσα του Σαίξπηρ Κριτική της Νόνα Μολέσκη στον Φιλελεύθερο της Κύπρου για το έργο του Μανουέλ Ταμάγιο υ Μπάους “Ο θίασος του Ουίλιαμ Σαίξπηρ παρουσιάζει”

Κριτική της Νόνα Μολέσκη στον Φιλελεύθερο της Κύπρου για το έργο του Μανουέλ Ταμάγιο υ Μπάους "Ο θίασος του Ουίλιαμ Σαίξπηρ παρουσιάζει" που ανεβαίνει στο Θέατρο ΕΝΑ της Λευκωσίας σε σκηνοθεσία Μαρίνου Ανωγυριάτη. Στην ελληνική εκδοχή του ισπανικού κειμένου σε…

Περισσότερα

Το μικρό πόνι. Κριτική στο Onlytheater από τον Γιώργο Χριστόπουλο

Το έργο του Πάκο Μπεθέρα (Francisco Jesus Beccera Rodriguez) “Το Μικρό Πόνι” (El Pequeño Poni) σκηνοθετεί στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου η Σοφία Καραγιάννη.
Είναι βασισμένο σε αληθινό περιστατικό που συνέβη στη Μεγάλη Βρετανία το 2014 και είχε δύο τραγικά θύματα κακοποίησης, γι’ αυτό και είναι αφιερωμένο σε αυτά τα παιδιά. Η σχέση ενός ζευγαριού περνάει έντονη κρίση και δοκιμάζει τις αντοχές της, όταν ο μικρός τους γιος πηγαίνει στο σχολείο με μια τσάντα που έχει επάνω της το αγαπημένο του καρτούν και γίνεται αντικείμενο χλευασμού και έντονων λεκτικών επιθέσεων και προσβολών από τους συμμαθητές του. Ο διευθυντής του σχολείου ζητά από τους γονείς να μην ξαναστείλουν το παιδί στο σχολείο με την ίδια τσάντα, γιατί προκαλεί το κοινό αίσθημα και φοβάται κλιμάκωση του bullying εναντίον του. Όταν το παιδί αρνείται, η μητέρα του πετά την τσάντα και αυτό πεισμωμένο μπαίνει σε μια διαδικασία συνολικότερης άρνησης, μέχρι να του πάρουν μια καινούργια τσάντα, ίδια. Με την επάνοδό του στο σχολείο η αρνητική και επιθετική συμπεριφορά χειροτερεύει και λαμβάνει ακόμα και τη μορφή της σωματικής βίας.

Περισσότερα

Είδαμε το Χελιδόνι στο Μικρό Γκλόρια

Κριτική στο maxmag.gr από τη Μαντώ Χαντζή

Πώς ένα έργο μπορεί να μιλήσει κατευθείαν στην καρδιά του θεατή; Την απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα δίνει “Το Χελιδόνι”, που παίζεται αυτή την περίοδο στο Μικρό Γκλόρια.

Ένας νεαρός, ο Ραμόν, ξενοδοχοϋπάλληλος στο επάγγελμα, αποφασίζει να παρακολουθήσει μαθήματα τραγουδιού. Έτσι, λοιπόν, απευθύνεται στην Αμέλια, μια δασκάλα μουσικής. Υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα: η Αμέλια δεν αναλαμβάνει αρχάριους. Ο Ραμόν, βέβαια, δεν πτοείται. Μετά από επίμονες προσπάθειές του, η Αμέλια αλλάζει γνώμη. Και κάπως έτσι ξεκινά το πρώτο μάθημα. Τίποτα όμως δεν είναι όπως φαίνεται. Και τίποτα δεν εξελίσσεται όπως θα περιμέναμε καθ’ όλη τη διάρκεια του “μαθήματος”. Το μάθημα της μουσικής γίνεται ένα μάθημα ζωής και για τους δύο ήρωες.

Τα τελευταία χρόνια η ισπανική δραματουργία ανθεί. Κι όχι άδικα. Οι θεατρικοί συγγραφείς  έχουν δώσει δείγματα δυνατής θεατρικής γραφής. Κι ο Γκιλιέμ Κλούα ανήκει σε αυτούς.

Περισσότερα

Πάκο Μπεθέρα: “Το μικρό πόνι” στο Θέατρο 104

της Ελένης Λιντζαροπούλου

Το έργο Το μικρό πόνι του Πάκο Μπεθέρα σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη, ύστερα από την τρίμηνη επιτυχημένη παραμονή του στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου Νέου Κόσμου, συνεχίζει την σπουδαία πορεία του στο Θέατρο 104 κάθε Σάββατο και Κυριακή, στις 21.15, από τις 20 Ιανουαρίου.

Η Ιρένε και ο Χάιμε, οι νεαροί γονείς του ενδεκάχρονου Λουίσμι –εξαιρετικοί, απόλυτα πραγματικοί στην ερμηνεία τους, οι Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος και Ρηνιώ Κυριαζή– ζουν σε έναν «παράδεισο» καθημερινότητας, ώσπου το σχολείο του παιδιού τους ζητά να πάψει το αγόρι να πηγαίνει στο μάθημα με μια σχολική τσάντα με παραστάσεις από την τηλεοπτική σειρά «Μικρό πόνι», γιατί οι συμμαθητές του τον γελοιοποιούν, τον κοροϊδεύουν, τον απειλούν.

Στο μικρό σπίτι, που απολύτως εμπνευσμένα και συμβολικά προσδιορίζεται σκηνογραφικά από έναν «Μύλο» παιδικής χαράς, αποδομούνται ξαφνικά όλες οι βεβαιότητες και η ευτυχία χάνει την υπόστασή της μπροστά στην απειλή της φοβερής αλήθειας: Ο Λουίσμι δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά.

Περισσότερα

«Ignacio del Moral, Verónica Fernández: “Φυλακισμένες” στον Πολυχώρο Vault»

της Μάριον Χωρεάνθη στο diastixo.gr

Βρισκόμαστε στην Ισπανία του 1950, σχεδόν μια δεκαετία μετά τον εμφύλιο πόλεμο που ανέβασε στην εξουσία τον δικτάτορα Φράνκο. Στις γυναικείες φυλακές που στεγάζονται σε ένα καθολικό μοναστήρι της επαρχίας, οι κρατούμενες περιμένουν εναγωνίως ένα «θαύμα»: τη χάρη που δίνει κάθε δέκα χρόνια ο επίσκοπος σε μια φυλακισμένη, μεσολαβώντας υπέρ της στην κυβέρνηση. Ένα «θαύμα» το οποίο είναι συγχρόνως και μήλον της έριδος ανάμεσά τους, διότι η καθεμιά θεωρεί τον εαυτό της εύλογο αποδέκτη του και δεν είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει. Ορισμένες δεν θα διστάσουν να καταφύγουν και σε πλάγια μέσα, προκειμένου να εξασφαλίσουν προτεραιότητα και προνομιακή μεταχείριση.

Δυο εβδομάδες πριν την επίσκεψη του επισκόπου, η οποία θα καθορίσει και την τελική του απόφαση, μπαίνει στη φυλακή μια ντελικάτη και καλομαθημένη κοπέλα από εύπορη οικογένεια (ο «κορυδαλλός», όπως υπαινικτικά αναφέρεται σ’ αυτήν το εναρκτήριο πολυφωνικό τραγούδι με το οποίο την υποδέχονται οι υπόλοιπες κρατούμενες, συνοδεύοντάς το με μια άμεμπτα συγχρονισμένη «αυτοσχέδια» ορχήστρα από τσίγκινους κουβάδες και βούρτσες), η οποία εμπλέκεται σε υπόθεση ληστείας μετά φόνου, εξαιτίας του έρωτά της για έναν κακοποιό. Η άφιξή της ταράζει για λίγο τα νερά, ώσπου η καθημερινότητα να επιστρέψει στη γνώριμή της καταθλιπτική μονοτονία. Μοναδικό φως μέσα στον μουντό, ασφυκτικό αυτόν μικρόκοσμο όπου ο χρόνος έχει βαλτώσει σε μια μηχανική επανάληψη συμβάντων, διαλόγων και δραστηριοτήτων και η ζωή συντηρείται με λιγότερα και από τα στοιχειωδώς απαραίτητα, είναι ο άσβεστος πόθος της ελευθερίας, η (μάταιη, συχνά) προσμονή της επιστροφής κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα και σε όσο γίνεται φυσιολογικές συνθήκες ύπαρξης και διαβίωσης.

Περισσότερα
Back To Top