Ρηνιώ Κυριαζή: «Κάθε μέρα πρέπει κανείς να παλεύει να αγαπήσει τον άλλο γι’ αυτό που είναι, είναι δουλειά ζωής»

Συνέντευξη στην Ειρήνη Αϊβαλιώτου για το catisart.gr

Μας συγκλόνισε με τη «Φεύγουσα κόρη», μας έκανε να ονειρευτούμε ένα μέλλον γεμάτο λιβάδια και θάλασσα στη «Μεγάλη Άρκτο», μας συγκίνησε με τη μαγική της απλότητα στο «Ακραιόφιλο», μας καθήλωσε στο «Δέρμα στις φλόγες» και πάντα θα μας συναρπάζει ό,τι κι αν κάνει. Η Ρηνιώ Κυριαζή είναι ένας πολύπλευρος άνθρωπος του θεάτρου μας -ηθοποιός, σκηνοθέτις, λογοτέχνις, δασκάλα υποκριτικής και φωνητικής, μεταφράστρια. Μεταφυσική, μυστηριώδης αλλά και υπεργειωμένη, χαμηλών τόνων και υψηλών προδιαγραφών, η Ρηνιώ έχει δυνατά χαρίσματα, σεμνότητα, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια.
Με τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο συνυπήρξαν σκηνικά στην παράσταση – σταθμό «Αντιγόνη» του Λευτέρη Βογιατζή, στην Επίδαυρο, το 2006. «Κάτω από τόσο απαιτητικές συνθήκες όπως ήταν οι πρόβες του Λευτέρη Βογιατζή, γνωρίζεις καλά τους συναδέλφους σου, δεν μπορεί κανείς να κρυφτεί», αναφέρει. Σχεδόν 11 χρόνια μετά, θεατράνθρωποι με ήθος και καλλιέργεια και οι δύο, διατηρώντας αμείωτη την αλληλοεκτίμηση και την καλλιτεχνική τους φιλία, έρχονται να συνεργαστούν ξανά.
Αυτή τη φορά με το θεατρικό έργο του Ισπανού συγγραφέα Πάκο Μπεθέρα «Μικρό πόνι», που πρόκειται να παρουσιαστεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τον Οκτώβριο, σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη και μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ. Το «Μικρό πόνι», μας λέει η Ρηνιώ Κυριαζή, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο catisart.gr, «μας ωθεί να αναρωτηθούμε αν αγαπάμε τους αγαπημένους μας. Να σκεφτούμε βαθύτερα ποιο είναι το περιεχόμενο της λέξης αγάπη και πώς συχνά το περίβλημα των λέξεων οικογένεια, μητέρα, πατέρας μάς απομακρύνει από την ουσία τους».

Στο έργο η σχέση ενός ζευγαριού δοκιμάζεται όταν ο δεκάχρονος γιος τους επιλέγει να πάει στο σχολείο κρατώντας μια σάκα, που έχει φιγούρες από τη σειρά κινουμένων σχεδίων «Μικρό μου πόνι», που είναι κι η αγαπημένη του. Ο διευθυντής ζητάει από τους γονείς να μην ξαναπάει το παιδί στο σχολείο με αυτή τη σάκα γιατί προκαλεί. Το αγόρι όμως αρνείται να την αφήσει και έτσι τα επεισόδια κλιμακώνονται και παίρνουν διαστάσεις ανελέητης βίας. Το σχολείο κατηγορεί το παιδί και ζητάει την απομάκρυνσή του.
Οι γονείς του παιδιού, που διαφωνούν μεταξύ τους ως προς το χειρισμό της υπόθεσης, μιλάνε συνεχώς για το παιδί τους αλλά ποτέ με το παιδί τους, και φυσικά αποφασίζουν ερήμην του. Το παιδί προσπαθεί πια να υπερασπιστεί τον εαυτό του ολομόναχο. Ένα έργο βαθιά κοινωνικό και πολύ ευαίσθητο, επίκαιρο όσο ποτέ και τραγικά αληθινό.
«Όλοι μας προβάλλουμε στα παιδιά μας τις επιθυμίες μας, τα όνειρά μας», τονίζει η Ρηνιώ. Μας μιλά ακόμα, για την εκπαίδευση, για την οικογένεια, για το Λύκειο Επιδαύρου στο οποίο το καλοκαίρι συμμετείχε, για την κατάρτιση του ηθοποιού, για τη συνεργασία, για τη σκληρή εποχή μας. «Πρέπει να ξεκαλομάθουμε -μας λέει- και να θυμηθούμε πώς γίνεται το καβούρι πίτα». Τέλος, επισημαίνει κάτι για το οποίο οφείλουμε να την ευχαριστήσουμε, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για κάθε γονιό, για κάθε άνθρωπο: «Κάθε μέρα πρέπει κανείς να παλεύει να αγαπήσει τον άλλο γι’ αυτό που είναι, είναι δουλειά ζωής».
Το «Μικρό πόνι» ανεβαίνει στις 13 Οκτωβρίου στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και, όπως είναι φυσικό, το προσμένουμε με πολύ ενδιαφέρον.