ΑΝΝΑ: Λυπάμαι. Λυπάμαι για ό,τι έγινε αλλά… αλλά…
ΕΛΕΝΗ: Τι συμβαίνει, Άννα;
ΑΝΝΑ: Νιώθω μόνη μου! Νιώθω ολομόναχη. Ζω πολύ καιρό εδώ, αλλά … νιώθω πολύ μόνη μου…
ΆΝΤΙ: What’s going on?
ΕΛΕΝΗ: Μα δεν είσαι μόνη σου.
ΑΝΝΑ: Ναι. Είμαι πολύ μακριά από τη Αθήνα για να είμαι μέλος της εκεί οικογένειάς μας. Κι εδώ… όσο κι αν το αρνούνται, μου φέρονται σαν να είμαι ξένη. Ο πατέρας του Άντι δεν θέλει να βγαίνω μαζί τους στις οικογενειακές φωτογραφίες, μήπως χωρίσουμε κάποια στιγμή.
ΕΛΕΝΗ: Και γιατί δεν τους το λες;
ΑΝΝΑ: Γιατί δεν τολμάω. Γιατί είναι οι μόνοι άνθρωποι που έχω εδώ. (Παύση.) Κι αισθάνομαι ότι το παιδί είναι ο μόνος τρόπος να ριζώσω. Να κάνω τη δική μου οικογένεια. Θέλω μόνο κάποιον που να μου θυμίζει ότι είμαι στο σπίτι μου. (Παύση.) Αλλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ. Εγώ δεν μπορώ να γίνω μάνα όπως οι άλλες γυναίκες, πρέπει να ζητήσω βοήθεια από την αδελφή μου για να μπορέσω να κάνω παιδί. Εδώ και πέντε χρόνια προσπαθώ να κάνω κάτι που θα έπρεπε να είναι φυσικό. Και δεν είναι δίκαιο. Δεν είναι δίκαιο.
ΒΆΣΩ: Άννα…
ΑΝΝΑ: Κι εσύ, Βάσω, έχεις δίκιο σ’ αυτό που είπες χθες. Ναι, Βάσω. Σας σπρώχνω όλους σε ένα πράγμα που δεν θα λειτουργήσει γιατί είμαι εγωίστρια και γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα κάνεις πίσω, Ελένη, φοβάμαι πως ούτε αυτή τη φορά θα πετύχει και φοβάμαι ότι μια μέρα θα μου πάρεις το παιδί μου… και σε ζηλεύω. Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι γιατί εσείς διασχίσατε τον μισό πλανήτη για να με βοηθήσετε κι εγώ νιώθω αυτά τα σκατά.
Κλαίει
ΒΆΣΩ: Ήταν καιρός να μας αφήσεις να τα μυρίσουμε κι εμείς αυτά τα σκατά. (Παύση.) Γι’ αυτό δεν είναι η οικογένεια; (Παύση.) Αρκετά έκανες το σκληρό καρύδι που δεν έχει κανένα πρόβλημα. Εμάς μας είδες; Αυτή είναι μια τρελή χωρίς δουλειά κι εγώ μια χωρισμένη για κλάματα που τα κάνει πάνω της σε κάθε γωνία. Εδώ δεν χρειάζεται να είσαι ανίκητη. Και όταν λέω εδώ, δεν εννοώ στην Αυστραλία ή στην Αθήνα. Εννοώ μαζί μας. Ξέρεις πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν δεν ήθελες πάντα να είσαι ανίκητη;
Σιωπή.
ΒΆΣΩ: Πρέπει να πεις κάτι και σε αυτόν τον άνθρωπο γιατί θα ‘χει τρελαθεί.
ΆΝΤΙ: What?
ΒΆΣΩ: Άντι. Ωραία τα ελληνικά, ε;