O Ραμόν Μαρία δελ Βάγιε Ινκλάν (1866-1936) είναι ένας από τους μεγαλύτερους ισπανούς συγγραφείς όλων των εποχών, με προσωπικό ύφος αναγνωρίσιμο τόσο στα πεζά του (νουβέλες και μυθιστορήματα) όσο και στα ποιητικά και θεατρικά του δημιουργήματα, που είναι γραμμένα άλλοτε σε πρόζα και άλλοτε σε στίχο. Οι Ισπανοί τον κατατάσσουν στους κλασικούς συγγραφείς τους. Υπήρξε η ψυχή της ονομαζόμενης Γενιάς του ’98 (στην οποία ανήκει και ο πολύ νεότερός του Λόρκα, με τον οποίο πέθανε την ίδια χρονιά, 9 μήνες νωρίτερα).
Το έργο του, που καλύπτει πολλούς τομείς της λογοτεχνίας, αποτελεί μια τολμηρή, καυστική κριτική στην πολιτική και κοινωνική ζωή τής Ισπανίας των αρχών τού εικοστού αιώνα. Χιούμορ, στιλιζάρισμα, ύφος γκροτέσκο, παραστατική και αδίστακτη γλώσσα είναι τα πιο κοινά χαρακτηριστικά όλων των έργων του.
Έγραψε περισσότερα από 20 θεατρικά, άλλα τόσα μυθιστορήματα και νουβέλες, διηγήματα, και τέσσερις ποιητικές συλλογές. Επινόησε ένα νέο θεατρικό είδος, το esperpento, το οποίο ορίζει ο ίδιος ως εξής: «Οι κλασικοί ήρωες, καθρεφτισμένοι σε κοίλα κάτοπτρα, δίνουν τα εσπερπέντος», και το περιεχόμενό τους το χαρακτηρίζει ως «κουβέντες πεθαμένων που αφηγούνται ιστορίες των ζωντανών».
Από τα θεατρικά του έργα, στην Ελλάδα έχουν παρασταθεί αρκετές φορές τα Θεϊκά Λόγια (πρώτη παράσταση από το Θέατρο Τέχνης σε μετάφραση Φ.Δρακονταειδή και σκηνοθεσία του Γ.Λαζάνη το 1987, έτος θανάτου του Κ. Κουν) Το ίδιο έργο έχει κυκλοφορήσει σε μετάφραση Ιουλίας Ιατρίδη από τις Εκδόσεις Δωδώνη. Έχει επίσης μεταφραστεί (διασκευασμένο) από τον Νίκο Γκάτσο το έργο Τα κέρατα του δον Φριολέρα, αλλά- από όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε- δεν έχει παρασταθεί και Το κεφάλι του δράκου (Μετ. Μαρία Χατζηεμμανουήλ, Εκδόσεις Λαγουδέρα, 2008).