Πόθος

Το έργο Πόθος είναι ένα έργο εμβληματικό για το μεταφρανκικό θέατρο στην Ισπανία. Η δομή του είναι συμμετρική: πέντε σκηνές διαλόγου, μεταξύ των οποίων παρεμβάλλονται τέσσερις μονόλογοι, ένας για κάθε πρόσωπο του έργου. Ενώ στους διαλόγους η γλώσσα είναι καθημερινή, οι εσωτερικοί μονόλογοι των προσώπων είναι γραμμένοι σε μια ποιητική, ονειρική πρόζα. Η Γυναίκα παραμένει προσκολλημένη σε ένα πάθος, έναν έρωτα μοναδικό τον οποίο περιμένει ακόμα. Η άλλη ηρωίδα του έργου, Εκείνη, έρχεται αντιμέτωπη με το παρελθόν της και τελικά το αποδέχεται. Με την τελευταία φράση του έργου, αναγνωρίζει πως θυμάται πολύ καλά τα αντικείμενα, «το ντουλάπι, το ρολόι και το κάλυμμα του κρεβατιού», για τα οποία της έχει ήδη μιλήσει η Γυναίκα: δέχεται πως η Γυναίκα ήταν «το εν λόγω πρόσωπο», ο έρωτας Εκείνης, όταν ήταν πολύ νέα. Ο μυστηριώδης Άντρας της λεωφόρου πάσχει από μια βαριά ασθένεια και εκτιμά ακόμα και όσα στη ζωή μάς φαίνονται υπό κανονικές συνθήκες δυσάρεστα, όπως το κρύο και τη βροχή, γιατί έστω κι αν δεν είναι ευχάριστα, είναι όμως κι αυτά ζωή. Θέλει, πριν πεθάνει, να δώσει στη σύντροφό του την ευτυχία, ξαναφέρνοντάς την σε επαφή με τον παλιό της έρωτα. Ο Σύζυγος (που είναι το άλλο πρόσωπο τελικά του Άντρα), κρύβει από τη γυναίκα του, από Εκείνη, το πάθος που νιώθει γι’ αυτήν, από φόβο μήπως τη χάσει. Τα τέσσερα πρόσωπα συνδέονται μεταξύ τους με έναν τρόπο που θυμίζει Πίντερ και ποιητική της αφαίρεσης: τα γεγονότα αναφέρονται αλλά δεν εξηγείται πάντα το πώς δημιουργήθηκαν, τα παρακολουθούμε όπως τα αποσπάσματα μιας συζήτησης που κάνουν τυχαία δίπλα μας, στο δρόμο, κάποιοι άλλοι.