του Τζακ Τέιλορ
Σε μια άλλη διάσταση, σε έναν άλλον κόσμο πιο φιλόξενο για τους ποιητές, συναντιούνται κάποιο βράδυ(;) δύο από τις πιο αστραφτερές και δημοφιλείς προσωπικότητες της παγκόσμιας λογοτεχνίας: ο Όσκαρ Ουάιλντ και ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Οι μνήμες που τους συνοδεύουν δεν είναι πάντα ευχάριστες. Ο Όσκαρ θυμάται τη διαπόμπευση και τη δίκη που έζησε εξαιτίας των ερωτικών του προτιμήσεων και ο Φεδερίκο την εκτέλεσή του στον ελαιώνα της αγαπημένης του Γρανάδας. Δεν αφήνουν όμως τη θλίψη να τους νικήσει: θυμούνται μαζί και τις όμορφες ζωές που έζησαν και οι δυο, τους φίλους, τα ταξίδια, τις μουσικές, την ποίηση, το θέατρο, τα χρώματα και τα αρώματα, αλλά σχολιάζουν και όσα συμβαίνουν τώρα, σ’αυτόν τον καινούργιο τόπο που κατοικούν, μαζί με ένα σωρό άλλους διάσημους. Η βραδιά τελειώνει και οι δυο άντρες-φίλοι πια-υπόσχονται να συναντηθούν ξανά και να συνεχίσουν την ευχάριστη κουβέντα τους.
Απόσπασμα του έργου
Όσκαρ: Είναι παράξενο, αλλά παρόλο που μου αρέσει τόσο η αρχαιότητα θα μου ήταν αδύνατον να ζήσω εκείνη την εποχή.
Φεδερίκο: Μα γιατί;
Όσκαρ: Είναι πολύ απλό, dear boy. Οι άνθρωποι της εποχής εκείνης φορούσαν χιτώνες, ένα ένδυμα υψηλής αισθητικής, που οπωσδήποτε θα μου άρεσε πολύ, είχε όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα· επειδή δεν έχει πέτα, δεν έχει μπουτονιέρα, και αφού δεν έχει μπουτονιέρα δεν μπορώ να βάλω ένα λουλούδι… κι αν δεν έχω ένα λουλούδι στη μπουτονιέρα μου, ποιος θα με καλέσει για δείπνο;
Γελάνε και οι δύο.
Φεδερίκο: Φαντάσου τη σκηνή: τα αστέρια στριφογυρίζουν σαν χρυσά κολιμπρί· ακούγεται μακριά ο βρυχηθμός των μαύρων λιονταριών που έφεραν από τη Συρία… Ο Νέρωνας, ανεβασμένος στον κυλιόμενο θρόνο του, που είναι φτιαγμένος από χρυσό, κύανο και μαλαχίτη κι έχει σχήμα βασιλικού παγωνιού, πηγαίνει να συναντήσει τον προσκεκλημένο…ή το θύμα του.
Όσκαρ: Έξοχο! Με την άδειά σου, θα μπορούσα ίσως να προσθέσω ένα μέρος από την ιστορία αυτή στη «Σαλώμη» μου. Αγόρι μου, έχεις πράγματι ταλέντο.
Φεδερίκο: Μου το είπαν και οι κριτικοί.
Όσκαρ: Οι κριτικοί! Είναι πολύ εύκολο να κρίνεις! Εσύ το ξέρεις καλά πως είναι πολύ πιο δύσκολο να δημιουργείς κάτι παρά να μιλάς γι’ αυτό. Προσωπικά δεν τους έδωσα ποτέ σημασία. Σκέφτηκες ποτέ πως είναι το μόνο είδος στο οποίο κανείς ποτέ δεν αφιέρωσε άγαλμα; Υπάρχουν αγάλματα για βασιλιάδες, πολιτικούς, ποιητές, ακόμα και δολοφόνους που καμιά φορά τους λένε «πατριώτες», για άλογα, για κατοικίδια ζώα…αλλά για κριτικό…
Φεδερίκο/Όσκαρ: Ποτέ των ποτών!
Φεδερίκο: Παρόλο που ο κόσμος περιμένει να μάθει τη γνώμη τους για ένα έργο πριν πάει να το δει.
Όσκαρ: Σιγά! Όλα τα έργα μου, εκτός από ένα, πήραν τις χειρότερες κριτικές, αλλά το θέατρο κάθε βράδυ ήταν γεμάτο μέχρι τον τελευταίο εξώστη. Όπως και να’ χει το πράγμα, η κριτική είναι πάντα περιττή.