του Μανουέλ Μπενίτο
Το έργο βασίζεται στο γεγονός της κλοπής του πτώματος του Τσάρλι Τσάπλιν από τον τάφο του στο ελβετικό χωριό Corsier-sur-Vevey, δυο μήνες μετά τον θάνατό του (τα Χριστούγεννα του 1977).
“Σε μια κοινωνία που θεωρεί τον εαυτό της τέλειο, αλλά δεν είναι φιλική προς εκείνους που δεν ανήκουν σε αυτήν, φτάνοντας ακόμα και στα όρια της ανηθικότητας, δύο θύματα του ίδιου συστήματος, «δύο φτωχοί μετανάστες που λαχταράνε να ζήσουν μια στιγμή ευτυχίας σε έναν εχθρικό κόσμο όπως η Ελβετία», προβαίνουν σε μια αδέξια ενέργεια, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν κάποιον που έζησε μια παραμυθένια ζωή σε αυτόν τον κόσμο, αλλά που, παραδόξως, ήταν ο καθρέφτης αυτών των ίδιων θυμάτων. Γιατί αποφάσισαν να απαγάγουν το πτώμα του Τσαρλι Τσάπλιν; Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του απαχθέντος πτώματος και των απαγωγέων; Δεν θα μπορούσε η δράση της ταφής, της απαγωγής και των περιστατικών που ακολούθησαν να είναι μια αναπαράσταση οποιασδήποτε ιστορίας του Σαρλό; Υπάρχει μια στιγμή στο έργο που οι απαγωγείς και η εικόνα του απαχθέντος συγχωνεύονται
στην ίδια πραγματικότητα, σε μια μικρή παντομίμα με τη μορφή του Σαρλό, που βρίσκεται σε έναν εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό. Και αυτό που βλέπουμε και ακούμε είναι ακριβώς η ηχώ των μηνυμάτων και των συναισθημάτων από τις αριστουργηματικές ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν.”
Χουάν Παστόρ Μιλιέτ (σκηνοθέτης του έργου στην Ισπανία)
Για το γεγονός της κλοπής του πτώματος του Τσάπλιν μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ