του Πάκο Μπεθέρα
Ο Χάιμε και η Ιρένε έχουν έναν γιο που σε λίγο θα κλείσει τα 11, τον Λουίσμι. Το αγόρι πηγαίνει στην τάξη με μια τσάντα που απεικονίζει ήρωες από τη γνωστή παιδική σειρά κινουμένων σχεδίων “Μικρό μου πόνι”. Οι συμμαθητές του τον κοροϊδεύουν, οι δάσκαλοι καλούν τους γονείς για να τον πείσουν να αλλάξει προτίμηση ώστε να σταματήσουν τα επεισόδια μπούλινγκ εκ μέρους των άλλων μαθητών, εκείνος όμως αρνείται πεισματικά να αποχωριστεί την τσάντα του. Τα επεισόδια στο σχολείο σιγά-σιγά κλιμακώνονται, οι δάσκαλοι κατηγορούν σχεδόν τον Λουίσμι ή προτείνουν να αλλάξει σχολείο, οι αντιδράσεις των γονιών του είναι διαφορετικές και εκείνος υπερασπίζεται μεν γενναία τον εαυτό του, αλλά αυτό δεν αρκεί…
Ένα έργο για την οικογένεια, τη διαφορετικότητα, τον σχολικό εκφοβισμό (Bullying), τη στάση των γονιών και του σχολείου απέναντι στα παιδιά που ξεφεύγουν από τον λεγόμενο “γενικό κανόνα”. ‘Ενα έργο στο οποίο οι γονείς μιλάνε συνεχώς ΓΙΑ ΤΟ παιδί τους, αλλά ποτέ ΜΕ ΤΟ παιδί τους, η παρουσία του οποίου στο σπίτι δηλώνεται μόνο με ένα τεράστιο πορτρέτο στο σαλόνι. Ένα πορτρέτο στο οποίο (σαν σε ένα είδος Πορτρέτου του Ντόριαν Γκρέι) καταγράφονται όλες οι ψυχικές μεταπτώσεις του απόντος παιδιού, όλες οι αντιδράσεις του σε όσα γίνονται “για εκείνο, αλλά χωρίς εκείνο”. Ένα συγκλονιστικό, τραγικά επίκαιρο αριστούργημα.
Απόσπασμα του έργου
ΙΡΕΝΕ:
(…) Από τότε που ήταν μικρός, πάντα φοβόμουν μήπως το παιδί ήταν διαφορετικό, μήπως δεν ήταν… όπως τα άλλα και…
Παύση.
…αυτός ο φόβος…
Καταπίνει ξανά.
… αντί να μικραίνει, μεγάλωνε.
Παύση.
Μέχρι που έφτασα, κάποιες φορές…
Παύση.
Κάποιες φορές έφτασα στο σημείο να νιώθω ακόμα και ντροπή για το παιδί μου.
Σιωπή.
Η Ιρένε πιάνει το κεφάλι της και καρφώνει το βλέμμα της στο πάτωμα.
Κάθε φορά που πάω στο σχολείο να τον πάρω και τον βλέπω να βγαίνει από την πόρτα, έρχεται πάντα η ίδια σκέψη στο μυαλό μου…
Παύση.
Γιατί να έχω ένα τέτοιο παιδί;
Παύση.
Εσύ πάντα σκέφτεσαι θετικά πράγματα για τον Λουίσμι· σκέφτεσαι πράγματα θετικά και όμορφα γι’ αυτόν.
Η Ιρένε σηκώνει το βλέμμα της και κοιτάζει στα μάτια τον άντρα της, ο οποίος συνεχίζει να την παρατηρεί.
Εγώ όμως όχι, Χάιμε.
Παύση.
Και ξέρεις γιατί;
Ο Χάιμε δεν απαντάει.
Γιατί έστω κι αν δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις, εγώ πάντα ήμουν σαν όλους αυτούς που αισθάνονται περήφανοι επειδή ανήκουν στη μεγάλη πλειοψηφία που εσύ τόσο περιφρονείς.
Παύση.
Λένε ότι μια μάνα πρέπει να αγαπάει το παιδί της, όπως κι αν είναι αυτό το παιδί, πέρα και πάνω από όλα, έτσι;
Καμιά απάντηση.
Τότε λοιπόν, τι σημαίνει αυτό, πως εγώ δεν αγαπάω το παιδί μου;
Ο Χάιμε δεν κάνει ούτε λέει τίποτα.
Εγώ δεν αγαπάω το παιδί μου, Χάιμε.
Παύση.
Εγώ δεν αγαπάω το παιδί μου.
Η φωτογραφία του Λουίσμι, χωρίς στόμα και με ένα κέρατο να φυτρώνει στο μέτωπό του, αρχίζει να κλαίει.
Δεν αγαπάω το παιδί μου.