Άγριος καιρός

Η ψεύτικη αρμονία και ευημερία που φαίνεται να έχει μια μικρή κοινότητα, αποκαλύπτει σταδιακά το πραγματικό κρυμμένο πρόσωπό της. Το έργο παρουσιάζει τη ζωή τεσσάρων ζευγαριών, τριών ετερόφυλων και ενός ομόφυλου (γυναικών), που συγκρούονται πριν πέσουν σε παρακμή. Γεγονότα όπως η άφιξη μιας 17χρονης κοπέλας, της Ιβάνα, ή ομάδων από πρόσφυγες που κρύβονται φοβισμένοι στο δάσος αποτελούν τη θρυαλλίδα που θα οδηγήσει την κατάσταση σε εκρήξεις με καταλυτικά αποτελέσματα για τη ζωή όλων. Ένα απόλυτα σύγχρονο έργο για τους φόβους, τα κρυμμένα μυστικά και την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας, που είναι αγαπημένα θέματα του συγγραφέα (δες και Η αρχή του Αρχιμήδη , Nerium Park)

Ρακέλ: Νομίζω ότι θα ‘ρθουν πολύ δύσκολοι καιροί. Μπορεί να τους ζούμε ήδη. Ζούσαμε ήρεμα- ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε- και δεν καταλάβαμε ότι είχαν φτάσει. Νιώσαμε ότι κάποιοι λέρωσαν τους τοίχους μας, αλλά στην πραγματικότητα οι τοίχοι απορρόφησαν ό,τι υπήρχε μέσα στα σπίτια μας. (Παύση.) Πού πήγα; Πού μένω; Γιατί άφησα τη διεύθυνσή του σχολείου και γύρισα στη θέση της καθηγήτριας; Γιατί, τελικά, δεν βάζω υποψηφιότητα; Τι θα κάνω; (Παύση.) Δεν ξέρω. Ειλικρινά, Τάου, δεν ξέρω. (Παύση.) Προς το παρόν θα φύγω από εδώ. Όχι μόνο για σένα. Μου είναι δύσκολο και να συναντάω κάθε μέρα τους γείτονές μας, τους συναδέλφους απ’ το σχολείο, τις οικογένειες, τους μαθητές… Στο σχολείο, προς το παρόν, με αντικατέστησαν. Μετά θα δούμε. Στον δήμο… θα βάλει άλλος υποψήφιος. Μπορεί να είχαν εναλλακτική. Νομίζουμε ότι δεν γίνεται, αλλά τα πράγματα μπορούν να λειτουργήσουν-καλύτερα ή χειρότερα- και χωρίς εμάς. Ίσως χρειάζεται να χαλάσουν εντελώς για να βρεθούν κάποιοι που θα αποφασίσουν να τα φτιάξουν. Ή τουλάχιστον να το προσπαθήσουν. Η Ιστορία είναι μάλλον αυτό, μια συνεχής προσπάθεια να διορθώσεις ένα πράγμα που χάλασε ή που δεν λειτούργησε ποτέ. Πώς μπορώ να είμαι επικεφαλής οπουδήποτε αν δεν τολμάω να συναντήσω τους ανθρώπους που έχω γύρω μου; Τι μπορούμε να φτιάξουμε αφού δεν τολμάμε ούτε να κοιταχτούμε στα μάτια; Αφού δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε αυτόν που κοιμάται στο κρεβάτι μας ή ζει στην άλλη πλευρά του τοίχου; (Παύση.) Αισθάνομαι ότι ο κόσμος έχει γίνει ακατανόητος… Παράξενος. Μπερδεμένος. Γι’ αυτό είναι τόσο εύκολο να ριζώσουν ψεύτικες αλήθειες. Τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο ούτε βέβαιο. Αλλά δεν έχουμε πια καιρό να το σκεφτούμε. Φαίνεται ότι το ζητούμενο είναι να έχουμε πάντα μια γνώμη. Δεν έχει σημασία ποια, πώς ή γιατί… Αρκεί να την έχουμε. Ανά πάσα στιγμή. Αμέσως. Χωρίς δισταγμούς και αμφιβολίες. Να την έχουμε και να περνάμε στη δράση. (Παύση.) Ίσως αυτό ήταν το λάθος μας. Και το δικό μου. (Παύση.) Νιώθω χαμένη. Πίστεψέ με… Όπως δεν ένιωσα ποτέ ξανά. Όχι όμως… Μη γελιέσαι! Λέω στον εαυτό μου να μην είμαι αφελής, να μην ψάχνω δικαιολογίες και να μην κατηγορώ τον καιρό που μας έτυχε να ζήσουμε και αυτόν που θα ‘ρθει. Πάντα έτσι ήταν. Στο παρελθόν δεν ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι, ούτε πιο μυαλωμένοι, ούτε με λιγότερες προκαταλήψεις ή λάθη. Αν κοιτάξουμε πίσω θα φρίξουμε βλέποντας εμάς τους ίδιους, τις οικογένειές μας και τους ανθρώπους
που ζούσαν εδώ πριν υπάρξουμε. Οι καιροί ήταν πάντα δύσκολοι. Θα ‘πρεπε να χορέψουμε για να τους προκαλέσουμε. Να χορέψουμε μέχρι να ξημερώσει. Να συνεχίσουμε ν’ ακούμε μουσική… ή, όπως εσύ κι εγώ, να φέρνουμε πλάσματα σε αυτόν τον ακατανόητο κόσμο. Σ’ αυτόν τον άγριο καιρό.