της Μάρτα Μπαρσελό
Βραβείο Θεάτρου CIUTAT D’ALZIRA PALANCA I ROCA 2020
Στη φωτογραφία η αφίσα από την πρεμιέρα του έργου (Νοέμβριος 2020) στη γενέτειρα της συγγραφέως, τη Μαγιόρκα, στο Teatre Principal της Πάλμα, πρωτεύουσας του νησιού, με πρωταγωνίστρια τη Marga López Σκηνοθεσία: Núria Vizcarro.
Μονόλογος για μια γυναίκα γύρω στα 40
Η Ρόζα, μια καθηγήτρια 40 ετών, διαγιγνώσκεται με καρκίνο του στήθους. Το συζητάει ανοιχτά με την τάξη της. Δυσκολεύεται να το πει στη μητέρα της. Ο σύζυγός της, ο Κάρλες, είναι πάντα κοντά της, όπως και τα παιδιά τους, η Λάουρα και ο Τζόρντι. Σε έναν μονόλογο εσωτερικό, ειρωνικό και άμεσο ταυτόχρονα, η Ρόζα απορρίπτει οποιαδήποτε πρόθεση για ηρωισμούς. Δεν θέλει να τη βλέπουν ως αγωνίστρια, νιώθει σαν ένας ακόμα άνθρωπος που θέλει να συνεχίσει να ζει, όπως κάποιος που θα ‘κανε αναγκαστικά ένα μακρινό και αβέβαιο ταξίδι στον Κρόνο, αλλά είναι αποφασισμένος να γυρίσει οπωσδήποτε στη Γη.
Απόσπασμα
Ρόζα, δεν έχω καλά νέα. Αυτό που έχεις, είναι ένα πορογενές διηθητικό καρκίνωμα. (…)
Και η φωνούλα που άκουγα μέσα στο κεφάλι μου από το τσεκάπ, όταν μου βρήκαν τον όγκο, η ίδια φωνούλα που σφυροκοπούσε τον εγκέφαλό μου στην επείγουσα μαστογραφία, στον υπέρηχο και τη βιοψία, εκείνη η φωνούλα, συμπυκνώνεται τώρα σε μια λέξη με οκτώ γράμματα: καρκίνος. Και για να βεβαιωθώ, την εκφράζω λεκτικά: Εννοείτε ότι έχω καρκίνο, γιατρέ; Για να έρθει η μονολεκτική και εξοντωτική απάντηση της ογκολόγου: Ναι. Κι ακούω τη φωνούλα να μου λέει: “στο ‘λεγα, στο ‘λεγα”.
(…)
Γιατί εγώ;
Όταν φεύγουμε από τη επίσκεψη σ’ εκείνη την ογκολόγο που αλλάζει τη ζωή μου, ο Κάρλες μου λέει να ηρεμήσω, ότι όλα θα πάνε καλά, ότι μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, και πολλά άλλα που δεν θυμάμαι, γιατί ακούω τη φωνή του όλο και πιο μακριά.
Γιατί εγώ; Γιατί εγώ, σύμπαν; Γιατί εγώ;
Τρέφομαι σωστά, πολλά λαχανικά, όσπρια, δεν καπνίζω, πίνω ελάχιστα, δεν παίρνω ναρκωτικά, αθλούμαι, κάνω τζόκινγκ, κάνω πιλάτες, κάνω μαστογραφία. Τα κάνω όλα σωστά!
Γιατί εγώ; Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Τι λογαριασμούς θέλει να κλείσει η ζωή μαζί μου; Τι στο διάολο είναι αυτό;
Από το βλέμμα του Κάρλες καταλαβαίνω ότι ο εσωτερικός μονόλογος δεν είναι πια τόσο εσωτερικός, κάποια στιγμή έγινε εξωτερικός, και τώρα είναι κλάμα, κραυγή, κραυγή απελπισίας, γιατί είναι αδικία, ρε γαμώτο. Γιατί δεν το αξίζω, δεν το αξίζω, ούτε εγώ, ούτε τα παιδιά μου, ούτε η μάνα μου, η μάνα μου, πώς θα της το πω;, ούτε ο σύντροφός μου, ούτε ο αδερφός μου, ούτε οι φίλες μου, ούτε οι μαθητές μου, εμείς δεν το αξίζουμε, γιατί εγώ δεν είμαι μόνο εγώ, δηλαδή, ναι, είμαι εγώ, αλλά είμαι και όλο αυτό το οικοσύστημα σχέσεων, πλεγμένο με αγάπη, με στοργή, με φροντίδα, είμαι εγώ αλλά είμαι και όλοι οι δικοί μου. Κι εγώ, εμείς, δεν το αξίζουμε. Εμένα μου αρέσει η ζωή μου. Θέλω να συνεχίσω να βρίσκομαι στη ζωή μου, θέλω να μείνω εδώ. Δεν θέλω να φύγω. Δεν σκοπεύω να φύγω.
