Η κατηγορική προσταγή

ΕΚΕΙΝΗ: Εσύ υπέδειξες στον φοιτητή να κάνει παράπονα, έτσι; Σίγουρα μίλησες με τους γονείς, με τον κοσμήτορα…

ΕΚΕΙΝΟΣ: Είσαι παρανοϊκή.

ΕΚΕΙΝΗ: Και οι δυο μας ξέρουμε ότι μου πήρες τη θέση με κάποιες πολύ παράξενες κινήσεις. Το ξέρεις πολύ καλά ότι η θέση ήταν για μένα, είμαι εικοσιπέντε χρόνια αναπληρώτρια, εκμεταλλεύτηκες την εμπιστοσύνη μου, έκανες κομπίνες με τα χρόνια προϋπηρεσίας σου, με τις επιστημονικές δημοσιεύσεις σου, έκανες τα πάντα για να κερδίσεις τον αγώνα της διαπίστευσης, χωρίς καμιά ηθική ή πνευματική δέσμευση. Τώρα έγινες ειδικός και στον μετανθρωπισμό; Μόνο και μόνο επειδή είναι το θέμα της μόδας;  Κι από την άλλη έγινες ειδικός και στα ακρωνύμια, τις έρευνες, τις αυτοαναφορές, στα φύλλα εργασίας, στα χαρτιά… Σε νέες μορφές μάθησης που συνίστανται στον έπαινο εντελώς άχρηστων φοιτητών με αντάλλαγμα καλά σκορ στην αξιολόγηση… (Όλα αυτά του τα λέω;)

ΕΚΕΙΝΟΣ: Δεν φταίω εγώ αν έχεις πάντα λανθασμένο βηματισμό. Αν δημοσιεύεις σε ένα περιοδικό που πήρε πολύ χαμηλότερη βαθμολογία, δεν φταίω εγώ, αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, δεν τους έθεσα εγώ.

ΕΚΕΙΝΗ: Όχι, εσύ απλώς κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Ιδού λοιπόν, η κατηγορική προσταγή. Ξεκάθαρο παράδειγμα! Έχεις μεταμορφωθεί σε ένα ρομπότ του «καθήκοντος». Η υπέρτατη απαίτηση «πρέπει», έχει εκμηδενίσει τον εγκέφαλό σου. Τώρα μπορείς να κάνεις όσα σεμιναριάκια καλής συμπεριφοράς θες… Είσαι μέρος μιας ακαδημαϊκίστικης παντομίμας, ενός νεποτιστικού και άσεμνου θεσμικού μηχανισμού. Οι καιροί έχουν αλλάξει, λες, η πλάνη έχει γίνει καθολικός νόμος, και κυρίως στη Σχολή της Φιλοσοφίας, ανάμεσα στους καθηγητές της Ηθικής. Ξέρεις κάτι; Κι εγώ έχω αλλάξει. Ξέρεις τι σημαίνει να φτάνεις στο σημείο χωρίς επιστροφή;

ΕΚΕΙΝΟΣ: Βγες έξω από το γραφείο μου…

ΕΚΕΙΝΗ: Από το γραφείο της Σχολής!

ΕΚΕΙΝΟΣ: Της Σχολής. Βγες τώρα αμέσως!