της Νιέβες Ροντρίγκεθ Ροντρίγκεθ
Διανομή: 4 πρόσωπα, 3 γυναίκες και ένας άνδρας. Μια γυναίκα κι ένας άνδρας που υποδύονται τους γονείς και δυο άλλες νεαρές ηθοποιοί που υποδύονται τις δυο αδελφές, τη Γιαρίνα, 10 χρόνων και την Ιρότσκα, 12 χρόνων. Κάποιοι δευτερεύοντες ρόλοι (η γιατρός, ο Ιβάν κά) ερμηνεύονται από τους ίδιους αυτούς ηθοποιούς.
Περίληψη
Στοκχόλμη, Σουηδία, κάποια στιγμή μετά τον Οκτώβριο του 2014: η στιγμή που η οικογένεια της Γιαρίνα φεύγει από την πατρίδα της, την Ουκρανία, για να ξεφύγει από τον πόλεμο. Η οικογένεια παρουσιάζεται, μήνες μετά το ταξίδι της, μπροστά σε έναν αξιωματικό που τους κάνει ερωτήσεις σχετικά με την περιπλάνησή τους. Είναι ο υπεύθυνος που θα αποφασίσει αν θα χορηγηθεί άσυλο στην οικογένεια και αν θα μπορέσει να παραμείνει στη Σουηδία. Την ίδια εκείνη ημέρα η Γιαρίνα βυθίζεται σε βαθύ και απελπισμένο ύπνο: είναι το σύνδρομο παραίτησης, από το οποίο πάσχουν πολλά παιδιά μετά από διαδικασίες εξορίας και αναγκαστικού εκτοπισμού. Η Γιαρίνα κοιμάται, ακίνητη, αλλά μέσα από την αφήγησή της μαθαίνουμε όσα συμβαίνουν την περίοδο εκείνη σε όλη την οικογένειά της, η οποία μένει στο πλευρό της και τη φροντίζει: πώς η αδελφή της κάνει οικονομίες για να της αγοράσει ένα μπλε και πορτοκαλί ποδήλατο· τις ελπίδες των γονιών της εν αναμονή της απόφασης για το μέλλον όλης της οικογένειας· την άφιξη του νέου φίλου της αδελφής της που είναι Ρώσος. Θα περάσουν μήνες αναμονής, ενώ η Γιαρίνα κοιμάται… Και άλλα οκτώ χρόνια, ώσπου η Ουκρανία να υποστεί ξανά εισβολή, αυτή τη φορά στις μέρες μας.
Απόσπασμα
Εκείνη μου λέει: «Είδες ξανά εικόνες;» Κι εγώ της λέω πως είδα, αλλά δεν αναγνωρίζω τίποτα κι αυτό με φοβίζει. Ούτε τις γέφυρες, ούτε τα δάση, ούτε το χιόνι, ούτε τους αχυρώνες. Τίποτα. Εκείνη είναι η γιατρός. Η γιατρός μου. Εδώ και επτά χρόνια που άρχισαν όλα. Εγώ ήμουν τότε δέκα χρόνων. Εκείνη μου λέει: «Πώς αισθάνεσαι, Γιαρίνα;» Θέλω να κλείσω τα μάτια μου. Εκείνη μου λέει: «Μόνο αυτό;» Ναι, να κλείσω τα μάτια. Αν και στην πραγματικότητα το ίδιο κάνει, γιατί ο πόλεμος είναι μέσα μου, στις αναμνήσεις μου, στην οικογένειά μου, στις σιωπές μας. Ο πόλεμος είναι μια χιονοστιβάδα που σε θάβει για πάντα. Γιατί ο πόλεμος δεν άρχισε στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, όπως λένε οι εφημερίδες. Όχι. Ο πόλεμος στη χώρα μου, την Ουκρανία, άρχισε στις 6 Απριλίου του 2014. Και γι’ αυτό βρισκόμαστε εδώ, στη Σουηδία.«Να κρατάς ημερολόγιο», μου λέει. Θ’ αφήσω γραμμένη την ιστορία μου.
Ήταν εκεί, σ’ εκείνη τη συνέντευξη, που ξαφνικά, μαύρισαν όλα. Ένιωσα μια τεράστια επιθυμία να τα παρατήσω. Να πέσω κατρακυλώντας απ’ το βουνό ή να βουτήξω βαθιά στη θάλασσα. Χωρίς να σκεφτώ τίποτα. «Φοβάσαι ότι μπορεί να ξανασυμβεί;», με ρωτάει. Όχι, της λέω. Δεν θα ξανασυμβεί, τουλάχιστον σε μένα. Έγινε εκεί. Δεν ήθελα να σκέπτομαι πια τίποτα. Ήξερα ότι κάτι απομακρυνόταν από εμάς κι εμείς απομακρυνόμασταν από κάτι. Σαν μια βάρκα που λύνει το σκοινί και φεύγει από την παραλία. Και δεν ξέρουμε αν είναι η άμμος ή η βάρκα που μας εγκαταλείπει. Έγινε εκεί, σ’ εκείνη την ψυχρή συνέντευξη.