Εικοσιπέντε χρόνια… Μη μου πείτε πως δεν είναι υπέροχο.
Βισένς
Ποιο;
Ρέμεϊ
Που είμαστε ακόμα φίλοι και που… Που δεν κάνουμε… Που δε μας συμβαίνει, τέλος πάντων, τίποτε απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν όταν δυο ζευγάρια είναι τόσο… Τόσο σαν εμάς. Τόσο φίλοι. Εικοσιπέντε χρόνια…
Πάου
Και είκοσι πέντε ταξίδια. Γιατί στα ταξίδια όλοι τσακώνονται.
Ρέμεϊ
Εμείς, όμως, ποτέ. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μια πικρή κουβέντα… Παρόλο που εμείς έχουμε και παιδιά, ενώ εσείς όχι, κι αυτό κανονικά θα μας έκανε,… Ξέρεις τώρα, με τα παιδιά… Δε μας αφήσατε ποτέ όμως, κι αυτό για μένα είναι… Συγγνώμη, είμαι τόσο χαζή. Μάλλον είμαι λιγάκι… πιωμένη, ζαλισμένη… Αλλά… Είναι όλα τόσο τέλεια, τόσο όμορφα, που…
Βισένς
Τώρα θα βάλει τα κλάματα.
Ρέμεϊ (κλαίγοντας)
Ε ναι, θα τα βάλω, γιατί όταν σκέφτομαι πόσο τυχερή στάθηκα στη ζωή μου, ενώ άλλοι άνθρωποι είναι τόσο δυστυχισμένοι, δεν έχουν τίποτε απ’ αυτά που έχουμε εμείς… Εμείς είμαστε στο Μεξικό, στην παραλία του Κανκούν, πίνουμε σαμπάνια, ενώ άλλοι άνθρωποι δε θα μπορέσουν να έρθουν ποτέ στο Κανκούν, καταλαβαίνετε; Όταν λοιπόν το σκέφτομαι αυτό λυπάμαι πολύ, αλλά ταυτόχρονα είμαι τόσο ευτυχισμένη που… με παίρνουν τα ζουμιά.
Λάουρα
Είσαι λίγο χαζή, η αλήθεια είναι.
Η Ρέμεϊ σκουπίζει τα δάκρυα.
Βισένς
Απ’ τη σαμπάνια είναι, την ήπιε όλη μόνη της.
Ρέμεϊ
Είναι που είμαστε πολύ φίλοι. Καταλαβαίνετε; Και αγαπιόμαστε πολύ.
Βισένς
Ναι, κορίτσι μου, ναι.
Λάουρα
Είχαμε τύχη βουνό. Έτσι είναι η τύχη. Άλλοι την έχουν και άλλοι δεν την έχουν.
Ρέμεϊ
Ναι, αλλά την τύχη πρέπει να τη βοηθάς. Δεν έρχεται μόνη της. Πρέπει να τη…
ρυθμίζεις.
Η Ρέμεϊ αρχίζει από το κλάμα να φτάνει σιγά σιγά στο γέλιο.
Ρέμεϊ
Πρέπει να βάζεις κι εσύ το δαχτυλάκι σου.
Λάουρα
Γιατί γελάει, τώρα;
Βισένς
Μακάρι να ‘ξερε κι η ίδια. Μερικές φορές γελάει έτσι, μόνη της.
Ρέμεϊ
Ο Βισένς νομίζει πως δεν ξέρω γιατί γελάω, εγώ όμως ξέρω και παραξέρω. Αυτός δεν ξέρει. Δεν έχει ιδέα.
Βισένς
Η αλήθεια είναι πως δε με… Αφού όμως θέλεις να σε ρωτήσω, ορίστε λοιπόν, σε ρωτάω: γιατί γελάς, όποτε γελάς;
Η Ρέμεϊ ξαναπίνει.
Ρέμεϊ
Νομίζετε πως είμαι μεθυσμένη, εγώ όμως ξέρω πολύ καλά τι κάνω. Όπως ήξερα και πριν εικοσιπέντε χρόνια. Σήμερα είναι οι αργυροί μας γάμοι. Η νύχτα μας, η μεγάλη μας νύχτα. Και το ότι βρισκόμαστε εδώ τώρα, και είμαστε τόσο φίλοι και τόσο ευτυχισμένοι, δεν είναι καθόλου τυχαίο, είναι γιατί έβαλα κι εγώ το δαχτυλάκι μου.
Βισένς
Κι αυτό είναι τόσο αστείο;
Ρέμεϊ
Ναι, γιατί εσύ κι εγώ, εκείνη τη νύχτα, όταν μείναμε μόνοι, δώσαμε το πρώτο μας φιλί, θυμάσαι; Και βέβαια θυμάσαι. Εσύ, όμως κανονικά, δεν θα ήσουν εκεί, θα είχες πάει τη Λάουρα στο σπίτι της, γιατί έπρεπε να φτάσει στις 3. Το θυμάσαι κι αυτό;
Βισένς
Ναι.
Ρέμεϊ
Δεν την πήγες όμως.
Βισένς
Όχι… Γιατί δεν έβρισκα τα κλειδιά του αυτοκινήτου.
Ρέμεϊ
Τελικά την πήγες εσύ, Πάου.
Πάου
Ναι, και λοιπόν;
Ρέμεϊ
Και λοιπόν, ο Βισένς έμεινε στο σπίτι και φιληθήκαμε. Δώσαμε το πρώτο μας φιλί.
Λάουρα
Κι εγώ με τον Πάου φιληθήκαμε στο αυτοκίνητο. Δώσαμε το πρώτο μας φιλί κι εμείς. Δηλαδή, για να λέμε την αλήθεια, εγώ τον φίλησα, γιατί αν περίμενα να το αποφασίσει εκείνος, ακόμα εκεί θα ήμασταν.
Ρέμεϊ
Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν, τέλεια. Δεν ήταν όμως καθόλου τυχαία, γλυκιά μου, είχα βάλει κι εγώ το δαχτυλάκι μου.
Βισένς
Μπορώ να μάθω, τέλος πάντων, πώς το έβαλες το δαχτυλάκι σου;
Ρέμεϊ
Δε θα σας το πω. Είναι το μυστικό μου. Δεν πρόκειται ν’ ανοίξω το στόμα μου…
Λάουρα
Θα στο πάρω εγώ αύριο, το μυστικό σου, όταν θα ‘μαστε μόνες μας.
Η Ρέμεϊ συνεχίζει να πίνει.
Ρέμεϊ
Ναι, εσύ μου τα ‘παιρνες πάντα όλα, ακόμα και τους άντρες, Είσαι πιο όμορφη, πιο συμπαθητική, πιο αποφασιστική, το ξέρω… Όλα αυτά τα ξέρω.
Λάουρα
Για λέγε, ποιους άντρες σού πήρα.
Πάου
Εγώ, ας πούμε, είχα βάλει στο μάτι πιο πολύ τη Ρέμεϊ, όχι εσένα, και τελικά, ορίστε.
Ρέμεϊ
Δεν το λέω για σένα, Πάου. Όχι για σένα. Το λέω για… (για τον Βισένς)