Της Μαρία-Κλαρα Ματσάδο (Βραζιλία)
H ιστορία της απαγωγής ενός κοριτσιού της Μαριμπέλ, από τον κακό πειρατή Φουρτούνα, που θέλει να της αρπάξει τον θησαυρό που της άφησε κληρονομιά ο παππούς της, ο Καπετάν Μπουνάτσας. Στη σοφίτα ενός παλιού σπιτιού που την κρύβει ο πειρατής, η Μαριμπέλ συναντά μια οικογένεια φαντασμάτων και τον Πλουφτ, ένα μικρό φάντασμα που φοβάται τους ανθρώπους. Οι τρεις ναυτικοί-φίλοι της Μαριμπέλ θα συνεργαστούν με τα φαντάσματα για να τη σώσουν. Όλα τελειώνουν όμορφα, με τραγούδια και “ζήτω” για τον Καπετάν Μπουνάτσα, για τα φαντάσματα και τους ανθρώπους.
Το έργο είναι ένας ύμνος στην καλοσύνη και την τρυφερότητα που κρύβουμε μέσα μας και στη φαντασία, που πρέπει να την προστατεύουμε με κάθε τρόπο από κάθε λογής απαγωγές και απαγωγείς.
Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά από τους σπουδαστές του Tablado, της δραματικής σχολής που είχε ιδρύσει η συγγραφέας του έργου στο Ρίο ντε Τζανέιρο, τον Σεπτέμβριο του 1955, σε σκηνοθεσία της ίδιας της συγγραφέως, και τιμήθηκε με το Βραβείο APCA.
Γυρίστηκε ταινία το 1961 από τον Romain Lesage.
Το 1975 έγινε τηλεοπτική εκπομπή που παρήγαγε η Rede Globo σε συνεργασία με την TV Educativa της Βραζιλίας. Έχει παρασταθεί σε πολλές χώρες.
Απόσπασμα από τη Β’ Σκηνή του έργου
(Ο Πλουφτ πλησιάζει και αγγίζει το κοριτσάκι. Αυτό ξανακουνιέται λίγο.Τώρα ο Πλουφτ τρομάζει λιγότερο. Η Μαριμπέλ ανοίγει τα μάτια, ξαναβλέπει τον Πλουφτ και ξαφνιάζεται, παρόλα αυτά όμως σηκώνεται. Οι δυο τους μένουν σιωπηλοί, ο ένας απέναντι στον άλλο και κοιτάζονται για αρκετή ώρα με περιέργεια κρατώντας την αναπνοή τους. Τελικά η Μαριμπέλ, με φωνή που δείχνει ότι βρίσκεται σε ένταση, σπάει τη σιωπή.)
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Εσένα…πώς σε λένε;
ΠΛΟΥΦΤ : Πλουφτ. Και σένα ;
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Μαριμπέλ.
ΠΛΟΥΦΤ : Είσαι άνθρωπος, έτσι ; Εγώ είμαι φάντασμα.
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Φάντασμα….αληθινό ;
ΠΛΟΥΦΤ : Ναι, φάντασμα αληθινό. Και η μαμά μου είναι φάντασμα.
ΜΑΡΙΜΠΕΛ: (Ανασαίνει ήρεμα) Είναι περίεγο, αλλά εσένα δεν σε φοβάμαι.
ΠΛΟΥΦΤ : (Επίσης ήρεμα ) Ούτε κι εγώ εσένα. Τι περίεργο!
ΜΗΤΕΡΑ : (Από μέσα) Πλουφτ ;
ΠΛΟΥΦΤ : Αυτή είναι η μητέρα μου. Συγγνώμη. Τι είναι, μαμά ;
ΜΗΤΕΡΑ : (Από μέσα ) Με ποιον μιλάς ;
ΠΛΟΥΦΤ : (Περήφανος για τον εαυτό του) Με τη Μαριμπέλ.
ΜΗΤΕΡΑ : (Από μέσα) Με ποιον ;
ΠΛΟΥΦΤ : Με ανθρώπους μαμά…. (Πλησιάζει το κοριτσάκι με πολύ αέρα αυτοπεποίθησης). Με τη Μαριμπέλ.
ΜΗΤΕΡΑ : (Από μέσα) Α! Δηλαδή συνήλθε.
(Μετά από μια παύση)
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Και η μαμά σου…θέλω να πω…είναι φάντασμα ;
ΠΛΟΥΦΤ : (Προσβεβλημένος) Μα φυσικά! Τι ήθελες να είναι…, ψάρι ;
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Κι ο μπαμπάς σου ;
ΠΛΟΥΦΤ : Ο μπαμπάς μου ήτανε φάντασμα της όπερας.
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Το φάντασμα της όπερας ;
ΠΛΟΥΦΤ : Ναι. Δούλευε σε ένα θέατρο πολύ μεγάλο…Πέθανε. Έγινε χαρτί σελοφάν. (Σε εμπιστευτικό τόνο) Της μαμάς μου δεν της αρέσει να μιλάμε γι’αυτό· στενοχωριέται πολύ. Όταν πέθανε ο πατέρας μου…
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Έγινε χαρτί διαφανές ;
ΠΛΟΥΦΤ : Ναι· όταν ο μπαμπάς έγινε χαρτί σελοφάν, η οικογένεια έπρεπε να φύγει από το θέατρο και να έρθει να ζήσει εδώ, με τον θείο Γερούνδιο.
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Ποιος είναι ο θείος Γερούνδιος ;
ΠΛΟΥΦΤ : (Δείχνοντας το μπαούλο) Ο θείος Γερούνδιος κοιμάται εκεί μέσα. Αυτός ήταν φάντασμα σε πλοίο.
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Φάντασμα σε πλοίο ;
ΠΛΟΥΦΤ: Ναι, φάντασμα σ’ ένα πλοίο-φάντασμα. Δούλευε πολύ σκληρά.
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Λες να ήταν το πλοίο του παππού μου;
ΠΛΟΥΦΤ : Πώς τον λέγανε τον παππού σου ;
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Καπετάν Μπουνάτσα.
ΠΛΟΥΦΤ : Αυτός είναι. Ο θείος μου. Το φάντασμα του πλοίου του παππού σου ήταν ο θείος μου.
ΜΑΡΙΜΠΕΛ : Τι σύμπτωση, ε;
ΠΛΟΥΦΤ : Τι σύμπτωση. Ο παππούς σου και ο θείος μου δούλευαν στο ίδιο καράβι.