της Παλόμα Πεδρέρο
Το έργο έχει τιμηθεί με το Βραβείο Θεάτρου (για μονόπρακτα) του Βαγιαδολίδ το 1984.
Έχει εκδοθεί στην ισπανική, την αγγλική, τη γαλλική, την ελληνική και τη γερμανική γλώσσα.
Παραστάσεις του έργου έχουν ανέβει στην Ισπανία (Μαδρίτη και Βαγιαδολίδ, 1985), τη Γαλλία (Παρίσι,1990), τις ΗΠΑ (Νέα Υόρκη, 1997), την Πορτογαλία (Πόρτο) και σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Ένα ζευγάρι που βυθίζεται στην πλήξη: είναι Απόκριες και ο άντρας (Πέδρο) μεταμφιέζεται σε Λορίν Μπακόλ, ενώ η γυναίκα (Ρόζα) σε Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι, η αναζήτηση της ανανέωσης στη σχέση τους, μετατρέπεται σε αποκάλυψη: ο άνδρας προτείνει στη γυναίκα να παίξουν με ένα αντικείμενο που αγόρασε στο sex shop, αλλά η γυναίκα χαλάει το “παιχνίδι”. Ο Πέδρο φεύγει τελικά μεταμφιεσμένος για να ζήσει την τρελή του νύχτα, τώρα πια όμως τον συνοδεύει μια πράξη κατανόησης εκ μέρους της γυναίκας του: η ίδια του φοράει το κραγιόν. Εκείνη μένει στο σπίτι και κοιτάζει το κοστούμι της παριστάνοντας τον Μπόγκαρτ. “Ξαφνικά το γέλιο της παγώνει και αγκαλιάζει το κρεβάτι σε μια απελπισμένη προσπάθεια να συγκρατήσει το κλάμα της”.
Τα πρόσωπα του έργου ζουν σε αβεβαιότητα και αγωνία, στερούνται τον έρωτα και τη στοργή. Τι θα συνέβαινε αν δεν υπήρχαν προκαθορισμένοι “ρόλοι”; Το έργο μιλάει τόσο για τις δυνατότητες ελευθερίας που μπορεί να έχει το άτομο, όσο και για την καταπίεση και την κοινωνική απομόνωση την οποία υφίστανται όλα τα μέλη μιας κοινωνίας. Στο Κάλεσμα της Λορίν ο ερωτισμός και η καταπίεση συνυπάρχουν, οι παραδοσιακοί ρόλοι ενός ζευγαριού παρωδούνται για να αποκαλύψουν την αβέβαιη βάση στην οποία στηρίζεται η κοινωνία και την αδυναμία των κοινωνικών ρόλων που απονέμονται και υιοθετούνται από την παιδική ηλικία ακόμα.
Απόσπασμα του έργου
Μονόχωρο διαμέρισμα με δύο επίπεδα. Στο βάθος ένα μικρό κουζινάκι –συσκευή, που ακουμπάει στον τοίχο και δίπλα του μια πόρτα. Στο δεξί πλάι, ένα τραπέζι με τέσσερις καρέκλες και ένα ράφι με βιβλία και άλλα σπιτικά αντικείμενα. Αριστερά, η κρεβατοκάμαρα: ένα διπλό κρεβάτι με κομοδίνα στα πλάγια. Στηριγμένη στον τοίχο μια ντουλάπα για ρούχα με καθρέφτη στην πόρτα. Οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με πόστερ και κάποιους πίνακες. Στις γωνίες, στο πάτωμα, γλάστρες με φυτά. Γενικά, η διακόσμηση του διαμερίσματος δείχνει καλό γούστο.
Επάνω στο τραπέζι βλέπουμε κάθε λογής σύνεργα μακιγιάζ: ρουζ, σκιές, μολύβια, μάσκαρα, πινέλα … σε μια καρέκλα μια καστανή περούκα με σπαστά μαλλιά. Το ραδιόφωνο είναι ανοικτό και ακούγεται ένα κονσέρτο κλασικής μουσικής σε απευθείας μετάδοση.
Από τη μοναδική πόρτα του διαμερίσματος, που αντιστοιχεί στο μπάνιο, βλέπουμε να βγαίνει ο Πέδρο. Είναι ένας άνδρας περίπου 30 χρόνων με νεανική εμφάνιση. Φοράει ένα μπουρνούζι μπάνιου. Πλησιάζει την ντουλάπα, την ανοίγει και βγάζει ένα γυναικείο φόρεμα μαύρο και ένα μη διαφανές, χοντρό καλσόν του ίδιου χρώματος. Ανοίγει ένα συρτάρι και ψάχνει ώσπου βρίσκει ένα σέξι βρακάκι. Το φοράει χωρίς να βγάλει το μπουρνούζι και κοιτάζεται στον καθρέφτη. Ύστερα συνεχίζει να ψάχνει και βγάζει ένα σουτιέν. Το φοράει με δυσκολία. Πλησιάζει στο τραπέζι και παίρνει ένα κομμάτι βαμβάκι με το οποίο γεμίζει το σουτιέν. Μόλις τελειώσει κοιτάζεται και πάλι στο καθρέφτη και αρχίζει να βάζει το φόρεμα και το καλσόν. Κάτω από το κρεβάτι βγάζει ένα κουτί με μαύρα ψηλοτάκουνα παπούτσια και τα φοράει. Πλησιάζει στο τραπέζι και αρχίζεις να μακιγιάρεται σαν γυναίκα με μεγάλη προσοχή.
Η μεταμόρφωση του Πέδρο είναι εμφανής. Καταφέρνει σχεδόν να μοιάζει με γυναίκα. Τελευταία φοράει την περούκα και στρέφεται προς τον καθρέφτη της ντουλάπας για να δει ολόκληρη την εμφάνισή του. Σβήνει το ραδιόφωνο και βάζει ένα δίσκο με μουσικά θέματα από ταινίες του σινεμά. Ακούγεται το τραγούδι της ταινίας To have and have not, που το τραγουδάει η Λορίν Μπακόλ. Ο Πέδρο αρχίζει, διστακτικά, να κάνει πλέι μπακ. Σιγά σιγά παίρνει θάρρος και αρχίζει να χορεύει και να τραγουδάει όλο και πιο δυνατά, με πάθος. Την ώρα που η “ερμηνεία” του Πέδρο έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της ανοίγει η πόρτα και εμφανίζεται η Ρόζα με ένα μπουκέτο λουλούδια.
Ρόζα: (Ξαφνιασμένη) Αααα!
Πέδρο: (Τρομάζει) Εγώ είμαι, ηρέμησε. Εγώ είμαι.
Ρόζα: (Τον κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω και αρχίζει να συνέρχεται από το ξάφνιασμα) Καταπληκτικός! Καλά, πώς σου ήρθε; Δεν θα σε αναγνωρίσει κανείς. Φοβερό! (Γελάει) Μ’ αρέσει.
Πέδρο: (Με ύφος παιχνιδιάρικο ανοίγει το σκίσιμο του φουστανιού και αφήνει να φανεί το καλσόν.) Ξέρεις να ζωγραφίζεις ελιές;
Ρόζα: Πω πω! Τι έχεις κάνει με τα βαφτικά μου! Κι έβαλες και το καινούργιο μου καλσόν. Θα μου το σκίσεις.
Πέδρο: Φοράω και το βρακί σου.
Ρόζα: (Τον κοιτάζει μπερδεμένη.) Τα παπούτσια πού τα βρήκες; Θα σκοτωθείς μ’ αυτά τα τακούνια.
Πέδρο: Καλά τώρα! Κοίτα… (Περπατάει με στυλ και σιγουριά) Πώς τα πάω;
Ρόζα: (Έκπληκτη) Αγόρι μου, είσαι φοβερή! Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνο σου όλη νύχτα αν τολμήσεις να βγεις έτσι, γιατί μου φαίνεται πολύ παράξενο.
Πέδρο: Σοβαρά; Μοιάζω με γυναίκα ή με τραβεστί;
Ρόζα: Η αλήθεια είναι πως η πλάτη σου σε προδίδει λιγάκι, αλλά άμα πεις πως είσαι κολυμβήτρια του κρόουλ… Πάντως εγώ αν ήμουν άντρας θα σου την έπεφτα. (Τον παρατηρεί) Προσεγμένη και η παραμικρή λεπτομέρεια! Δεν μου λες, πού τα βρήκες όλα αυτά;
Πέδρο: Τα νοίκιασα. Πάω και τους λέω: Θέλω ένα βραδινό φόρεμα για τη γυναίκα μου, είναι πολύ ψηλή και γεροδεμένη… Ήταν έκπληξη.
Ρόζα: (Θυμάται κάτι, πλησιάζει την καρέκλα όπου άφησε το μπουκέτο με τα λουλούδια και του το δίνει.) Αυτό για σένα, η δική μου έκπληξη. Χρόνια μας πολλά.
Πέδρο: Σε ευχαριστώ, γλυκιά μου, είναι πολύ όμορφα. (Τη φιλάει.) Χρόνια πολλά. (Της το δίνει πίσω.) Βάλ’τα σ’ ένα βάζο.
Ο Πέδρο τρέχει και ενώ η Ρόζα έχει γυρισμένη την πλάτη της ανοίγει μια σαμπάνια.
Ρόζα: Σαμπάνια!
Πέδρο: Σπέσιαλ σαμπάνια για σπέσιαλ περιπτώσεις! (Δίνει ένα ποτήρι στη Ρόζα και της βάζει σαμπάνια)
Ρόζα: Για σένα… γιατί παρόλο πού είσαι το πιο ανυπόφορο πλάσμα σ’ αυτό το σπίτι, είσαι ακόμα… η αγάπη μου. Στην υγειά σου.
Πέδρο: Και στη δική σου… γιατί χωρίς τη βοήθειά σου δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο ανυπόφορος• δεν θα μπορούσα. Στην υγειά σου.
Πίνουν και ο Πέδρο καθίζει την Ρόζα στα γόνατά του.
Πέδρο: Πώς περνάει ο καιρός! Πάνε 3 χρόνια, ε;
Ρόζα: Αλήθεια. Τι τρέλα!
Πέδρο: Θυμάσαι τον μήνα του μέλιτος στα Κανάρια;
Ρόζα: Φυσικά. Ήταν Απόκριες, όπως τώρα. Η επέτειός μας πάντα θα πέφτει μέσα στο καρναβάλι.
Πέδρο: Όχι• μόνο όταν συμπίπτει, βρε κουτό. (Aρχίζει να μουρμουρίζει το τραγούδι “Carnaval te quiero”. Η Ρόζα τον συνοδεύει.) Ήμασταν σαν τη μύγα μεσ’ στο γάλα! Θυμάσαι; Όλοι μασκαρεμένοι εκτός από μας.
Ρόζα: Ναι, όλοι οι άντρες είχαν ντυθεί γυναίκες και όλες οι γυναίκες κλόουν. Όπως εμείς σήμερα. Αν μου το είχες πει θα είχα σκεφτεί μια στολή πιο πρωτότυπη.
Πέδρο: Μου πέφτει η περούκα προς τα πίσω. Μπορείς να την πιάσεις με τσιμπιδάκια;
Ρόζα: Αμέ, έλα, στάσου να στη φορέσω και να τη χτενίσω καλά. (Η Ρόζα αρχίζει να του φτιάχνει τα μαλλιά.) Θα σου πω κάτι, αλλά δε θα θυμώσεις.
Πέδρο: Τι;
Ρόζα: Δεν θα θυμώσεις, έτσι;
Πέδρο: Δεν ξέρω. Πες το και θα δούμε.
Ρόζα: Με ξάφνιασε η μεταμφίεση σου…, μου αρέσει…
Πέδρο: Απόψε θέλω να περάσω πολύ ωραία. Να γελάσω …, να τα ξεχάσω όλα: τους λογαριασμούς, τα τιμολόγια, τους μαθητές μου … θέλω να πάω στο καρναβάλι έτσι … μαζί σου.