του Αντόνιο Ταμπάρες
18 ρόλοι, που μπορούν να ερμηνευθούν από 8 ηθοποιούς, 4 άντρες και 4 γυναίκες
Τρεις γυναίκες, η Μαριάνα (φύλακας σε μουσείο), η Πατρίσια (συγγραφέας ροζ μυθιστορημάτων) και η Κρις, βρίσκουν διαδοχικά, μέσω του συστήματος δωρεάν ανταλλαγής βιβλίων, το μυθιστόρημα του Λ. Τολστόι Άννα Καρένινα. Το βιβλίο αλλάζει τη ζωή και των τριών τους, τις προσωπικές τους σχέσεις αλλά και τη γενικότερη φιλοσοφία τους για τη ζωή και τον έρωτα, με έναν συναρπαστικό τρόπο. Οι ήρωες του βιβλίου του Τολστόι, η Άννα, ο Βρόνσκι, ο Λιέβιν, ακόμα και ο ίδιος ο Τολστόι, βγαίνουν από το βιβλίο και επηρεάζουν αποφασιστικά, και πολλές φορές με χιούμορ, τις εξελίξεις στη ζωή της Μαριάνας, την οποία ο Ταμπάρες “ταυτίζει” με την Καρένινα, χωρίς να της επιφυλάσσει όμως το ίδιο τραγικό τέλος.
Απόσπασμα του έργου
Στο δωμάτιο του νοσοκομείου
ΛΟΥΙΣ. Ωραίο είναι αυτό, που αφήνουν κάπου ένα βιβλίο, για να το βρει κάποιος άλλος, ε;
ΛΕΟ. Ναι, ωραίο είναι.
ΛΟΥΙΣ. Ποιος ξέρει σε ποια χέρια θα καταλήξει αυτό το βιβλίο όταν το τελειώσουμε εμείς, ε; Και πώς θα μπορέσει να βοηθήσει αυτούς που θα το βρουν.
ΝΟΣΟΚΟΜΑ. Σιγά μην τους βοηθήσει.
ΛΟΥΙΣ. Εμένα πάντως με βοήθησε. Κι εσένα, έτσι δεν είναι, Λέο; Και την Κρις. Ακόμα κι εσένα. Μη μου πεις όχι.
(Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ τον κοιτάζει και χαμογελάει, αλλά δεν απαντάει.)
ΛΟΥΙΣ. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποια βιβλία και μας θυμίζουν τα μεγάλα ερωτήματα. “Τα σημαντικά”, όπως λέει στο μυθιστόρημα. Οι άνθρωποι κάνουν πολλά πράγματα στη ζωή τους, αλλά οι περισσότεροι δεν ξέρουν ποια είναι “τα σημαντικά”. Εσύ όμως ξέρεις, έτσι; Βέβαια. Ή τουλάχιστον το διαισθάνεσαι. Έχει σχέση με την ικανότητά μας να αγαπάμε. Είσαι νέος ακόμα, και σου φαίνεται παράξενο αυτό που λέω. Ακούγεται παλιό και ξεπερασμένο. Αλλά στη ζωή κάθε ανθρώπου, υπάρχει μια στιγμή που πρέπει να θέσει στον εαυτό του το μεγάλο ερώτημα, και αυτό δεν είναι ούτε πόσα κέρδισα, ούτε πόσα έχτισα, ούτε καν πόσα δημιούργησα, αλλά πόσο αγάπησα. Ναι. Πόσο αγάπησα; Αυτό είναι το ερώτημα που μας βασανίζει αργά ή γρήγορα. Και μπορούμε να το απαντήσουμε μόνο με τη ζωή μας. (Σιωπή. Ο ΛΕΟ τον ακούει με μεγάλη προσοχή. Ο ΛΟΥΙΣ στρέφεται προς τη ΝΟΣΟΚΟΜΑ.) Εσύ τι γνώμη έχεις;
ΝΟΣΟΚΟΜΑ. Ότι μιλάτε πολύ σήμερα. Ούτε επίσκοπος να ήσασταν.
ΛΟΥΙΣ. Δεν ακούω πια. Όταν γερνάς, χάνεις σιγά σιγά και τις αισθήσεις σου.
ΝΟΣΟΚΟΜΑ. Λέω πως μοιάζετε με επίσκοπο.
ΛΟΥΙΣ. Όχι… Εγώ δεν μιλάω για τη θρησκεία. Μιλάω για τη ζωή.