Ο Σέρχιο Μπλάνκο γεννήθηκε στο Μοντεβιδέο (Ουρουγουάη) το 1971. Σπούδασε φιλολογία και θέατρο στην πατρίδα του και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στο πλευρό σημαντικών λατινοαμερικάνων σκηνοθετών (Atahualpa del Cioppo, Antonio Larreta, Nelly Goitiño και Aderbal Freire-Filho). Στη συνέχεια σκηνοθέτησε ο ίδιος στη χώρα του τα έργα Ριχάρδος ΙΙΙ και Μάκβεθ τού Σαίξπηρ και Συρανό ντε Μπερζεράκ τού Εντμόν Ροστάν.
Το 1993 τιμήθηκε με το σημαντικό βραβείο Florencio Revelación το οποίο του παρείχε την ευκαιρία να μεταβεί στο Παρίσι και να πραγματοποιήσει ως υπότροφος σπουδές σκηνοθεσίας στην Κομεντί Φρανσαίζ, με δασκάλους του σκηνοθέτες όπως οι Alain Françon, Georges Lavaudant, Daniel Mesguich και Matthias Langhoff.
Από το 1993 μέχρι το 1998, η θεατρική του δραστηριότητα μοιράζεται ανάμεσα στη Γαλλία και την Ουρουγουάη. Τελικά, το 1998 εγκαθίσταται οριστικά στο Παρίσι- όπου ζει μέχρι σήμερα- και αρχίζει να ασχολείται με τη θεατρική γραφή. Ανάμεσα στα έργα του ξεχωρίζουν τα
La Vigilia de los Aceros (Η αγρυπνία των ξιφών) ή la Discordia de los Labdácidas (Η διχόνοια των Λαβδακιδών), Die Brücke, Slaughter (Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας του ΕΚΔΙΘ, Απρίλιος 2008, μετ. Δέσποινας Σαραφείδου, Σκην. Θωδ. Εσπίριτου), .
45’, Kiev, Opus Sextum, Δίπτυχο (Vol. 1 y 2),
Κασσάνδρα (Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας του ΕΚΔΙΘ, Μάιος 2010 και πολλές παραστάσεις ανά διαστήματα από τότε μέχρι σήμερα με τη Δέσποινα Σαραφείδου στον ρόλο της Κασσάνδρας, μια παραγωγή που περιόδευσε στην Ελλάδα και το εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία) και
Βάρβαροι (το έργο έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τους Μαρία Χατζηεμμανουήλ και Δημήτρη Ψαρρά).
Τα περισσότερα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες κι έχουν εκδοθεί και παρασταθεί σε πολλές χώρες. Στο Εθνικό Θέατρο της Ουρουγουάης ανέβηκε το 2003 το
.45΄ και το 2007 το
Kiev (μια σύγχρονη παραλλαγή τού
Βυσσινόκηπου). Το ίδιο έργο ανέβηκε στο Θέατρο Επί Κολωνώ, σε διασκευή της Ομάδας Νάμα και σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη τον Οκτώβριο του 2012 με πρωταγωνίστριες τις Kαρυοφυλλιά Καραμπέτη και Φιλαρέτη Κομνηνού να εναλλάσσονται στον ρόλο της Έιρεν, τον Στάθη Σταμουλακάτο, τον Δημήτρη Λάλο, τον Γιάννη Λεάκο και την Ιλιάνα Μαυρομάτη στους υπόλοιπους ρόλους.
Διδάσκει δραματουργία και σκηνοθεσία σε πανεπιστημιακά και πολιτιστικά ιδρύματα διαφόρων χωρών όπως η Γαλλία, η Ουρουγουάη, η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Κούβα και η Ισπανία.
Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ άλλων με το
Εθνικό Βραβείο Δραματουργίας της Ουρουγουάης, το
Βραβείο της Πόλης του Μοντεβιδέο, το
Βραβείο του Εθνικού Ταμείου για το Θέατρο (Ουρουγουάη) και το
Βραβείο Florencio για τον καλύτερο δραματουργό. Το 2010, του απονεμήθηκε η τιμητική διάκριση του
Βραβείου Casa de las Americas για το έργο του Βάρβαροι.
Τα τελευταία χρόνια έχει αφιερωθεί αποκλειστικά στο θεατρικό είδος της Αυτομυθοπλασίας ή Μυθοπλασίας του εαυτού (Autoficción στα ισπανικά). Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα έργα του Μια Θήβα (Tebas Land, πολυμεταφρασμένο, πολυβραβευμένο και πολυανεβασμένο σε όλο τον κόσμο, μεταξύ άλλων Βραβείο καλύτερης παράστασης στα Offies του Λονδίνου το 2018), La ira de Narciso (Η οργή του Νάρκισου, Βραβείο καλύτερου έργου στα Offies του Λονδίνου το 2021), Ostia (το οποίο ερμηνεύει πάντα και μόνο ο ίδιος με την αδελφή του ηθοποιό Ροξάνα Μπλάνκο), Cuando pases sobre mi tumba (Όταν περάσεις πάνω απ’ τον τάφο μου) , El bramido de Dusseldorf (Ο βρυχηθμός του Ντύσελντορφ). Έχει επίσης γράψει ένα θεωρητικό βιβλίο με τίτλο Autoficción. Una ingeniería del yo (Αυτομυθοπλασία. Μια μηχανική του εγώ) στο οποίο αναλύει την ιστορία του είδους και τους κανόνες του.
Τον Μάρτιο του 2022 το Teatro Piccolo στο Μιλάνο έκανε ένα αφιέρωμα στη δραματουργία του, ανεβάζοντας το έργο του Zoo το οποίο και σκηνοθέτησε ο ίδιος (Μάρτιος-Μάιος 2022). Εκτός από αυτή την παράσταση, το ιστορικό ιταλικό θέατρο φιλοξένησε και δυο άλλες παραγωγές έργων του Μπλάνκο από την Ουρουγουάη, Ο βρυχηθμός του Ντύσελντορφ και Όταν περάσεις πάνω από τον τάφο μου σε σκηνοθεσία και πάλι του συγγραφέα.
