Περίληψη του έργου
Η κυρία Αμέλια, μια αυστηρή καθηγήτρια φωνητικής, δέχεται στο σπίτι της την επίσκεψη του Ραμόν, ενός νέου που θέλει να βελτιώσει την τεχνική του στο τραγούδι για να τραγουδήσει στο μνημόσυνο της μητέρας του που πέθανε πρόσφατα. Το τραγούδι που έχει επιλέξει (Το χελιδόνι) έχει μια ιδιαίτερη σημασία γι’ αυτόν και, όπως φαίνεται, και για τη γυναίκα, η οποία, παρά την αρχική απροθυμία της, δέχεται τελικά να βοηθήσει τον νεαρό μαθητή της. Όσο προχωρεί το μάθημα, τα δυο πρόσωπα αρχίζουν να ξετυλίγουν σιγά-σιγά λεπτομέρειες από το παρελθόν τους, το σημαδεμένο ανεπανόρθωτα από μια ισλαμιστική τρομοκρατική επίθεση που έπληξε την πόλη το περασμένο καλοκαίρι. Η πραγματική σημασία αυτής της επίθεσης, τα κίνητρα του τρομοκράτη και η μακρινή σκιά των θυμάτων του προκαλούν μια αντιπαράθεση ανάμεσα στην Αμέλια και τον Ραμόν, που θα τους οδηγήσει στην αποκάλυψη της αλήθειας γύρω από αυτά τα τρομερά γεγονότα. Αυτή η αλήθεια θα τους αναγκάσει να στοχαστούν γύρω από την ταυτότητά τους, την αποδοχή της απώλειας και την ευθραυστότητα της αγάπης, κάνοντάς τους να ξεγυμνώσουν τις ψυχές τους και να ενώσουν τις τύχες τους για πάντα σε έναν κοινό ύμνο στη ζωή.
Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες Καταλανούς συγγραφείς γράφει, με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 στο gay bar του Ορλάντο, ένα υπέροχο, βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο, ύμνο στην αγάπη και τη ζωή.
Απόσπασμα του έργου
Νομίζεις ότι χρειάζομαι αφορμή για να τον θυμηθώ; Τον σκέπτομαι κάθε μέρα. Τι λέω; Κάθε δευτερόλεπτο της κάθε μέρας. Και τη νύχτα τον ονειρεύομαι. Τον ονειρεύομαι ζωντανό και τον ονειρεύομαι όταν πεθαίνει. Και φυσικά, ξυπνάω. Τότε, κατεβαίνω εδώ και τον θυμάμαι ξανά.
Η ΑΜΕΛΙΑ βγάζει ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από το ράφι, εκτός εαυτού.
ΑΜΕΛΙΑ
Παίρνω αυτό το άλμπουμ, κοιτάζω τις φωτογραφίες του μια μια, και τον θυμάμαι. Και ύστερα παίρνω αυτό το άλλο και τον θυμάμαι.
Η ΑΜΕΛΙΑ συνεχίζει να βγάζει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες και να τα πετάει πάνω στο τραπέζι, κάθε φορά με περισσότερη δύναμη.
ΑΜΕΛΙΑ
Και μετά αυτό. Κι αυτό. Κι αυτό. Κι αυτό. Και τον θυμάμαι. Τον θυμάμαι. Τον θυμάμαι όταν γεννήθηκε, όταν ήταν πέντε χρόνων, όταν ήταν επτά, οκτώ, δέκα, δώδεκα. Θυμάμαι το πρώτο του δόντι, την πρώτη του λέξη, τα δώρα τα Χριστούγεννα, τις τούρτες στα γενέθλιά του, θυμάμαι τους βαθμούς του, τα όνειρά του, τις διακοπές του, τα προβλήματά του, τους φόβους του και τα τραγούδια του, θυμάμαι τη φωνή του τόσο έντονα που νομίζω ότι την ακούω. Όλα αυτά κάνω. Με λίγα λόγια δεν χρειάζομαι να με καλέσεις σε καμιά τελετή-υποκατάστατο που έβγαλες ξαφνικά από το μανίκι μαζί με τους φίλους σου, γιατί εγώ έχω εδώ μέσα όλη τη ζωή του για να τον θυμάμαι.
ΡΑΜΟΝ
Και ποιον θυμάστε;
ΑΜΕΛΙΑ
Τι λες;
ΡΑΜΟΝ
Γιατί σίγουρα αυτός που θυμάστε δεν είναι ο Ντάνι. Τουλάχιστον όχι ο αληθινός. Τι να τις κάνετε όλες αυτές τις φωτογραφίες αφού δεν ξέρετε ποιος είναι σ’ αυτές;
ΑΜΕΛΙΑ
Αυτό δεν σου το επιτρέπω.
ΡΑΜΟΝ
Εδώ δεν ξέρατε καν πως ήταν γκέι, ως την ημέρα που τον σκότωσαν!
ΑΜΕΛΙΑ
Δεν ήταν ανάγκη να το ξέρω αυτό για να τον αγαπάω.